De Nieuwe Gids. Jaargang 33

[p. 262]

Verzen door P. Otten.

Liedje.

'k Weet niet met wat woord of ding
'k Uw verlangen kan bedenken....
Al wat mensch aan mensch kan schenken,
Is in wezen zoo gering.

Zoekt mijn hart ook in zijn schat
Schoonheid naar uw wil te geven -
Kind, het schoonst is in uw leven,
Wat verlangen nooit bevat.

Want gij vindt uw diepste heil
In den val van gouden loover;
In wat zilvren maanlicht over
't Roerelooze klimopveil;

Of wanneer ge in 't klaverland
Naar een lage bloem wilt reiken,
In het teeder nederstrijken
Van een vlinder op uw hand;

In het kijken - even maar -
Van naar u geheven oogen,
Dat uw ziel, door ziel bewogen,
Zalig wordt en wonderbaar;

In wat naar den vreemden schijn
U bij toeval komt gebeuren,
En voorbij gaat als het neuren
Van een jongen op een plein....

[p. 263]

Microcosmos.

'k Was gezeten aan den plas,
Waar geloken madelieven
Hunne zilvren lampjes hieven
In 't al donkerende gras.

'k Boog zoo laag, dat ik het ruim
Onder 't graskruid, dauw bepereld,
Zien kon - 't was een vreemde wereld,
Schemerig en vol geheim.

't Leek of alles stond bereid
Hooge gasten te ontvangen;
Want de zalen en de gangen
Wachtten zoel van geurigheid.

Al de luchters brandden zacht:
Lange rijen blanken luister
In het schaduw-diepe duister
Van den naderenden nacht.

Maar nog even door de dicht
Naar elkaar genegen halmen
Scheen op eenen 't gouden talmen
Van het laatste zonnelicht....

Dan weer tintte schemering
Alles zilvren-parelmoeren,
Van de bladrozetten vloeren
Tot de grazen zoldering.

[p. 264]

 

Maar daar klonk een dof gegons....

 

Over mossen mozaïeken

 

Glansden gazen vlinderwieken

 

In de gloor der lampions....

 

 

 

Dan begon het scheemrig feest....

 

Wanneer van mijn bonte leven

 

Ben ik ongenood in even

 

Schoone wereld gast geweest?

[p. 265]

Sensatie.

Zooals in blinden, sterrenloozen nacht,
Wanneer in 't woud het donkere geblaert
Der eeuw-oude elken onbeweeglijk wacht,
Soms door de looveren gewelven vaart

Eenzame deining, machtig aanzwelt, slinkt,
En dan weer aanzwelt - maar geen ritseling
Van zijgend blad of dorre twijgen klinkt
En lost zich uit de ontzaglijke ademing -

Zoo zwelt en kwijnt een wonderlijk getij,
Een ruischen door de ruimten van mijn wezen.
Daar komt geen enkel beeld, geen woord gerezen
En maakt zich uit de duistre deining vrij.

'k Blijf wachtend in den nanacht, luister-stil,
En vreeze en weet niet, wat het in mij wil.