De Nieuwe Gids. Jaargang 27

[p. X]

[De Nieuwe Gids. Jaargang 27. Deel 1]

[p. XI]

Op een derde verkleinde reproductie van de door den Heer J.P. Roovers in kleuren gecalligrafeerde Oorkonden, aangeboden aan de bekroonden met den ‘Nieuwe-Gids-Prijs’, in het jaar 1911.

[p. 1]

Duczika
Een Berlijnsche Roman door Herman Heijermans. I.

Kort, haperend, met 'n schor geluidje dat je nauwelijks in de kamer kon hooren als 't raam zóó wijd open stond, ging de schel over.

‘Stil nou even’, zei mama, die 't 't eerst op had gelet, omdat ze languit op de sofa lag met 't hoofd naar de zij van de kamerdeur: ‘'k geloof dat 'r bij òns gebeld wordt... Stil dan, Duczi!’

Een moment - 't niet geloovend, omdat mama zich al twee maal vergist had - zaten ze onbewegelijk - 't spinnend gesnor van de naaimachine door Duczika's voetjes gedreven hield op - en in de plotse luistrende stilte klonk enkel rumoerig en schel 't geschreeuw en gegil van de meiden uit de Hochparterre-keuken, die met mekaar aan 't stoeien waren, nu ze met de slapende kinderen van de ‘Herrschaften’ alleen thuis waren.

‘Is natuurlijk hiernaast geweest’, zei Lotte: ‘hoe is 't mogelijk, moeder!’

‘Ik heb toch heusch...’, verdedigde zich mama, opnieuw achterover leunend.

‘Vooruit dan maar weer’, lachte Duczika, de afgezakte mouwen van 'r blouse opstroopend: ‘en eer 'k nou nòg 'ns ophou, Laurie, moet de brandweer met minstens zes wagens voor 't huis staan!’

Langzaam van aanloop hervatte de machine 'r gonzend gezoem, maar tegelijk, nu raker, vinniger, tikkelde 't electrisch schelletje van de voordeur.

[p. 2]

't Gaf 'n vroolijken schrik, 'n prettig even verstard zitten. Duczi lei de hand op 't vliegwiel der machine keek met 'n glim van verrassing naar 't door de lamp beplast tafelzeil met z'n snippers, klosjes, lint, spelden en stuiptrekkende kevers - Lotte hield de naald in de mee-luistrende vingers, zonder 'n trilling, zonder 'n ook maar zwakjes verzitten - Betty, die zoo net de schaar in de blauw-zijden voering, langs den rand van 't papieren model, wou laten happen, boog 't hoofd naar de deur, en de kaken der schaar sparden of ze niet meer tezaam zouen klikken - mama, op 'n elboog gestut, trok met de schichtige snelheid van 'n reflexgebaar de wit-gekookte voeten, die ze nog geen vijf minuten geleden geweekt had, in de beschermende rokkengrot.

‘Nou, heb ik gelijk?’, vroeg ze, de anderen wekkend.

Maar omdat 't schelletje met de driestheid van 'n dikwijls teleurgestelde beer, of met de vrijpostigheid van 'n meer dan goeien bekende, in één zenuwzet, of 'n wekker afliep, snaterend lawaaide, nam niemand van 'r notitie.

Met 'n smak, tegen 't onderstel van de lamp keilend, vloog de schaar uit Betty's hand op tafel. De voering en 't patroon smeet ze op 'r stoel, en nog vóór Lotte den mouw der blouse, die ze à jour moest bewerken, van 'r knie los had gespeld, schoot ze op de kamerdeur, die met 'n ruk tegen de buffetkast flapte, toe.

Al de stemmen schreeuwden 'r na.

‘Eerst vragen wie 'r is!’, riep mama, 'r achter de sofa geglejen kousen en toffels zoekend.

‘Niemand binnenlaten, Betty! Niemand!’, zei Lotte, half in de gang.

‘Wèl binnenlaten! Iedereen binnenlaten!’, riep Duczika, en blij dat ze even kon uitblazen, dat ze 'n oogenblik lekker rechtop mocht zitten, dat 'r misschien, misschien 'n kleine afwisseling na 't benauwend gepieker en 't gesloof van den eindeloozen dag wachtte, spelde ze de slippen van 'r matinee, die bij 't werken de bovenste knoopen had verloren, lachend-gehaast en met de diepste aandacht voor wat 'r bij de deur gebeurde, vast.

‘Nou, wie is 't’?, fluisterde Lotte de gang in, omdat Betty zonderling lang door 't kleine kijkgat van de deur loerde, en

[p. 3]

je toch waarachtig, omdat 't nog vóór tienen was, en de gaslamp buiten brandde, vlug genoeg kon zien wie 'r schelde.

‘Weet 'k niet’, antwoordde Betty, nu ook voorzichtig fluisterend: ‘'k zie niemendal.’

't Licht was of uitgedraaid, of de bezoeker hield z'n hand voor 't kijkgat - daar hoefde je niet an te twijfelen.

Weer snaterde de schel, harder, brutaler, nerveuzer, nijdiger, nu ze 'r zoo dicht bij stonden.

‘Dat 's natuurlijk Erich!’, riep Lotte: ‘dat kàn enkel Erich zijn!’

‘Suscht!’, zei Betty, 'r oor tegen de deur: ‘ze praten!... 't Zijn 'r twéé...’

‘Twéé?’, herhaalde Lotte ongeloovig.

En dat ‘twee’ ging in de kamer, waar mama al één kous met 'n gat, waar de groote teen kiekeboe door speelde, aan had getrokken, en waar Duczi 'n eindje sigaret bij 't glas van de lamp op trachtte te steken, als 'n echo rond.

‘Wie daar?, vroeg Betty, de deur ongeduldig bekloppend: toe nou wie daar?’

‘Ik’, zei 'n stem, die ze niet thuis kon brengen - en 'r werd zacht gelachen.

Toen eindelijk, wat ze wel eerder had kunnen doen, schoof ze den veiligheidsketting in den haak, en keek door den kier.

‘Hè, wat aardig, wat vreeselijk aardig!’, praatte ze den lichtbundel toe: ‘maar 'k kan je niet binnenlaten! Even wachten, hoor!’

‘Waarom? Waarom? Wie moeten jullie verstoppen?’, zei de vroolijke, jonge stem, die ze allemaal kenden: ‘doe open! 'k Breng 'n boef eerste klasse, 'n zeeschuimer, 'n vrouwenschaker, 'n bekkensnijder mee, hahaha!’

De gezonde, stevige, gezellige lach, die al zooveel avonden 'n verkwikking geweest was, leek de schakels van den veiligheidsketting stuk te rammeien en met niet te weren geweld de kamer binnen te stormen.

‘Wacht twéé seconden, Erich’, glimlachte Betty, den bleuen onbekende, die 'r niet aan dorst te kijken, nieuwsgierig door den deurkier taxeerend: ‘Lotte is niet aangekleed, en wij zien 'r zoo schrikkelijk uit... 'k Kom dadelijk!’

[p. 4]

De deur liet ze aanstaan, zonder den ketting uit den haak te lichten, en in de kamer terugstuivend, hielp ze Lotte, die na 'r ballet-oefeningen in 'r pantalon was blijven naaien.

Buiten rammelde Erich tegen de deur, binnen giegelden, ginnegapten de meisjes - en mama, nu achter de sofa gekropen, hengelde tusschen de spinnewebben en stofnesten, graasde met 'n uitgestrekten arm links en rechts heen en weer, en omdat de eene kous 't verdraaide voor den dag te komen, en ze sekuur wist, dat ze twéé kousen en twéé toffels uit 't keukentje - waar ze bij de afschuwelijke hette 'n vol kwartier met 'r voeten in 'n emmer kokend water letterlijk geleden had, om 'r sinds drie dagen met tinctuur besmeerde eksteroogen kwijt te raken - mee had gebracht, sprak ze in 'r gejaagdheid de meest onbeminnelijke zaken, en omdat ze nog en familie was, en familie alles van elkaar pleegt te verdragen, vloekte ze zelfs, zij 't met halve kracht.

‘Wel allemachtig nog toe! Wat 'n judasserij! Zie je niet hoe 'k sappel? Zou d'r niet is een van jullie drie mee helpen zoeken? As je te lui ben, Lotte, zeg 't dan, hè? Wel gedorie, gedorie, waar is-ie! Da's om helsch bij te worden!’

Met 't walmend endje sigaret tusschen de lippen, zich in den rook verslikkend, schaterde Duczika 't over de herrie uit. ‘Laurie’, als 'n roofdier, op handen en voeten - een verschrikt-bloote voet verward in 'n slier sajet waarin-ie was blijven haken! - Laurie zóó bekneld achter de zware sofa, dat 't rekje met de portretten 'r van beefde - èn Lotte 'r verzakte vlechten opstekend, terwijl Betty paars werd door 't wringen om den rok om 't corsetlooze lijf dicht te knijpen - èn buiten 't gestommel en stooten van de deur tegen den ketting - 't was om 't te besterven!

