De Nieuwe Gids. Jaargang 27

[p. 668]

Verzen van Henri H. van Calker.

Herfst-tonen.

De berkeboomen vlammen rossig tegen
De laag-gespannen, regengrijze lucht,
De blâren dwar'len als een dolle vlucht
Van bonte vlinders over pad en wegen.

Op veld en weien donker-gouden vegen
Van dorre blâren, die bij 't windgerucht
Nog even ruischen, als een stervenszucht
En dan verkwijnen onder triesten regen.

O zuiver spiegelbeeld van mijn gemoed,
Goud-bronzen herfst met uwe pracht van kleuren!
Gouden illusies droomde ik mij een stoet,

Maar ach! ze zijn, als uw verwelkend blad,
Verschrompeld alle, tot ik niets meer had
En 'k om dien lieven waan nu zacht moet treuren!

[p. 669]

II.

 

Het oog der zon in deze late tijden

 

Is licht omfloersd en als het maanlicht zacht,

 

Heel-teer getemperd bleeke glanzen glijden

 

Over het rood en bruin der najaarspracht.

 

 

 

't Is nu zoo stil en rustig in den wijden

 

Gewelfden hemel, waar geen wolkje jacht,

 

Hemel en aarde sterven langzaam beiden,

 

Uit toon en kleur schreit op één stervensklacht.

 

 

 

O mocht ook ik, als zon en aarde, sterven

 

In zelfde eenheid met dat ééne heil,

 

Dat ik zoo vaak in duizenderlei verven

 

 

 

Mij heerlijk beeldde, maar dat is verdwenen

 

Gelijk het dorre blad, dat voor een wijl

 

Zoo innig-blij de zon nog heeft beschenen!

[p. 670]

III.

 

Nu lijden alle boomen bitter leed,

 

Droppel na drop bloedige tranen vallen,

 

Ze laten zinken 't feestlijk zomerkleed,

 

De blâren tuimelen bij duizendtallen!

 

 

 

Al hulpeloozer in den grijzen dag

 

De boomen strekken hunne spichtige armen!

 

Of éénmaal nog de zonne schijnen mag

 

Om 't naakte lijf teer-koestrend te verwarmen!

 

 

 

Eéns hebben zij het leven lief gehad,

 

Toen luwe windjes jeugdig-dartel speelden

 

Met al de weelde van hun ruischend blad

 

En jonge vogels in hun schaduw kweelden.

 

 

 

Zoo neêvlen weg illusievolle droomen,

 

't Wordt alles grijs en als der boomen blad

 

Valt weg het heil, dat blij eens is gekomen,

 

Alleen de weemoed blijft om 't geen men had

[p. 671]

Zwijgen.

Ik wil je steeds zoo héél veel zeggen
Als je dicht bij me zit
En ik in mijne hand mag leggen
Jou handje, fijn en wit.

'k Zie zooveel blauwe aartjes spelen
Een ragfijn lijnenspel,
Dat ik nauw waag je zacht te streelen
't Doorzichtig blanke vel.

Zoo menig uur wij zitten beiden
Roerloos en spreken niet,
Slechts de oogen zeggen bij het scheiden
Ons duidelijk verdriet!