De Nieuwe Gids. Jaargang 33

[p. 71]

Verzen door Martin Albers.

Kleine ballade.

Een oud verhaal komt uit het grauw verschiet
Van een schoon ridder, die zijn lief verliet.

Een eed'ler ziel aan blanker borst vergat,
Verdwaasd van hoer tot hoer ter helle trad.

't Verlaten lief heeft van geen troost gewild.
Toen kwam de troost die alle weenen stilt.

Maar in den hemel, blank, omstraald van deugd,
Vermijdt haar schuwe smart der eng'len vreugd.

Zij zet zich dof en roerloos bij de poort
En beidt de ziel, waaraan haar ziel behoort.

Zoo wacht ze de'eeuwen door, in smart verstomd,
Op 't schoone lief, dat nimmer, nimmer komt.

[p. 72]

Landlooper.

Door de'avond woelt de storm. De boomen suizen
Hun lied van jammer, die geen einde kent....
Een oude schooier schuimt langs donk're huizen
En vraagt, meewarig monk'lend, om een cent.

't Verspogen lot van schooiend ommezwerven
Ligt als een starre dreiging om zijn mond,
En, wekt zijn klop de donk're boerenerven,
Dan huilt er angst in 't bassen van den hond.

Hij gromt zijn zegen voor een norschen gever,
Hij trekt weer voort, waar luide wind hem wacht,
Tot hij een late kroeg vindt en jenever
En de'eind'lijke verdooving van den nacht.

[p. 73]

Nachtwake.

De stille vrouw, die in haar donker waken
Een koortsdoorgloeide hand geliefkoosd had,
Zag langzaam boven 't grauw verschiet der daken
Een witte schemer dagen op de stad.

En 't was zoo zacht, zoo mild, zoo vol van blank erbarmen
Dat over 't slapend steen de dag zich hief,
Dat zij, al ging de dood haar ziel verarmen,
Gevoelen moest: ‘Ik heb het leven lief.’

Zij zag zichzelf reeds één dier zwarte vrouwen
Die 's morgens eenzaam door de parken gaan
En met een zachten glimlach van vertrouwen
Verlegen kind'ren de oogen op doen slaan.

En wist, dat steeds er dagen zouden komen
Die stil vergaan in waas van zonneschijn,
Dat steeds de wind zou ruischen door de boomen,
Dat steeds een liefde haar nabij zou zijn.