‘Wel allemachtig!’, vlamde mama op - 'r laatste beetje geduld sloeg bij zooveel tegenstand aan flarden: ‘sta me niet te treiteren, Duczi! Of heb je 'm verstopt?’

‘Laurie! Laurie!’, lach-proestte Duczika: ‘'t is zonde dat 'k Erich z'n toestel niet hier heb! Je zit daar zoo prachtig, dat 't jammer is dat 'r geen kiek van genomen kan worden, hahaha!’

Dan, ook op handen en voeten, als 'n 'n muis beloerende poes, 't eindje sigaret hoestend bezuigend, kroop ze aan de voorzij

[p. 5]

der sofa, 'r neus op 't vloerzeil, en zocht benauwd van 't lachen waar de geniepige smakker heen was geglejen.

‘Doen jullie open of niet!’, schreeuwde Erich achter de huisdeur: ‘als 'k nog langer moet darren, gaan we op de traptree zitten en eten 't lekkers alleen op!’

Rom-rom-rom dee de deur tegen den flappenden ketting, en alsof dat geen spektakel genoeg maakte, gierden en lachten Lotte en Betty - precies twee bezetenen - om 't ongeluk, dat te voorzien was geweest, de fatale ineenstorting van 't rekje met de portretten, dat als de slinger van 'n pomp aan een van de spijkers bleef bungelen en zwabberen, terwijl de dierbare souvenirs van mama als tragédienne, in God weet welke glansrollen en van papa in z'n pels en van Lotte in 'r balleteuse-kostuim en van nicht Mizzi met 'r vier dochters, als 'n getuimel van confetti op Laurie achter de sofa neerkwakten.

‘Wel gedorie’, zei mama, de handen in beschutting om 't hoofd, omdat ze ook de bons van 't rekje wachtte: ‘wie doet dat nou?’

En omdat natuurlijk niemand behalve 't satansche noodlot 't dee, lei Duczi slap van 't lachen, gewoon haveloos languit op den grond en hield Lotte zich aan de buffetkast, die 'r met al 'r pulletjes bij dreunde, om niet flauw te vallen, vast.

‘Zijn jullie dronken, of wat voeren jullie in Jezusnaam uit?’, riep Erich door den kier: ‘'k tel nog tot tien en dan gaat de ketting 'r an!’

‘Nou’, nijdaste mama, zich uit 'r benarden toestand loswrikkend, en 't eerste 't beste portret dat 'r in de handen kwam met 'n vaart wegscherend: ‘jullie stellen je as idioten an - jullie...’

Meer zei ze niet. Met 'n gezicht, waarmee niet te gekken viel, en dat, als 'r geen wonder gebeurde, 'n allergezelligst boudeeren voor de rest van den avond beloofde, mepte en veegde ze de stofkwallen van 'r rok, en den boel boel latend, hinkte ze met 'n wonderbaarlijk-witten voet naar den leunstoel bij 't raam, waar de kanarievogel, die al dien tijd als 'n oogenloos buideltje had zitten dommelen, door 'r massief neerplompen wakker schrikte, en 'n verrast-vroolijk ‘Pie-pie-ie-iet!’ riep.

[p. 6]

‘Laurie! Laurie!’ lachte Duczi na: ‘Wat heb jij van-avond 'n pech!’

‘Laurie, 't was onbetaalbaar’, praatte Lotte moeilijk: ‘'k heb 'r pijn van in m'n zij!’

‘En 'k zou m'n voet terugtrekken, tante!’, zei Betty, opnieuw gierend van pret, omdat nu ze zich bukte om 't kluwen sajet op te rapen, ze met den voet onder den stoel als 'n hengelaar peuerde: ‘'k geloof, dat 'k beldeur bij je speel, hahaha!’

‘Ach, ach, Laurie’, troostte Duczi, 'n lucifer onder de sofa afstrijkend, en omdat de kous 'r nièt was, mama als ‘Judith’, mama als ‘Nora’ en mama als ‘Macbeth’ uit de stofbedding grissend: ‘ach Laurie, wat 'n moeite voor niemendal! 'k Wed honderd tegen een, dat je 'r vanmorgen maar één heb angetrokken!’

‘'k Antwoord niet op je onwijze praat!’, viel mama geprikkeld uit, en terwijl ze nijdig 't sajet van 'r grooten teen rukte, en Betty schuddend van 't lachen 't kluwen her-wond naarmate 't door de verklitte mysterie om den blanken voet werd gevierd, en de kanarie, nu lekker wakker, 't eene ‘Pie-ie-iet’ na 't andere, met 'n getrippel van stok naar stok of 't dag was, schril-roepend floot, en 't wekkertje in de slaapkamer dat 't vanmorgen vertikt had, ineens bij de drie bedden achter de gesloten deur den klepperman uithing, en Duczika met de door de inspanning weer zoo opengesprongen matinee, dat 'r prachthalsje tusschen de slippen kiepte, 'lijk 'n pagode naast de sofa knielde - terwijl mama nog waarlijk ziedde en 'n raken uitbrander bespon, rinkelde de veiligheidsketting neer, stommelde 't in de gang, en had je de surprise van Erich en 'n onbekende in de kamerdeuropening.

‘Menschen, zijn jullie vanavond dol?’, vroeg-ie, 't frissche snuit met de heldere, grijze oogen en 't verlegen vlas-snorretje, dat niet bij z'n gezicht paste, boven 'n zonderling pak, dat-ie voor zich uitdroeg: ‘zijn jullie aan 't fuiven, dat we 'n vol uur moeten antichambreeren! 't Is netjes, hoor!... 'k Zal me weer uitslooven! 'k Zal weer kapitalen aan jullie bestejen! 'k Zal me weer ruineeren! 'k Zal weer 'n eenzaam kluizenaar, die 'n vrouw zonder 'n duit zoekt, met Mosel en Düdesheimer bij jullie introduceeren! 'k Zal...’

[p. 7]

‘Zou je niet liever voorstellen?’, viel de onbekende, die onbeholpen met z'n hoed en z'n stok scharrelde, 'm in de rede. Door de groote glimmende glazen van z'n bril met 't stalen montuur, keek-ie zoo bleu als 'n schooljongen naar mama, die 'r voet wegmoffelde, naar de slaapkamerdeur, waarachter de wekker klepperde en naar 't op den grond geknield meisje met de tot 't onderlijfje zichtbare, soepel-bleeke hals.

‘Dat hoeft niet, lijkenschenner’, praatte Erich, 't hol-bolle pak voorzichtig op 't buffet leggend: ‘als 'k enkel “Poldi” zeg, weten ze wie en wat je ben! 'k Heb lang genoeg kwaad over je gesproken! De dame bij 't raam, met de brillanten in 'r ooren, die natuurlijk valsch zijn, omdat ze anders al lang bij oome Jan zouen staan, is mama Laurie - dat is nicht Betty van 't “Kaufhaus des Westens” - dat Lotje, die straks solo voor je zal dansen - en dat Duczi, die zich speciaal voor jou decolleteert - voor mij heeft ze 't nog nooit gedaan!’

‘Hè, wat 'n mop!’, zei Duczika, lachend naar de slippen tastend, en met de vrije linkerhand drukte ze de rechter van den mageren, met z'n gebaren stotterenden reus, over wien ze 't werkelijk dikwijls hadden gehad, en dien ze nu voor 't eerst zagen.

‘Ga zitten, meneer Poldi...’, sprak mama met de geaffecteerde beminnelijkheid van 'n vrouw, die te recipieeren weet.

‘Poldi Röse’, hielp de gast 'r, met half-genepen oogen in 't lamplicht starend, terwijl-ie de brilleglazen met 'n jaspunt, waaraan-ie ook z'n pen pleegde te drogen, schoonschuierde.

‘Ga u zitten’, zei mama nog eens: ‘maak 't u makkelijk, meneer Röse. We zijn blij met u kennis te maken...’

‘Toe Laurie’, interrumpeerde Erich, en z'n impertinent-zekere stem, snee mama's ontzaggelijke liefheid in nauwlijks nog spartelende mootjes: ‘hou op met je anstellerij om van te rillen! 'k Hoor je liever vloeken dan dat 'k je met zoo n snoes van 'n lach m'n braven vriend Poldi, die 'n psycholoog eerste klasse is, zie vernikkelen!’

‘Nou, nou, nou’, verweerde mama zich: ‘wat zeg jij voor rare dingen, Erich..

‘'k Heb 'm op straat nog tienmaal raarder historische, psychologische en ethnologische dingen over jou en de familie gezegd’, biechtte Erich met de onthutsende eerlijkheid en de vlijmscherpe

[p. 8]

tong, die ze van 'm kenden, en waarvoor Laurie in 't bijzonder als de dood zoo bang was: ‘'k ben begonnen met 'm voor je coquette, gedistingeerde woorden te waarschuwen - 'k heb 'm verteld dat je in den grond geen knip voor je neus waard ben - en blief nou niet een-twee-drie voor leugenaar te poseeren, wat!’

‘Meneer, die vriend van u is 'n malle’, sprak mama, om tenminste iets te antwoorden, maar boven 'r nog altijd in lach gewrongen wangen - twee liegende, kille, onnatuurlijk-vroolijke wangen, flitsten de oogen met 'n vinnige, moeilijk-bedwongen verbolgenheid.

