Max Bruch † door Constant van Wessem.
Max Bruch is op 83-jarigen leeftijd gestorven.
Hij was een muzikaal talent van de tusschensoort. Van diegenen wier roem zich aan één bepaald werk verbindt.
Voor Bruch was dit zijn vioolconcert in G-moll, een repertoirestuk van de podium-virtuozen en - desniettegenstaande zou ik haast hebben gezegd - een werk van veel verdienste, vol muzikaal gevoel voor de cantilene der viool, en knap van opzet. De cellisten zullen zich ook nog zijn bewerking van de Hebreeuwsche melodie ‘Kol Nidrei’ herinneren, dat zich op hun repertoire heeft gehandhaafd.
Dat Bruch, niettegenstaande zijn muzikale begaafdheid van beteekenis, zoo weinig werk van beteekenis heeft geleverd, moet vooral worden geweten aan zijn miskennen van den tijdgeest, die ten slotte toch een evolutie-geest is, en niet zonder zin voor het leven zelf vroegere vormen en uitingen als zoodanig laat verouderen. Bruch was een romanticus van den ouden stempel, wat weekelijk melodieus en wat slap van omtrek. Eerst vergiste hij zich bij het oriënteeren van zijn begaafdheid door het gaan componeeren van opera's, o.a. het naar Shakespeare's ‘Wintertale’ bewerkte ‘Hermione’ en de opera ‘Loreley’. Later wijdde hij zich geheel aan de concertmuziek. Hij dirigeerde in Breslau en Liverpool concerten, schreef composities voor koren en de drie vioolconcerten, waarvan het tweede, in G-moll, zijn roem verzekerd heeft.
Echter, zal den roem blijven, wanneer door de een of andere gelukkige omwenteling in de muzikale smaak de virtuozen-muziek gaat verdwijnen? Bruch's vioolconcert zal zich wel niet door de eeuwige schoonheden, als Beethoven's vioolconcert, voor zulk een nieuwe toekomst zijn kansen kunnen dekken, vrees ik.
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd