De Nieuwe Gids. Jaargang 35

[p. 731]

Herfst door Hein Boeken.

I

Na killen zomer kwam met lach en bloozen
De Herfst. Op sneeuwen wolken rozen poozen
De stralen van een vroeg al moede zon,
Die vroeg al weer op zalig dalen zon.
Wee! wie als ik zwoele' avond naadren ziet
Zoet lokkend en verleidend, brengend niet
Een oog-paar, waarin zoekens-moe mag dalen
Zijn oog om uit die diepte een glans te halen,
Die antwoord ware en echo op zijn klacht,
Daar die van hem een zelfde laafnis wacht.

14 Sept.

[p. 732]

II

Weer buitlen wij de donkre dagen binnen,

Als winter alle licht verholen houdt,

Nu Herfst haar wanden heft van louter goud,

Die schragen 't donkrend welfsel en de tinnen

Des tempels, waar z'haar nacht-dienst gaat beginnen,

Waarop, daar elk den luchter brandend houdt,

Door duizend duizenden wordt neer-geschouwd,

Die sidderende tuigen van hun minnen.

Ter nacht lokt de Avond met haar gouden schijnen,

Ten winter Herfst met gouden kleuren-pracht.

Elk doet voor ons haar zwart een tempel schijnen,

Waarin een godheid onze aanbidding wacht.

Zóó, tintend 't Voor en 't Na met wondre verven,
Wijdt Tijd geheimnisvol 't ons naadrend sterven.

[p. 733]

III

Voor Heloïze.

De winter is met ijzige' aêm gekomen.
Verstijft hij niet ons lieven en ons droomen?
Ik hoor de boomen suizen in den nacht.
Ze hadden nog wat najaars-weeld' verwacht:
Een goud versterven onder blauwe lucht,
Elk blaadjen dalend op een lichte zucht
Naar goud-plaveiden grond en groene mossen
In 't laatst, schoonst oogenblik van gouden, rosse
Of groen-doorzichtige vervluchtiging
Van 't takjen scheidend, dat het teêr aan-hing.
Maar nù... door ruwe vlagen rasch ontdaan
Staat kaal het hout van wouden en graf-laan.

En gij, die hebt uw heil'g klein-ood te dragen,
Uw teeder hart, ach! deeren u de vlagen,
Nu gij niet meer in teederst herfst-getij
Een troost ontwaart en schijn van lief gelei
Bij 't rustloos gaan door 't roezende gedrang,
Waarheen u stuwt des harten heil'ge dwang?

Zondag, 18 Oct.

[p. 734]

IV

Hoe komt een mist de Herfst schoon dus verduisteren?

Weegt zoo het wicht haar van den ouderdom?

Reeds werd de stem van al haar zangren stom.

Reeds kwam de sluiper, Tijd, haar feest ontluistren.

Want wat nù glanst in neer-gangs dubb'le luisteren,

't Is maar een rest van waarin, warend om

Met schuifelenden gang, niet te beluisteren,

Tijd zomer-lang haar schoonheid sloopte alom.

Gij, Godheid, die, in jeugd-kracht zelf bestendig,

Door schoonheid heen schijnt, die ge in medelijden

Met ons mee-gaande vormen doet aannemen,

Als gingt ge zelf na zomer-weelde ellendig

In winterkou verlaten van ons scheiden,

Doe naar uw schoon mijn stem weg-stervend zweemen.

22 Oct.