‘Tja’, antwoordde Poldi Röse, den hoed en den stok opnieuw van de piano-toetsen, waarop-ie ze onbehouwen neer had gelegd, nemend en 'r mee balanceerend of-ie weer zoo de deur uit zou gaan.

't Gesprek tusschen hem en mama gaapte - in de gang en bij 't buffet rumoerden, buitelden, duikelden de uitgelaten stemmen van Duczika, Lotte, Betty en Erich.

‘Jongen!’, schreeuwde Duczi, paf van verbluffing, en ze likte zich de klodderende mayonaise van 'n ingedeukt Aschinger-carton van de vingers - 'n druipend carton met waarachtige kreefte-mayonaise, drie groen-zwarte kapers en 'n verschrompeld schijfje ei -: ‘jongen heb je ingebroken, of heb je 't groote lot getrokken...?’

‘Heeft hij dat gekocht?’, vroeg Betty, ook over 't pak met meer van die druipende cartons met... kalfskoteletten in gelatine, cartons met caviaarbroodjes, cartons met aardappelsla, cartons met varkensrib en wat al niet, gebogen: ‘heeft hij dat gekocht?’, herhaalde ze met 'n onhebbelijken, vernederenden nadruk op 't ‘hij’.

't Meeste spektakel maakte Lotte. Van uit de keuken, waar mama's emmer met zeepsopwater en mama's vuile handdoek en mama's borstel en mama's nagelschaar nog als 'n kostelijk stilleven tusschen plasjes water slobberden, kwam ze jodelend en trillers gillend de gang in, en van uit de gang met 'n boordevolle teil, die bij elken stap golfjes over den rand klutste, de kamer in.

‘Mosel en Düdesheimer! Düdesheimer en Mosel! Uit den

[p. 9]

weg, kinderen! Laat me geen ongeluk vallen!’, schaterlachte ze - dan met 'n plons, die 't water dee rimpelen en de langhalzige flesschen schokkend bufferen, smakte ze de teil op de sofa naast de verwaaide portretten.

‘Mosel! Mosel!’, riep Duczika, de flesschen met de losweekende etiketten, nog geblufter bekijkend.

‘En Düdesheimer! Wie is 'r gek geworden?’, zei Betty, 'r handen zoo diep in de teil stekend, dat 'r mouw slordige lekstraaltjes droop.

‘Schatten van kinderen!’, rakette de schelle stem van Erich, en in z'n gespreide armen greep-ie èn Duczika èn Betty: ‘nou dekken jullie de tafel, en wie nog 'n naald, 'n speld, of 'n schaar op durft nemen, of wie nog enkel aan werken dènkt, trappen Poldi en ik de deur uit! Vooruit, weg met je rommel! Weg met de naaimachine! Weg met de bende!’

‘Als je eerst vertelt’, zei Betty, 'r mouwen uitwringend: ‘hoe jij aan geld ben gekomen! Gisteravond nog zei je...’

‘Wat raakt je dat, schaap!’, praatte Erich, de klosjes garen en zij, de brokken kant en lint en wat-ie meer in 't bereik van z'n onstuimige handen vond, in de naaidoozen loozend: ‘wat duivel helpen jullie of help je niet?’

't Ging met 'n lollige vaart. Ieder hielp. Zelfs mama. Poldi en Lotte versjouwden de zware machien, Betty lei de half-afgewerkte blouses op 'r bed in de slaapkamer, Erich blies de draden, pluksels en verbrande torren van 't zeil, Duczika collectioneerde al wat 'r aan glas was uit 't buffet, mama wreef in 't keukentje de vorken en messen, die 'r nog van 't middageten tukten, aan 'n schoonen doek droog - toen met z'n allen, ontzaggelijk van bedrijvigheid, etaleerden ze de kreefte-mayonaise, de kalfskoteletten, de caviaarbroodjes, de aardappelsla, de varkensrib en 't restant zweetende kaas van dien middag, naast de borden, glazen, en de feestlijke flesschen.

Mama, poeslieverig lachend - 't groote wonder had 'r op de Rutschbaan van 'r humeur onweerstaanbaar omhoog gefloept - zat op de eereplaats tusschen de twee mannen - Duczika zat links van Poldi - Betty, die 'r op geloerd had, rechts van Erich - en Lotte, naast den gurglend-uithalenden kanarie, in 't midden.

[p. 10]

‘Smakelijk eten, kinderen’, wenschte Erich, die, nu ie vlak bij de lamp van 'n caviaarbroodje snoepte, 'r jonger, brutaler, leniger, fleuriger uitzag dan anders: ‘en niet zoo met je óógen werken, Laurie: geeft je geen sikkepit, mamaatje! De vrouw die Pol te pakken krijgt, moet nog geboren worden! Prosit, jongelui!’

‘Prosit, Prosit, Prosit!’, klonk 't over de tafel, en zachtjestinkelend, in 'n stemming om te zoenen, trilde 't carillon der glazen.

‘Als 'k nou nòg 'ns vragen mag’, hield Betty zeldzaam hardnekkig vol; ‘we eten en we smullen nou, maar van wie z'n geld? Moeten we 'r meneer dankie voor zeggen? Hè, Erich, doe niet zoo geheimzinnig! Van jóú kan 't toch niet wezen!’

‘Nee, dat 's onmogelijk!’, zei mama, pijnlijk-beminnelijk: ‘van hèm kan 't beslist en zeker niet wezen!’

‘Asjeblief! Asjeblief!’, protzte Erich, en in 'n stilte waarin je 'n speld zou hebben kunnen hooren vallen, als de vogel niet zoo gefloten had, en als de brooddronken meiden van de ‘Hochparterre’ minder gekrijscht en getierd hadden, rinkelde-ie over de honderd Mark aan goudstukken op 't tafelkeed.

‘Wel gedorie!’, ver-sprak mama zich en ze had 't menschelijk recht dat te doen, omdat de kapitalist van vanavond nog pas gister 'n halve Mark had geleend, om z'n ‘doodstuip’, zooals-ie 't zelf had gezegd, nog vier-en-twintig uren te rekken...

Betty, Duczika en Lotte lieten een oogenblik de borden in den steek, en met de zonderlinge grijphandigheid van vrouwen, niet aan geld gewend, havikten ze op de goudstukken los.

‘Dank je wel!’, zei Betty, die 'r natuurlijk, omdat ze naast Erich zat, 't eerst bij was - en 'r vingers omknepen 't goud onder de grabbelende handen van Duczi en Lotte, die 'r ook bij wouen komen:... ‘dank je wel, Erich, dat 's mijn portie, hè?’

‘Hoe is 't mogelijk!’, lachte Erich z'n vriend toe, terwijl-ie z'n hand op Betty's vinnig knuistje lei: ‘dat elk geldstuk, dat je in de buurt van 'n vrouw op 'n tafel legt, als 'n magneet werkt! Wil je los laten, Bettylief?’

‘Nee’, zei ze met 'n kleur van plezier, omdat-ie 't met geweld terug probeerde te krijgen, en 't niet lukte.

‘Wil je los laten, Bettylief?’, herhaalde-ie steviger, en z'n twee kleine meisjeshanden schroefden bedenkelijk om de rukkende, zich verzettende vrouwevuist.

[p. 11]

‘Nee’, hield ze vol, 'm lachend in z'n lachende oogen kijkend: ‘dan had je 'r niet mee moeten strooien!’

‘Zoo!’, zei Erich zich inspannend: ‘'ns zien wie de baas in 't leven is, de man of de vrouw...’

‘De vrouw!’, praatte Betty moeilijk, omdat ze 'r adem moest inhouden.

‘De man!’, lachte Erich: ‘wil je los laten, Bettylief, voor 'k je pijn doe?’

‘Nee!’, zei ze door 'r saamgeklemde tanden sprekend.

‘Nou, nou’, praatte mama, bang voor 't geschommel der flesschen: ‘schei 'r mee uit, Betty!’

‘Nee!’, zei ze moeilijk. Ze was 'r rood bij geworden en ze snoof door 'r neus, zoo als ze zich inspande, om de vuist gesloten te houden.

‘Bettylief, 'k waarschuw je voor 't laatst: 'k moet je pijn doen’, drong Erich aan. Hij had 'r zelf 'n kleur bij gekregen. Schouder aan schouder, knie aan knie, de warmte van 'r meisjeslichaam voelend, de koorts van haar hand in de zijne, wond-ie zich op, wilde-ie coute qui coute de sterkste, de meerdere zijn.

‘Doe niet zoo mal, Betty!’, verweet Duczika, die zich aan 't gestoei ergerde: ‘meneer Röse zal nog de gekste dingen van ons denken!’

‘Bemoei je 'r niet mee!’, zei Betty bijna in ruzie-toon, en met 'n wilden zet van 'r stoel opstaand, poogde ze zich nog eens los te rukken. Maar Erich, ook opgestaan, hield 'r met z'n stalen handen vast.

