De Nieuwe Gids. Jaargang 35

[p. 907]

Jeugd door Hélène Swarth,

I.

Mijn heimwee fladdert naar mijn ver verleden,

Toen 'k was een bleek en zwijgend droomenkind,

Dat rijmenkralen rijgt en sprookjes mint,

Ten hemel heft haar ziel vol reine beden
En engelvleugels voelt in zomerwind.

Was dàt verleden mijn verloren Eden?

Is dit mijn smart, het nooit meer te betreden,

Wijl 'k aan de poort een werende' engel vind?

Mijn heimwee fladdert van die kindervroomheid,

Half sluimrend wachten, kalm en onbewust,

Naar de eerste weelde van mijn jongen 'droomtijd.

O schoone knaap, die nooit mij heeft gekust,

Waar 't rozeneiland in mijn levensstroom leit!

O schoone knaap, die onder rozen rust!

[p. 908]

II.

O weet je nog hoe vroolijk wij verstoorden,

In 't najaarswoud, die mooie vogelstrikken?
Veel lijsters vlogen, argeloos te pikken

't Koraal der bessen, waar ze een lokfluit hoorden,

Aan 't blinkend rood zich hopend te verkwikken.

Wij redden heimlijk, zonder ijdle woorden,

Dien dag, veel lijsters van het vrijheidmoorden.

'k Zie nog de blijheid in je blauwe blikken.

De lanen welfden, hoog als kathedralen,
Doorzweefd van teedre blanke zonnestralen,

Zoo zilverblond als engelengewemel.

Ontroerd volbrachten we, als twee ingewijden,
Het vrome werk van vogelen-bevrijden -

O weet je 't nog, mijn lieveke in den hemel?

[p. 909]

III.

Wij keken, droomende, in den spiegel saam

Wie van ons beiden blanker was en blonder,

'k Had lief zijn oogen zielvol en bizonder,

Zijn trotschen mond, zijn stemklank en zijn naam.

Ik bleef alleen, mijn vreugdezon ging onder.

Hij, spelend, won èn vrouweharte' èn faam.

Vaak droom ik nog, bij 't zonnig lenteraam,

Van onze jonkheid en haar liefdewonder.

Wij zouden wonen in een huisje wit,

Omrankt van blauwe-rege' en roode rozen,

In 't vroolijk tuintje zouden juiche' en blozen

Een knaap, een meisje, blond en blij bezit.

Nu peinzend, plukt mijn heimwee tijdeloozen
Van 't bloeiend graf, waar 'k nederkniel en bid.