De Nieuwe Gids. Jaargang 27

[p. 877]

Verzen van Richard de Cneudt.

Wat zijn de wolken roerloos...

Wat zijn de wolken roerloos
en alle blaren stil!
Het is een dag van schoonheid
die zwijgend sterven wil.

In gouden verten tinkelt
een klokske, in teedren schroom,
- een groet uit lichte landen
een stem uit verren droom. -

En in 't geboomt dat ruischend
de zonne sterven ziet,
zingt nog een late vogel
een schoon en eenzaam lied...

[p. 878]

II.
Storm-avond.

In dichte drommen draven door de lucht,
de donkre wolken, woeste krijgersbenden,
die Aarde en Hemel teistrend in hun vlucht,
naar 't stervend Licht hun trotsche rossen wenden,

en 't lijk der Zon, nog in den dood geducht,
in dollen roes van grootschen zege schenden,
zoodat alom, langs hun geschokte lenden,
't bloed spruit en spat, en traag, zonder gerucht,

neerdruipt op de aard. Nu breiden de kohorten,
door niets meer in hun zegevaart gestuit,
hun scharen over gansch den hemel uit,

om dol van zege, zich op de Aard te storten,
die schuilend in haar rouwkleed, grauw en groot,
treurt om den rooden, bloedgen zonnedood...