‘Nou tel 'k nog tot drie’, waarschuwde-ie de meisjespols grijpend en de kleine vuist zacht beduwend: ‘en al was je dan de sterkste kerel, Bettylief, al had je oud-testamentarische spieren... Eene, tweeë, drieë... Et voilà!’

Rik-tik-tik-tik vielen de goudstukken op de tafel, en tegelijk, bleek van drift, omdat 't ombuigen der hand heusch venijnig pijn had gedaan, gaf ze 'm met de vingertoppen 'n tik op z'n wang.

‘Dat's gemeen!’, zei ze spijtig neerzittend en de hand wrijvend: ‘dat's gemeen en dat's laf, om iemand z'n pols om te draaien!

‘'k Zal je morgen m'n getuigen sturen’, lachte Erich, 't geld weer in z'n vestzak schuddend: ‘want je heb me daar gruwelijk

[p. 12]

beleedigd, niewaar Poldi, hahaha! Kerel, wat heb jij 't achter je mouwen! Terwijl ik vecht dat 'k 'r van transpireer, om m'n eerlijk verdiend kapitaal uit de handen van dat gespuis terug te krijgen - 'n bandiet kon 't niet listiger probeeren dan jij, diepverontwaardigde! - eet jij meer kreefte-mayonaise dan je toekomt!’

‘Dat 's misschien 't verstandigste’, merkte Poldi, die nog geen woord gesproken had, met 'n vollen mond op.

Even babbelden enkel de vorken en messen. De kanarie floot en van de binnenplaats met 'r verlichte keukenramen en 'r zware schaduw-kontoeren, zweefde 't praten van schijnbaar verwijderde stemmen aan.

‘'k Verwed 'r wat onder’, begon mama weer: ‘dat je oom je geld heeft gestuurd...’

‘Nee Laurie’, antwoordde Erich, ongerust naar Betty, die zoo vreemd naar 'r bord boog of 'r wat met 'r gaande was, kijkend - zat ze zich aan te stellen, of had-ie 'r erger pijn gedaan dan-ie bedoeld had? -: ‘nee die gaat liever bij 'n open gaskraan slapen dan dat-ie wat afschuift! We zijn in Grunewald geweest, Poldi en ik! Gesnapt?’

‘In Grunewald?’, vroeg mama, 't niet begrijpend, en omdat 'r tafelheer 't niet dee, zelf 'r glas tot over den rand bijschenkend: ‘wat kies je nou, Erich!’

‘Ik kles,’ zei-ie hoffelijk: ‘dat 'k eerst Poldi z'n horloge naar 'n jood heb gebracht - goddank dat 'r nog joden zijn! - en dat we toen met de twintig Mark net zoo lang bij den totalisator gezweet hebben, tot we ons horloge met woekerwinst terug hadden...’

‘En met bloed,’ viel Poldi 'm met 'n onprettigen glimlach in de rede.

‘Met bloed?’, vroeg Duczi.

‘Met bloed?’, herhaalde Lotte.

‘Hebben wij daar schuld an, kankeraar!’, schold Erich: ‘prakkizeer je daar nog over!’

‘Nou,’ sprak de reus, met de glimmende brilleglazen straf in de lamp kijkend: ‘'k wil wel weten, da'k 't beroerd vind m'n horloge langs zoo'n omweg terug te krijgen... En als 'k 't had kunnen denken, had 'k 't liever niet gedaan...’

[p. 13]

‘Wel Christus nog toe!’, verdedigde zich Erich, en weer kreeg z'n stem 't felle, zekere betoog, waartegen geen van de vrouwen ooit had durven optornen: ‘hebben wij de stommelingen gezegd onder de paarden te raken...!’

‘Nee, dat natuurlijk niet...,’ haperde de ander.

‘...Hou dan je mond en zanik niet!’, redeneerde Erich tegen 't zingen van den vogel in: ‘eerst zijn we vijf Mark kwijt geraakt en toen nog 'ns vijf Mark - en toen we 't de derde keer probeerden - of laat je mij alleen de kastanjes uit 't vuur halen? - had je net zoo'n vaatdoeken-kleur als ik! Als de vent niet gevallen was, zou onze outsider 't niet met 107 tegen 10 hebben gewonnen!’

‘Tja,’ zei Poldi zwakjes: ‘maar ik vond 't beestig...’

‘Beestig!’, viel Erich onstuimig uit: ‘beestig is de heele wereld! Jij ben beestig en ik ben beestig, beestig zijn we allemaal, zonder uitzondering!’

‘Dank je wel,’ glimlachte mama: ‘je hangt vanavond wel de sjentelman uit!’

‘Zijn 'r dan ongelukken gebeurd?’, vroeg Duczika, de gelatine van 'r kalfskotelet schrappend.

‘Ja’, zei Poldi, z'n glas langzaam ronddraaiend: ‘de jockey die de favoriet beree is bij 'n sprong blijven liggen, en omdat-ie geen tijd meer had op te staan, heeft-ie drie, vier paarden op zich gekregen... 't Was 'n oogenblik 'n klomp van beesten en menschen, dat je 'r koud bij werd. Twee jockeys hebben ze met brancards weg moeten dragen. De een heeft 'n hersenschudding, de ander twee gebroken beenen... Tja, dat is onze eerste winst geweest - en de tweede keer was 't 197 tegen 10, omdat de favoriet Ulk boven op z'n jockey terecht kwam...’

‘Mooier symbool van 't leven,’ lachte Erich, 't vleesch uit 'n kreefteschaar peuterend: ‘kun je je niet bedenken: onder 'n Ulk begraven te worden!’

‘Doe me een genoegen,’ zei Poldi voor 't eerst minder bleu, en bij z'n nauwlijks bedwongen drift, leken de scherpe trekken bij z'n neus, die 'm op 'n oud mannetje deden lijken, harder en bitser te worden: ‘doe me 't genoegen, en flap 'r niet zulke cynische dingen uit!’

[p. 14]

‘Wel wat weerlicht!’, kwam Erich geprikkeld los: ‘heb 'k de laatste weken anders dan als 'n gejaagd dier, als 'n rat in 'n val, 'n drenkeling met 't water in z'n strot, geleefd! Zou een van de bende, die vandaag lapjes van duizend verdobbeld hebben, 'n hap minder hebben gevreten, als 'k wat tabletten sublimaat, 'n portie lysol of 'n lepel cyankali had geslikt? Tel ik mee? Tel jij mee? Telt iemand mee? Is dat niet je eigen redeneering, uur in, uur uit, om me op te vroolijken? Wat hang je dan den gevoelige uit! Is 'r 'n principieel verschil tusschen 't ineens doodsmakken onder 'n paardebuik, of 't langzaam kapotgemarteld worden bij je volle bewustzijn, zonder dat je 'r ook maar dat aan kan doen?’

‘Wat zitten jullie nou te kibbelen,’ suste mama, terwijl Erich's driftige vingers nog knapten: ‘mag ik u nog is bijschenken, meneer Röse...?’

‘Dank u,’ weigerde de gast, de hand op z'n glas leggend: ‘strakjes misschien wel...’

‘Prosit Betty,’ zei Erich, weer over z'n geprikkeldheid heen: ‘blijf je boos?’

Maar ze lachte al weer, en ze lachten allemaal, toen ie vertelde, hoe-ie gister voor-ie den gordiaanschen knoop doorhakte, om bij Laurie voor de derde maal 'n halve Mark te leenen, de dolste dingen in Berlijn uitgehaald had, hoe-ie proefondervindelijk en wetenschappelijk had bewezen, dat als je maar genoeg geld voor 'n glas Weissbier bezat, Berlijn voor de rest zorgde! Je school voor den regen bij Wertheim in de Leipzigerstrasse, of in 't ‘Kauthaus des Westens,’ bij die schat van 'n Betty - je las al de kranten van de wereld in 'n ‘Lesehalle’ - je ging, als je geen onderdak had naar 'n ‘Obdach’ of je kroop vóór tien uur op 'n zolder van 'n huis met Centralheizung - je schreef als 'n globetrotter zoo behagelijk brieven op 't keurigst papier in de conversatiezaal van 't Savoy-Hotel, waar geen sterveling 'r aan dacht je naar 't nummer van je kamer te vragen - je liep bij Kempinsky binnen, en maakte 'r al weer gratis van de ‘Toilette’ gebruik - je dronk bij Aschinger, bij Bützow of bij 'n ander 'n Helles, en vulde je maag met ‘Sämmel’ of met hompen ‘Schwarzbrot,’ als de kelner, wien 't trouwens z'n zorg was, je z'n rug toekeerde - en - en, daar gaf-ie z'n woord

[p. 15]

van eer op, dat-ie 't gedaan had! - en, als je je bijzonder op wou knappen, liep je 't Central-Hotel, of Adlon, of desnoods Kaiserhof met 'n superieure poenigheid binnen, en in een van de badkamers, op de eerste, tweede of derde verdieping, kroop je lekker onder de douche...

‘Die douche zuig je uit je duim!’, schaterlachte Duczika, die met smakkende lipjes van 'r Düdesheimer zat te slurpen.

