De Nieuwe Gids. Jaargang 33

[p. 248]

Christus door Hélène Swarth.

I.

O ware ik u gevolgd, ik had u niet

Alleen gelaten in d'Olijvenhof,

Terwijl, in lommer van het grijze lof,

U elke apostel voor den slaap verliet.

'k Leed ook door één geklonken aan het stof,

Die liefde veinsde - en met een kus verried.

Ik had uw smart een zacht melodisch lied

Gezongen, vol belofte en hemellof.

Ik had gevlijd, in zusterlijk gebaar,

Uw goddlijk hoofd aan mijn doorgriefde borst

En uit uw weenende oogen maneklaar
Gekust de tranen met mijn liefdedorst

En àl gefluisterd wat mijn deemoed dorst,

Wijl twee die lijden troosten zoo elkaar.

[p. 249]

II.

De Smartemoeder lag, in nachtblauw kleed,

Geknield bij 't leege kruis. De grafspelonk

Ontving haar Zoon en de aarde dorstig dronk

De warme tranen van haar moederleed.

De nacht was zwoel en zwart - geen sterrevonk.

En weenend lag de Moeder en verweet

Haar Hemelbruigom dat haar Zoon hij wreed

Liet sterven. - Doch het kruishout bloeide en blonk.

Waar 't bleeke hoofd verlichtte een smartelach,

Goudstraalde een zon en de armen van het kruis

Omrankten rozen rood en waar zij lag
Ontbloeide een passiebloem en wiekgeruisch

Bewoog de lucht - Zij voelde een vleugelslag.

- ‘Uw Zoon zal varen tot zijn Vaderhuis.’

[p. 250]

III.

O Christus wist waarom hij droeg zijn lijden,

Den hoon, den doornkroon, Judas' hoogverraad,

Den slavedood: Zijn liefde, in ruil van smaad,

Kwam de arme wereld van haar last bevrijden.

Hij wist dat zou ontbloeien 't roode zaad

Van godebloed voor wie zijn naam beleiden

Een oogst van rozen, dat zijn Ingewijden

Aanschouwen zouden eeuwig Gods gelaat.

Doch ik, die, machtloos, kàn geen heil beloven,

Draag zonder hoop mijn doornkroon en mijn kruis.

O werd voor mij de voorhang weggeschoven,
Waarachter 'k hoor geheimvol wiekgeruisch

En zag ik stralen, blij, in 't blauw daarboven,

De zaalge zalen van Gods Vaderhuis!