De Nieuwe Gids. Jaargang 33

[p. 253]

Terugblik door Joannes reddingius.

I

Ik droeg u door den bruisend-wilden stroom,
een oud man, sterk, in eeuwen lang geleên,
in 't Perzisch land, uw arm was om mij heen
en dood-moe hingt gij neder, dof en loom.

'k Droeg u aan 't hart, gelijk een vader, vroom,
wind stormde ons aan en regen als geween
van wereld-machten -; gaand met vaste schreên
vroeg ik mijzelf: ‘Mijn God, is 't àl een droom?’

Den oever ik betrad, het water droop
uit uw dun kleed, en trillend beefde 't schuim.
dat weg-woei, felle bliksem flitste in 't ruim.

De donder dreunde, en verder ging mijn loop
tot in de diep-verborgen rotsspelonk
ik vuur deed laaien en u laafnis schonk.

[p. 254]

II

En zeven dagen laagt ge in doodsslaap neer,
en zeven nachten waakte ik bij uw sponde,
kracht van oer-leven heb 'k u toe gezonden,
daar diep ik dook in uw ziels-eigen sfeer.

Ik heb geluisterd en wist vrij van zonden
uw mooie Zelf, zoo simpel en zoo teer,
dat altijd zoekt den lichten hemel weer,
niet wetend waarom werd ge op aard gezonden.

En zeven dagen kringde rond uw hoofd
hoog op den bergtop, in de àl-ijle lucht
mijn donkre makker, staêg mij trouw als geen,

Mijn adelaar, die week soms met gerucht
van breede wieken door de heemlen heen,
ik zong: ‘Ahura Mazdâo, wees geloofd!’

[p. 255]

III

En zeven nachten wendde ik tot de stoeten
der eeuwge sterren, vragend mijn gelaat,
opdat zou wijken 't allerlaatst gewaad,
en ik de zon zag in devootlijk groeten.

O Zon-van-al te midnacht, deinzen moeten
gedachtetjes van zelfzucht, ieder schaadt
het diepste in ons, dat ééns het wonder raadt
welks hemelsch lichten àl-pijn komt verzoeten.

Toen droeg ik al de lichtpracht van mijn schouwen
in uw teer leven en ik lachte zacht
van diep geluk, daar wijken ging uw nacht.

De Zon zou rijzen en de hemel blauwen,
uw oogen zouden opzien en ontwaren
een oord van vree, waar dreigen geen gevaren.