‘Zie je 'r daarom zoo schoon uit,’ lachte mama, en 'r vette bloote hals klukte van pret: ‘daar moest je ons ook 'ns op trakteeren!’

‘Ben je betoeterd, Laurie!’, riep Erich, en de leeggepeuterde kreefteschaar zwiepte-ie 't raam uit: ‘denk je da'k dat met 'n heele familie onderneem! En je heb toch pas 'n voetenbad genomen!’

‘'k Geloof 'r niemendal van,’ glimlachte Poldi: ‘die malligheid heb je natuurlijk niet uitgehaald.’

‘'k Steek 'r m'n vingers voor op,’ verzekerde Erich: ‘je kan 't morgen met me samen probeeren! Hoe wou je, dat ze in zoo'n hotel, waar honderden in en uit gaan, en waar niemand je iets vraagt, als je fatsoenlijk gekleed ben, 'n bad meer of minder controleeren...?’

Met z'n klare, schelle stem snee-ie verder over dat avontuur op. Hij had bijna alleen 't woord, zei hatelijkheden, regeerde Laurie, die 't zich enkel van hem liet welgevallen, plaagde Betty, takieneerde Lotte, ergerde Duczi, liet ze lachen, brutaliseerde ze, viel ze in de rede, als ze ook wat wouen beweren - had 't heerlijk evenwicht van 'n frisschen, jongen tyran, die bij vier vrouwen tegelijk getapt was, en dat wist.

Nog altijd z'n glas met 't zelfde nerveus-verlegen gebaar bij den steel ronddraaiend, zat Poldi dommelend te luisteren, 't ontembaar-jongensachtige van z'n vriend te bewonderen, en Erich's verhalen over de kleine familie aan z'n eigen rappe waarnemingen te toetsen. 't Klopte. Erich had zich niet vergist en zeker niet overdreven. Mama, de gewezen tooneelspeelster, ergens uit de buurt van Weenen, die - als 't waar was - schuld aan den dood van twee mannen had - mama, die niet meer kon optreden, omdat ze voor ouwe of nieuwe rollen geen geheugen meer had, die soms dagen lang in bed bleef, als alles

[p. 16]

'r de keel uithing, die telkens met zelfmoord dreigde, om dan 'n half uur later irriteerend-vroolijk te doen - mama, die kopjes thee in de slaapkamer dronk, terwijl Duczika en Lotte al 'n halven werkdag achter den rug hadden, die zich liet bedienen en beklagen, vertroetelen en achterna-loopen, en hoogstens 'n naald opnam, als 'r bezoek was - mama coquetteerde nu al met 'm, schuifelde met 'r arm langs z'n mouw, lachte afstootend-dierbaar, en als-ie schuinsweg onder de tafel keek, zag-ie den eenen blooten voet, waarmee ze, de lijn van z'n oogen volgend, ongegeneerd-joviaal zat te wiebelen. Ook 't ‘signalement’ - zooals Erich 't in z'n genegenheid voor buitenissige woorden had gezegd - de beschrijving van de twee dochters, van Duczi en Lotte, klopte volkomen. Lotte, de onverschillige, die zich driemaal per dag als balleteuse oefende - meer dan twee jaar had ze 't volgehouden - at en ginnegapte met 'n sterken, gulzigen mond, zich 't meest en energievolst voor 'r bord en den schotel in 't midden van de tafel interesseerend. Toch wekte ze meelij en sympathie door 'r smal, afgebeuld, zonneloos gezichtje met de lichtblauwe wallen onder de oogen. Als ze zich niet voor de balletschool van den ex-solo-danser Palou, die 'r op crediet les gaf, in 't zweet werkte, zat ze over Duczika te naaien. Woensdag en Zaterdag kwam ze in de lucht, wanneer ze naar den dansmeester wandelde, 'n half uur heen, 'n half uur terug - de andere dagen oefende en naaide ze in de kamer van 't ‘Gartenhaus’ vier hoog. Duczika betaalde de huur van de piano. Duczika werkte voor de buitengewone onkosten, die 'r iedere maand, meer of minder, waren - Duczika, met 'r bleek Madonna-kopje, 'r omkringde bruine oogen, 'r aanbiddelijk-zacht humeur, 'r eindeloos geduld en 'r pracht van 'n levens-opgewektheid, sloofde, ploeterde, wurmde voor zuster en moeder, 'r Blanke arm lag naast 'm, de rook van 'r sigaret - voor sigaretten en sardines dee ze 'n misdaad! - sloomde op 'm toe. Ja, 't klopte: ze was 'n in kamermufheid en altijd bij 'r machine gebogen-zitten, verwaarloosde, verwelkte schoonheid, een die op zomersche zon en buitenlucht wachtte, een met 'n ontroerend, bekoorlijk lijdensgelaat in 'n verrassenden nimbus van blijmoedigheid, 'n fijn-besneden, teer-doorzichtig gelaat, waarnaar je telkens en telkens weer, als in reflex, móést kijken, omdat 't zoo echt

[p. 17]

en volkomen, zoo door-en-door-onbedorven vróúwelijk was. ‘De oudste dochter, met 'r reeëoogen, is 'n pracht van 'n schepsel!’ had Erich 'm eindeloos dikwijls en met 'n gretige overtuiging, die voor zichzelf sprak, gezegd: ‘'t is alleen 'n gruwel en 'n vervloeking, dat ze zich voor 'r kreng van 'n moeder en voor 'r egoist van 'n zuster, die de goddelijke roeping voelt 'r beenen in 't een of ander ballet te steken, kapot werkt!’

Glimlachend-luisterend, en nu-ie niet meer met z'n glas speelde 't mes op en neer baleinend, om de stuiptrekkende uiltjes, vliegen en kevers rondom den lampevoet 'n genade-tik te geven, keek Poldi Röse den kring af. Mama, die door 'r dochters en de huisvrienden bij 'r voornaam Laurie genoemd werd, klopte opvallend met Erich's descriptie - ook Duczika en Lotte herkende je zonder aarzelen - Betty maakte 'n uitzondering. ‘'r Is nog 'n nichtje in huis,’ had de introduceerende kameraad 'm verteld: ‘'n lange slungel, die overdag in 'n Kaufhaus is en 's avonds Laurie en de nichten, als ze geen afspraakjes heeft, en niet met 'r verkeerden been uit bed is gestapt, 'n handje tegen betaling helpt. Voor niemendal doet ze niets. 't Is duizend tegen een 'n amphibie, driekwart kanalje, eenkwart 'n prachtdier. Soms heb 'k lust 'r te knuffelen, soms kan 'k 'r niet luchten! Je zal 'r waarschijnlijk bij eerste kennismaking geprononceerd-antipathiek vinden!’

Nee, dàt klopte niet. Zooals-ie nu zelf de blonde Betty met 'r scherp neusje, 'r rood-blond haar, 'r volle wangen en 'r wilskrachtigen mond met de verzorgd-witte tanden, waarnam, moest ze 'n goed, rustig, wat nerveus, maar toch vrindelijk en bereidvaardig ding zijn - en een, die zoo smoor-verliefd op den jongen met z'n frisschen kop en de meisjeshanden was, dat ze om 't flauwste gezegde van 'm lachte, geen oog van 'm afliet, enkel met hèm zenuw-babbelde, en stil werd als-ie van Duczi notitie nam. En dat dee-ie natuurlijk, omdat-ie nog voor geen uur, toen ze samen achter op de electrische stonden, van z'n gek zijn met de nooit klagende, van 's morgens vijf tot 's nachts een, twee piekerende, altijd geduldig-lachende en zich waanzinnig-opofferende Madonna-Duczi, die-ie zoo wanhopig-graag uit 'r hel zou hebben gehaald, gesproken had.

Buiten, op de plaats, was 't stiller geworden, nu de lichten

[p. 18]

op de trappen gedoofd en de huisdeuren gesloten werden. De meeste ramen waren donker en als 'r plots 'n ris gekleurde ruiten onder mekaar uit 't duister opfleurde, wist je dat iemand in 't ‘Vorderhaus’ thuiskwam of nog 'n besogne te doen had.

‘Mahlzeit, kinderen!’ wenschte Erich, Laurie en Betty ridderlijk de hand kussend: ‘smijt eerst de vuile herrie van de tafel, dan trekken we de Mosel open!’

Eerst protesteerde Laurie tegen die kouwe drukte, maar omdat ze allemaal lust hadden even op te staan, en de tafel waarlijk 'n ruine van doorweekte cartons, smerige borden, pere-schillen, amandeldoppen, broodkruimels, asch, afgekloven beentjes, roestige vorken en messen was, en je in die broeiende warmte gezelliger voor 'n opgeruimden boel zat, begonnen de meisjes, terwijl mama, die zich in de slaapkamer van een van Duczi's kousen voorzien had - 'n bij uitstek excellente, doch wel wat late inval - en 't zich nu op de sofa makkelijk maakte, 't vaatwerk en den rommel naar de keuken te dragen.

‘Zal 'k meehelpen?’, vroeg Poldi, omdat ook Erich met 'n zeldzame handigheid de vette borden op elkaar plakte, en wat 'm daarbij hinderde buiten 't vensterkozijn deponeerde.

