De Nieuwe Gids. Jaargang 35

[p. 481]

[De Nieuwe Gids. Jaargang 35. Nummer 4]

De zestigste verjaardag van een ongemeen auteur (Ary Prins) door Willem Kloos.

De kunstenaar Ary Prins verdient door de bijzondere schoonheidswaarde van zijn werk stellig een der allervoortreffelijkste van de Tachtigers te heeten, en als dit niet door iedereen onmiddellijk beaamd wordt, dan komt dit geenszins omdat iemand het zou willen loochenen of zelfs maar betwijfelen, maar eenvoudig omdat het groote publiek hem nog niet voldoende kent. En nu hij dus den zestigjarigen leeftijd bereikt heeft, zal Hij het mij wel willen vergeven, als ik Hem hier plotseling ga halen uit zijn misschien door hem-zelf verkozen schrijvers-isolement.

Inderdaad, Ary Prins, al beweegt hij zich, door den aard zijner praktische bezigheden en zijner mooie literaire belangstellingen voortdurend in het dagelijksche leven, en is hij dus allerminst een van wege zijn artisticiteit menschenschuwe te noemen, toch bergt hij, in zijn diepere hersens, als een hooge zaal, waar niemand behalve hij-zelf komt, en waarin hij zich terugtrekt, zoo dikwijls hij den tijd daarvoor gekomen acht.

En daar, daar heerscht Hij, als een toovenaar, van wien men leest in de oude sagen dat hij zich van tijd-tot-tijd afzonderde, ergens in een geheim hoekj e van een grot op het verre hooggebergte, zonder dat iemand vermoeden kon, waar hij was gebleven, of wat hij in die steile eenzaamheid bezig was te doen. Maar al was hij dan ook weg, toch zag men hem tegelijkertijd nog hier en daar in de stad loopen, en vele bewoners durfden er een eed op te doen,

[p. 482]

dat zij hem bij het omslaan van een straathoek plotseling hadden zien voorbijgaan, den tegenovergestelden kant uit, zoodat hij onmidddellijk weer uit het gezicht was, door de zwenking van den weg. En - zoo werd er bij verteld - men had dan terug willen gaan om hem in te halen en naar zijn gezondheid te informeeren, maar als men zich daartoe omdraaide, zag men den wonderbaren man reeds weder verdwenen in de menigte, die zich woelend bewoog tusschen het middeleeuwsch-gothische huizen-komplex. Maar zóóveel had men dan toch wel van hem gezien, dat nog altijd, ondanks zijn haastig loopen, zijn gelaat dezelfde ijzeren kalmte vertoonde en denzelfden vreemden glimlach, dien men zijn heele leven door van hem had gekend.

Sommigen, die van dat snelle voorbijflitsen van d en toovenaar in de middagdrukte hoorden, glimlachten dan en zeiden, dat dit onmogelijk waar kon zijn, want dat men den machtigen man zelf de poort had zien uitgaan, toen hij weg toog naar het gebergte. En dat hij stellig ook alleen maar op reis was om nieuwe handelsrelatie's aan te knoopen of waren in te slaan, voor zijn handel in vogels en kooien en allerlei soort planten en vreemd, gedroogd fruit. Ja, dat hij misschien wel heelemaal nooit terugkomen zou. Want de doorsneê-menschen gelooven vaak niets anders als wat ze met hun eigen neus zien, en voelen zich dan bij zonder-prettig in de verbeelding, dat zij alleen het naadje van de kous weten en beter dan wie ook over alles zijn ingelicht.

Maar op een goeden nacht bleek de toovenaar dan toch werkelijk te zijn rondgegaan, de heele stad door, want 's morgens vroeg werden de menschen wakker en vonden in hun vensterbanken juweelen liggen, of op hun stoepen vlak bij de voordeur lag een kostbaar gouden vaatwerk dat zoodra de deur op de kier werd gedaan, omdat men van verre op de straat, den melkboer luidroepend hoorde waarschuwen dat hij aankwam met zijn waar, van zelf naar binnen schuiven ging. En de menschen in die tijden, toen men nog reverentie kende, namen die waardevolle geschenken stil-dankbaar aan: zij dorsten er zelfs niet met elkander noch tegen den toovenaar, als ze hem later ontmoetten, over spreken. Neen, als ze hem toevallig tegenkwamen, dan keken zij schuinsch naar hem op met dankbare blikken, en bogen alleen maar het hoofd weer naar den grond als in eerbiedigen groet.

[p. 483]

En de toovenaar lette daar dan ook niet eens op, want hij was alweer met zijn meditatiën over andere dingen bezig, die hij zelf ernstiger vond en waar hij zijn leven aan wijdde, en het scheen dus wel half en half, of hij zelf er niet meer aan dacht, dat hij menschen vaak gelukkig wist te maken door de mystische middelen zijner bezweringskunst.

Wij wenschen den grooten Ingewijde, die ons o.a. Uit het Leven, Een Koning en De Heilige Tocht schonk, het beste en hartelijkst geluk, door ook aan ons zelf te denken en dientengevolge te hopen dat hij ons nog lange jaren verheugen moge met zijn rijp-door-wrochte kunst.