De Nieuwe Gids. Jaargang 43

[p. 41]

Sonnetten van Hélène Swarth.

I.

Zij keilden hoonend, als bazalten blokken.

Tot mij, die zong, roemzware dichternamen,

Vol nijd en hoop, mijn zangmoed te beschamen -

Maar ik stond pal, de zeewind in mijn lokken.

- Ja, looft de grooten! 'k Zeg vol deemoed Amen!

Maar door uw haat laat nooit ik mij verlokken
Tot lamgeslagen machtloos zwijgend mokken.

'k Doorzie de list van wie mijn val beramen.

Mijn eerbied heeft mijn mond niet waard bevonden,

Den kleederzoom dier grooten vroom te kussen -

Ik zing mijn lied gelijk de vogels fluiten.

'k Bouw van de steenen, die niet eens mij wondden,

Een ronden muur, daar sta ik veilig tusschen.

Wie ijdlijk werpt met namen blijft daarbuiten.

[p. 42]

II.

Zij laken streng mijn lied als ál te zoet,

Niet fel gekruid met specerij van haat -

'k Heb uitgerukt de kiem van giftig zaad.

Aleer ze een boom werd. 'k Heb mijn ziel gevoed

Met reiner vrucht, de toornvlam om verraad

Gebluscht met tranen heet als hartebloed.
De wilde wervelstorm is uitgewoed,

Die 't huis in puin sloeg.

'k Toog met kalm gelaat

Naar 't woud, waar Mei met ál zijn vogels floot,
Waar zong de wind, waar droomde 't avondrood.

En 't was of God de hand legde op mijn hart,

Mij weenen liet, maar haten mij verbood,
Of, zaligheid-belovend, streelend vloot

Zijn hemeladem rond mijn aardesmart.

[p. 43]

III.

Ik heb geworpen in mijn wintervuur

Mijn laatsten lauwer en mijn laatsten palm.

Zij vlammen goud en rood, omblauwd van walm,

Die zal als wierook stijgen naar 't azuur.

De dorre blaadren knettren - Moe en kalm

Sta 'k bij den haard, kruis de armen stil en tuur.
Was dit mijn buit van levens avontuur?

En rest mij lelie, roos noch korenhalm?

De storm versloeg de rozen in mijn tuin,
Een bliksemflits lei de arme schuur in puin.

Zelfs palm en lauwer voelde ik mij betwist.

O teedre Heiland, die mijn liefde vroeg,

Ik zie uw oogen door mijn tranenmist -

Ben ik voor u nú eindlijk arm genoeg?