‘Nee, hou jij je 'r buiten’, zei Erich, en met de gillende, lachende lawaai-schoppende meisjes, stommelde-ie de gang in.

‘Is u weer heelemaal beter, meneer Röse?’, vroeg mama, die den jongen student met 't in zorg oud geworden acteursgelaat, erg ‘interessant’ vond, en ze blies zware rookwolken van de sigaret, die 'r niet smaakte, maar die ze sierlijk hanteerde, om 'r tanden te laten zien.

‘Ja’, zei Poldi, tegen de piano leunend: ‘'k ben in zoover beter, dat 'k naar menschelijke berekening nooit meer terug krijg wat ze van me hebben weggenomen...’

‘Ben u geopereerd geworden?’ vroeg mama, over 't spektakel in de keuken heen, waar Erich de een of andere krankzinnigheid uithaalde.

‘Ja’, knikte Poldi: ‘'k weeg momenteel links zwaarder dan rechts...’

‘Links zwaarder dan rechts?’

‘'k Had nephritis...’

‘Wat?’, informeerde de stem op de sofa.

[p. 19]

‘Nephritis’, herhaalde hij: ‘aandoening van m'n rechter nier, en omdat die toch lager dan de linker zit, heb 'k 'r geen bezwaar tegen gehad, 'r héélemaal te laten zakken...’

‘Hè!’, zei mama, 'r gezicht viezig vertrekkend: ‘en heeft dat geen erge pijn gedaan?’

‘Och, zoo-zoo’, glimlachte hij: ‘je krijgt in de “Charité” 'n doek met odeur voor je neus en je mond, en terwijl je van de zeven scheppingsdagen droomt of van je microscoop, die je in géén geval meer terugziet, omdat je geen gelegenheid had 'r in 't “Leihhaus” in te lossen - pellen ze 't ding uit je sterfelijk hulsel...’

‘Hè!’, sprak de mond in 't nog viezer kijkend gelaat op de sofa: ‘hè, wat akelig, en was u niet bang?’

‘Waarvoor?’

‘Nou - nou - om 'r in te blijven, om dood te gaan?’

‘Nee’, zei-ie droog: ‘als 't leven je niets meer doet, doet de dood je nog minder...’ - dan, z'n vergissing bemerkend, om zulke dingen aan die vrouw met 'r drank-kleurtje, 'r half-blooten arm, 'r sigaret, 'r eene witte en 'r andere bruine kous, te zeggen, viel-ie zichzelf met 'n komiekigheid in de rede: ‘m'n eenige angst was, dat ze de verkeerde nier te pakken zouen nemen, en dat Erich m'n ratten zou vergeten...’

‘Houdt u ratten?’

‘Ja, en omdat 't wijfje moest jongen, en Erich niet van beesten houdt, was 'k ongerust, dat 't mis zou loopen, maar goddank: ze is van twaalf welgeschapen zoonen en dochteren bevallen. Kraamvrouw en kinderen maken 't wel...’

‘Hahaha!’ lachte mama met 'n geaffecteerd, inderdaad onuitstaanbaar falsetje: ‘maken ze 't heusch wel?’

‘... Tenminste naar - mijn omstandigheden’, zei hij, liever naar z'n bottines met de onaesthetisch-uitwippende lipjes dan naar mama's aanvalligheden kijkend.

‘God, God’, klaagde ze even bij 't gejoel en 't gesnater in de keuken, waarbij je hooren en zien verging: ‘as die vrind van u hier is, staat 't huis op stelten! Ja, 't is 'n vreeselijk-aardige jongen, en we houen allemaal van 'm...’

Omdat ze te lui was op te staan, en ze met 'r restant sigaret geen raad wist, wrikte ze zich op 'n elboog om, en doofde 't

[p. 20]

smeulend mondstuk tegen 'n groezelig plekje van 't behang, dat 'r meer voor gediend scheen te hebben. Dan, in de meening, dat-ie nog over z'n lang ziek-liggen in de ‘Charité’ zat te prakkizeeren, hervatte ze 't gesprek op de meest taktvolle en van belangstelling getuigende wijze:

‘Dat's zeker 'n verschrikkelijk litteeken na zoo'n operatie’, meende ze: ‘daar zou ik niet na kunnen kijken...’

‘Ik ook niet’, antwoordde hij met waarlijk lachende brilleglazen.

‘U ook niet?’

‘Nee’, zei hij in den zelfden drogen toon: ‘'t litteeken zit op m'n rug - 'k zou 'r twee spiegels voor noodig hebben, en zoo coquet om me die moeite te geven, ben ik niet...’

‘Nou maar, ik vind 't erg stakkerig’, insisteerde ze, z'n ironie niet snappend: ‘en 'k hoop maar, dat 't u gauw zoo goed zal gaan, dat u 'n vrouw zal kunnen nemen, om u op te passen. Voor de meeste mannen, meneer, is de vrouw 't beste geneesmiddel...’

‘Ja, ja’, zei hij: ‘maar 'k hou niet van geneesmiddelen, die je hééle leven duren!’

‘Hè!’, antwoordde ze enkel, maar in dat ‘hè!’ lag 'n wereld besloten.

Weer keek-ie naar z'n bottines, en weer in 't stokkend gesprek, klaterde 't gillend gelach uit de keuken.

Toen, als vrouw van de wereld voor de derde maal 't gesprek ophoudend, en eigenlijk niet goed wetend wat ze moest beweren - alles leek op dien man z'n vierkant hoofd en z'n vierkante schouders af te stuiten - zei ze:

‘Is dat met die ziekte - met uw nieren - meer in uw familie geweest?’

‘'t Is mogelijk, maar nauwelijks denkbaar’, sprak-ie opstaand en 'n krant over de kooi met den schor-hijgenden, zich nog moeite gevenden kanarie leggend: ‘maar m'n vader, dien 'k nooit gehad heb, en m'n moeder, die 'k me niet meer herinner, mag 'k dáárvoor tenminste niet verantwoordelijk stellen...’

‘God, wat 'n roman’, redeneerde ze, den triestigen ondergrond van z'n woorden evenmin begrijpend: ‘weet u niet wie uw vader is?’

‘Nee’, glimlachte hij: ‘en dat spijt me wel - 'k had graag willen

[p. 21]

weten in wèlk deel van dien man z'n lichaam z'n ziel stak...’

‘Dat kan 'k me denken’, knikte mama, luk-raak wat zeggend, of ze 't over 't weer hadden - voor zulk soort toespelingen, was ze vooral na 'n glas wijn, ontoegankelijk.

Ongeduldig, den vriend die 'm dit gezellig discours opdrong en 'm als Mephisto met Martha alleen het, verwenschend, betrommelde Poldi 't vensterkozijn. Boven de donkere, logge rompen van daken, gevelspitsen en schoorsteen-stompjes, vreemdelijk 'r op toe-gedrongen, lei 'n brok transparante hemel met limpiede, zacht-twinklende, schijnbaar bewegende sterren. 't Was 'n koel-schoon, door z'n eenvoud imponeerend, droomrig geflonker en ademend lichten, maar in 't glimmen van de schuinstaande vensterdeur, als 'n potsierlijke werkelijkheids-schreeuw, dwaas en grotesk tusschen 't groenig gestippel van planeten en asteroiden, had je 't kamer-intérieur, de behangselwand, de sofa met 'n witte en 'n zwarte kous...

‘'k Zal 'ns kijken waar ze blijven’, zei-ie, zich met 'n ruk omdraaiend. 't Was niet meer noodig. Op 't zelfde oogenblik ravotten ze de kamer binnen, Duczi, Betty en Lotte achter Erich, die zich als 'n krankzinnige met 'n rok van mama, 'n blouse van Lotte, 'n voorschoot van Duczi en 'n hoed met voile van Betty, toe had getakeld. Om z'n gedecolleteerde hals droeg-ie 'n ketting van amandelschillen, die ze in de keuken voor 'm geregen hadden, en om de pols van z'n blooten, harigen rechterarm Betty's armband van Boheemsche granaatsteentjes.

‘Mal dier!’, lachte mama: ‘wat heb je nou weer uitgevonden?’

‘Goeien avond’, praatte Erich met 'n telkens overslaande vrouwestem, en als 'n welopgevoed schoolmeisje maakte-ie voor Laurie en Poldi allerliefste ‘kniksjes’: ‘zou u me 'ns willen voorstellen aan dien bekoorlijken jongen man, dien 'k al zoo dikwijls op straat tegen ben gekomen, en dien 't toeval eindelijk, eindelijk in m'n nabijheid voert?’

‘Mal dier!’, schudde-buikte mama, te slap van 't lachen, om 't woord te kunnen voeren - zag de jongen 'r as 'n vogelverschrikker met den elegant-opgenomen rok en de in rimpels verzakte sokken uit!

‘Baronin Von Schüler - meneer Poldi Röse!’, schaterde Betty, op 'n stoel zakkend, de handen op de heupen.

[p. 22]

‘Aangenaam uw kennis te maken’, lachte ook Poldi, diep met 't beenig hoofd met de gekarteld-koperbruine haren buigend: ‘wil u 't je niet wat makkelijk maken, Baronin?’

