De Nieuwe Gids. Jaargang 33

[p. 561]

Verzen door Josef Cohen.

Avond

Avond, avond, milde avond,
Die de dingen niet verhult,
Toch verhullend en omdroomend
't Onvervulbare vervult.

Is uw schemer licht of duister
Zingt er in de verte niet,
Waar de moede wereld eindigt
De echo van een vogellied?

Op de grens van dood en leven
Is 't bewuste onbewust.
Laat ons luistren naar de stilte,
Nu de bange ziel berust.

[p. 562]

De avondrietzanger.

Die gaarne 's avonds laat

In oude boeken leest

En om zijn eenzaamheid

Den stillen Dood niet vreest,

Voor hem is 't zoet te luistren naar den zanger van den nacht.

Hij kent zijn jeugd en smart

Terug in dezen zang,

Hij hoort zijn eigen ziel

En ziet zijn levensgang,

En glimlacht zacht al luistrend naar den zanger van den nacht.

Dan ligt zijn leven blank

En zonder rimpeling,

Hij is noch droef noch blij

Om de herinnering,

Hij leest zijn boek en luistert naar den zanger van den nacht.

[p. 563]

Boekvink.

Ik heb ze meer dan menschen lief,
De vogels van den tuin
En van de wei en van het bosch,
Van 't meer en van het duin.

Geen menschen mogen bij me zijn,
Wanneer ik sterven zal,
Maar mees en musch en gieteling,
De boekvink bovenal.

De kleine boekvink zingt zijn lied
Alleen in 't zonnelicht....
Zijn vogelzieltje zoekt en vindt
God's heiligste gedicht.