De Nieuwe Gids. Jaargang 35

[p. 736]

Vooglen-zang door Hein Boeken.

Tot den schilder F.P. ter Meulen, die schreef:
‘Je vader maakte er zoo'n werk van zijn kinderen te doen luisteren naar het zingen der vogelen.

Te luistren naar de vogelen in 't woud,
Of waar de stad in enger ruimten houdt
De boomen, vooglen, menschen saam omsloten -
Ruimten, door schuttingen nog afgeschoten
In smalle tuinen achter ieder huis,
Maar waar toch boven 't blad-, het wind gesuis
De vooglen vroeg de menschen wakker piepen,
Die zoo gerust met hun kindren sliepen....

Wat kon men beter leeren van zijn vaêr
Dan hoe de vooglen praten met elkaêr
En in wat wondre taal zij zacht uitklagen
Hun harte-wee bij 't lengen van de dagen,
Als, bij 't ontbloeien van der lente pracht,
Zij slapen niet, maar zingen in den nacht.

[p. 737]

 

Want wie naar 't zingen van de vooglen hoort,

 

Hij zet, al-licht, in later leven voort

 

Het luistren naar al teedere geluiden

 

En 't gissen wat de tonen wel beduiden,

 

Die stijgen uit de diepten van 't gemoed,

 

En naar die enkle stemmen, die zoo zoet

 

In woud en wildernis van 't later leven

 

Ons troost en hoop op andre gaven geven,

 

Dan die ontwassen aan de weeldige aard',

 

Stemmen, waardoor zijn nacht wordt opgeklaard

 

En door wie, bij 't wreed licht van hellen dag,

 

Hij hoopt op oog, dat bij die stem hij zag.