‘O nee! O nee!’, babbelde de baronesse, door je ziel snijdend hoog-hysterisch: ‘'k heb nog zooveel bezoeken af te leggen bij Oberregierungsrat Levysohn en bij Geheimrat Cohn en bij den Geheimer Regierungsrat Pech zu Pech, dat 'k hoogstens één glaasje meedrink! Maar ik ben heel erg verheugd, dat ik eindelijk eens van zoo dichtbij met u kennis maak! U is 'n snoes van 'n jongen man en u permiteert zeker dat ik u omhels, niewaar?’

Laurie's rok floepte ongracieus neer en de twee harige, gespierde jongensarmen, met Betty's granaten bracelette, vlogen om Poldi's in lach purperenden nek.

Mama, Duczika, Lotte leien krom op de schuddende sofa, en Betty, die 'r houvast verloor, glee met 'n smak, of ze 'n flauwte kreeg, op 'n onder 'r gewicht, als 'n chapeau-claque, plat-zuchtende kartonnen doos.

‘Barones’, verweerde zich Poldi, en z'n bril, nog aan een oor balanceerend, kwam vervaarlijk in 't gedrang: ‘barones, dit is 't gelukkigste uur van m'n leven, maar 't is wat te warm vanavond voor lànge omhelzingen!’

‘O foei!’, zei de dame beleedigd, en in 'r geluid was inderdaad iets van 'n gechoceerde, preutsche ouwe juffrouw: ‘wat 'n affreus affront! Ik zal u nooit meer mijn jonkvrouwelijke lippen toesteken, dier van 'n man, ongalant schepsel! Foei, foei, foei!’

En met 'n hyper-modieuzen zwaai 'r afsjokkenden hoed terugwippend en 'r rok zoo hoog grissend, dat de met touwtjes omhoog gebonden mannebroekspijpen zichtbaar werden, zette ze 'n eleganten cancan, als je op 'n ‘Schwoof’ van Confectioneusen niet beter zag, met bedreiging van de pullen op 't buffet, die onrustig mee begonnen te cancaneeren, in.

Poldi, bang voor 'n nieuwe omhelzing van de onstuimige dame, was achter de tafel gevlucht, en daar, voor 't eerst na de misère en de eindelooze downheid van de laatste maanden, stond-ie met tranen in z'n oogen om den ontembaren rakker met z'n onverwoestbare jeugd en z'n mallootig jongensgedoe, te schaterlachen.

[p. 23]

't Duurde 'n poos eer ze tot bedaren kwamen, en toen ze eindelijk weer om de tafel met de flesschen Mosel zaten, en Erich z'n karnevalscostuum vergetend, met den bloemenhoed op 't hoofd en de tegen z'n slapen geplakte voile, 'n reuze-Bismarck-sigaar smookte, schoot 'r nog telkens weer een in den lach over de ontzaggelijke bak.

Omdat Duczi bij eenen 'n paar maal geeuwde en naar 't verramponeerd Zwitsersch klokje met z'n verbogen wijzers keek, dacht Poldi, zelf vermoeid, en nog niet aan opblijven gewend, aan opstappen. Maar ze verdedigde zich met geweld. Morgen was 't Zondag en 's Zondags bleef ze altijd wat langer slapen. En dan: zoo'n vroolijken avond hadden ze in geen maanden, geen jaren gehad!

‘Toe geef u nou niet 't voorbeeld’, praatte ze zacht: ‘'k zit zoo dikwijls in m'n eentje op! Voor mijn part mag 't vannacht vier, vijf uur worden! Ik vind 't goddelijk zooveel prettige gezichten om me heen!..’

‘Ik ook’, glimlachte hij, tegen z'n melancholie, die 'm, als-ie te laat blokte, als-ie te veel dronk, of als-ie physiek uitgeput was, te pakken nam, in.

‘Wat zitten jullie te smoezen en te fluisteren, tuig!’, klonk dadelijk de tyranniek-schelle stem van onder den dameshoed: ‘als je probeert te conspireeren, om op te stappen, Pol, draai 'k de deur op slot!’

‘Hè, nee, wees u geen spelbreker’, zei Laurie met vochtig-zwammende oogen - en Betty werd haast nijdig.

‘Jakkes, Duczi, begin jij weer? Je kan morgen toch den heelen dag maffen!’

‘Gut, kind, 'k zeg pas dat 'k niet voor vijf uur van m'n stoel opsta! Wat wil je van mij?’

'r Was 'n lichte scherpte in de stemmen, maar Erich ging 'r subiet met 'n fel nonsens-verhaal, dat geen interrupties duldde, over heen, en Lotte schonk sussend de glazen vol.

Op de binnenplaats was 't nu geheel donker. Nergens, bij geen van de buren en overburen, brandde licht. En omdat ook 't hemelbrok, dat straks nog zoo feestlijk getinteld had, goriggeel fletste, als 'n damp neer scheen te builen, òf door 'n wolk die aan was gedruild, òf door den jongen, gloednieuwen zomer-

[p. 24]

dag, greep de overzij-muur van den ‘Linkerflügel’ van 't ‘Gartenhaus’ raker en kloeker 't lampegeplas van 't ééne verlichte venster, en de gigantisch-vergroote schaduwen van Poldi, Duczika en Erich, tusschen de lamp en 't raam gezeten, bewogen grimmig en dreigend over de ruiten, gordijnen, kozijnen en balkonnetjes van den naar den vadzigen hemel opdoffenden pleisterwand. Verschoof 'n hand, rekte 'n arm, schudde 'n hoofd, dan herhaalden de reuze-schaduwen 't zelfde gebaar, soms zoo vinnig en stellig, of de zwarte luisteraars met de lompe tot den gevel reikende lijven, de kneutermenschen achter 't venstergat grunnekend bespotten.

Laurie, die 'm zachtjes begon om te krijgen - als Poldi nee zei, bediende zij zich dubbel - vertelde van 'r ontzaggelijke successen, toen ze in Brünn gasteerde, en ze zelfs de Czechen, die geen woord Duitsch verstonden, gewoon dol van geestdrift maakte. Ze had de portretten van 't rekje gehaald, gaf den goedig-geduldig bewonderenden Poldi explicaties, die de anderen oneindig dikwijls gehoord hadden, en probeerde, nu de drank 'r 'n dappere en obstinate stemming bezorgde, alleen 't woord te hebben. Dat zat 'r bij Erich niet glad. Die viel 'r telkens met beminnelijke venijnigheden in de rede, zei dat ze wel de helft minder leugens en ophakkerijen kon vertellen, schold 'r uit, en prikkelde 'r tenslotte zoo, dat ze den hoffelijken gast naast zich vergetend, sans gêne en ongemanierd vloekte, en driftiger, op ruzie belust, van 'r glas slurpte.

‘Toe, Laurie’, zei Duczika, de toetsen der piano met voorzichtig-glijdende vingers, en zoo delikaat mogelijk voor de buren, bespelend: ‘blijf nou gezellig! Je weet toch hoe-ie is!’

En Lotte begon te leven. Al die uren had ze gegeten, gesnoept, geknabbeld, gekauwd, gedronken. Zij had de laatste amandel, de laatste hazelnoot uit de onuitputtelijke schaal gekraakt. Ze was indolent en onverschillig gebleven. De muziek porde 'r wakker, dee 'r als 'n paard in 'n circusstal, dat z'n ritournel hoort, nerveus met de voeten trippelen, en toen Duczika een van de Spaansche dansen, waar ze verzot op was, preludeerde, sloeg ze 't op 'n stoel liggend tafelkleed om de schouders, en met de vingers als castagnetten knipperend, walste ze 'r met hartstocht en bravoure op los. Plots had ze 'n ander ge-

[p. 25]

zicht gekregen. 'r Heupen wiegden, 'r hoofdje veerde met rukken achterover, 'r voeten, nog in de oude dansschoentjes, die ze als pantoffels droeg, wipten, slipten, spitsten zich op de teenen, liepen mekaar als twee in 't zonlicht stoeiende vlinders na, betipten 't zeil en waren weer weg - en de twee gracieuse armen bogen, strekten, hieven zich als vleugels, leien rank en soepel om 't anders geworden, plots met jeugd belaaid hoofd. 'r Lenig, passievol dansen, waarbij 'n stoel ondersteboven werd gesmeten en de glazen op de tafel licht-trillend bewogen, werkte zoo aanstekelijk, dat Duczika sneller en voller speelde, en Erich en Betty 't geknipper der vinger-castagnetten met ratelend handgeklap begeleidden.

Dan, ineens, was 'r 'n schrik-stilte.

Duczika verstarde op de piano-tabouret - Lotte bleef staan of 'r iemand vast had gegrepen - Betty keek met groote angstoogen, en zelfs Erich, nog altijd met den vrouwenhoed op 't hoofd, hield de handen, waarmee-ie nog pas geklapt had, of 'r 'n ding van niet te overkomen tegenstand tusschen was geraakt, in gapende sparring.

'r Klopte iemand met 't een of ander stuk hout, dringend en heftig tegen de huisdeur. En zelfs nu de piano zweeg, de handen niet meer spektakelden en Betty's voeten 't zeil niet meer betipten, nu 'r 'n stilte van ademlooze monden en bleeke gezichten was, klopte en hamerde 't voort tegen 't paneel.

‘Half drie - wie kan dàt zijn?’, sprak mama 't eerst, en zonder 'n antwoord af te wachten, gaf ze zich zelf 'n repliek, die vermoedelijk den spijker op den kop sloeg: ‘dat komt van je pianogespeel zoo laat in den nacht! Da's natuurlijk een van de buren!’

‘Hè!’, zei Betty met 'n doodswit gezichtje 'n slok van 'r glas nemend: ‘m'n hart bonst 'r van!’

‘Dan zullen we dat heer 'ns te woord staan’, praatte Erich toch wat onzeker, en met haastig-plukkende vingers knoopte-ie de blouse los, liet den rok vallen, smeet den hoed op de tafel, en z'n broekspijpen neerstroopend, terwijl-ie op de deur toeliep, zette-ie al in de gang 'n grooten mond tegen den ‘proleet’ die ze zoo onverwacht de stuipen op 't lijf had gejaagd, en die nu weer den schelknop bedrukte, op: ‘nou,

[p. 26]

is 't gedaan! Ben je gek, kerel, om zoo'n herrie te schoppen! Afgeloopen hoor!’

Ook Poldi, bang voor Erich's drift - hij kende de opvliegendheid van z'n vriend en nog meer z'n lust, om 'r met de ijzersterke meisjeshanden op los te slaan, als 'm wat in den weg werd gelegd - was, met de groote vuisten in de zakken, in de gang gekomen. In de kamerdeur-opening, schichtig kuddetje schapen, drongen zich de meisjes en mama te hoop.

‘Hang eerst den ketting in den haak, Erich!’, waarschuwde Betty.

‘Hou je voet tegen de deur!’, riep Duczika benepen.

Hij, juist om z'n lef bij zooveel vrouwen te toonen, smeet de deur wijd-open, en blafte den man in 't portaal ongemakkelijk aan:

‘Nou, wat mot dat, hè? Wat sta je de deur te bombardeeren, hè?...’

't Zwakke licht uit de kamer beschemerde 'n hoekig, flets, onverzorgd gezicht van 'n jongen man, die 'n strijkijzer in de hand hield.

‘Gut, da's Ginzel!’, riep Duczika, blij dat 't niet de Italiaan van de derde verdieping, waarvoor ze helsch-bang was, als ze 'm op de trap tegenkwam: ‘ben je boos Ginzeltje, dat we wat pret maken?’

Nee Ginzel - daar hoefde je niet ongerust over te zijn! - was zeker geen vechtersbaas...

‘Neem me niet kwalijk’, praatte 'n bescheiden, zwakke stem: ‘'k heb wel tien, twintigmaal gebeld, en omdat niemand me hoorde, ben 'k zoo vrijpostig geweest met me ijzer te kloppen...’

‘Hindert 't erg, Ginzeltje?’, riep Lotte, nog wat buiten adem van 't dansen: ‘kom 'r in, dan kun je 'n glas Mosel meedrinken!’

‘Nee, nee’, zei de stem vermoeid: ‘'k kom niet over de muziek - 'k kom omdat me vrouw in mekaar is gezakt - 'k heb geen droppel azijn in huis...’

‘Ach Jessus!’, sprak Duczika, de keuken in-wippend, om de flesch tusschen den gezegenden rommel van leege Apenta-flesschen, die mama in vele jaren van constipatie leeg had gedronken, en tusschen 't overige uitnemend-verwaarloosde glaswerk, onder de vensteraanrechtbank, te zoeken. Haastig streek ze lucifertjes af,

[p. 27]

lichtte de halzen bij, en terwijl de eerste lucifers tot bij 'r vingertoppen in-brandden, zag ze de plots levenslustig-geworden kanjers van torren, die wat je 'r ook tegen dee door de spleten van 't gemetseld fornuis aanrukten en 't goddelijk gebod van 't gaan-en-je-vermenigvuldigen met eerbied en blijmoedigheid nakwamen. Links en rechts, de Ieege kruiken, potjes, medicijnfleschjes en beugelflesschen van 't bier op de griezelige dieren rondmeppend, kreeg ze eindelijk den azijn-flacon te pakken, maar toen ze in de gang terugkwam was 'r niemand meer. De heele familie - zelfs mama, die geen trek had gehad alleen achter te blijven - was 't trapportaal naar den zijbuurman Ginzel overgeloopen. De deur met 't op 'n kwart velletje postpapier gecaligrapheerde adres

ARTHUR FRITZ GINZEL.
Atelier für moderne Haararbeiten.

stond aan, en in de vunzig-benauwde, kleine balkonkamer klonk 't geluid van gedempte stemmen.

Mama, Erich, Lotte, Betty stonden om den stoel met de onder Poldy's handen al bijkomende vrouw en de geel-bleeke kapper, die zich in z'n vrije uren kapot sloofde, om 'r voor z'n ziekelijk jong wijf met de drie kinders wat bij te verdienen, slierde den kinderwagen met 't jongste drensende wurm, dat de fopspeen kwijt was geraakt en nu met twee machteloos-tastende poppepootjes, verblind door 't schelle licht van de gloeikouslamp, graasde en grabbelde, heen en weer.

‘Hier is de azijn, meneer’, zei Duczika, 'r witte tanden in de kurk zettend, om 'r uit de flesch te trekken.

‘Dank u’, zei Poldi, ‘maar doen jullie me 't genoegen niet allemaal hier te blijven: jullie staan in den weg en als ze bijkomt, zal ze 't, denk 'k, niet zoo heel plezierig vinden door zoo'n massa menschen bekeken te worden’.

‘Hij heeft gelijk’, fluisterde Erich: ‘toe gaan jullie vast. Wij komen dadelijk!

‘Nacht, Ginzel’, wenschte mama, blij uit de kamer met 't onhebbelijk luchtje te komen: ‘en 't beste, hoor! En als je ons nog noodig heb, heb je maar te bellen!’

[p. 28]

‘Dank u - 't duurt nooit zoo lang bij 'r’, zei de kapper, en terwijl de vrouwen, behalve Duczika, die 't voorhoofd van juffrouw Ginzel begon te betten, en dat zoo prettig-handig dee, dat Poldi 'r liet begaan, over 't portaal terugslopen, duwde-ie de onder 't kussen gevonden speen tusschen de dadelijk gretig-zuigende lipjes van 't kind.

‘'k Zal wat lucht maken’, zei Erich, 'n stuk oud tapijt, dat aan twee spijkers voor de geopende vensterdeuren op was gehangen, om 't inkijken van de buren tegen te gaan: ‘ze zal 't van de warmte gekregen hebben!’

‘Nee’ ontkende Ginzel, den kinderwagen in den hoek bij de roestige naaimachine terugduwend.

‘Nee’, herhaalde Poldi, de fanatiek-gesloten, epileptisch-gekromde vuisten der op haar tanden knarsende vrouw in 'n kan water stekend: ‘de warmte heeft 'r waarschijnlijk geen schuld aan...’ en om 't z'n makker duidelijker te maken, zei-ie zacht: ‘Morbus sacer...’

‘O’, antwoordde Erich, begrijpend dat ze voor 'n geval van epileptie stonden, en 't kamertje rondkijkend, nog verhit van de fuif in de woning naast-an, voelde-ie zich wrevelig en belabberd. Hier - terwijl zij gejoold en gelachen hadden, terwijl Lotte danste en zij met handgeklap 't slaan der castagnetten markeerden - hadden twee van de massa's ‘Heimarbeiter’ van Berlijn, om zich met drie kinderen staande te houden, nog tot zoo laat in den nacht bij haarwerk gebogen, gezeten. Je zag 't aan de twee halfgevulde glazen melk op de versleten tafel, waaraan de instrumenten voor 't ‘mêlieren’ en 't ‘dressieren’ vast waren geschroefd, en waarop plukken haar naast scharen, balletjes ijzergaren, ‘Kartetchen’, strijkijzers en 'n brievenweger, die voor contrôle van 't fabrieksgewicht diende, neergesmeten waren - je zag 't aan 't nog gekleed zijn van den man en de vrouw.

‘Voel je je wat beter, Grete?’ vroeg de magere, verschrompelde kapper, wiens leelijk misdadigerssnuit met de uitwiggende jukken, de diep-liggende oogen en de wreede, vlassig-begroeide kin, 'n heel andere, teere, bezorgde uitdrukking kreeg, nu-ie de gesloten rechtervuist van de groote, stevige, schijnbaar volkomen gezonde vrouw, met z'n verweerde werkhanden poogde te openen: ‘nou Grete: je kent me toch?’

[p. 29]

‘Ja, ja!’, beweerde 't schepsel, en 'r waterige, wezenloos-vervloeide oogen zochten den kring af: ‘ja, ja - 't is al over, hè?.. hè?.. hè?’

Dan, diep-ellendig, nu ze begreep dat ze 't weer had gehad, en onmachtig de bevroren handen te ontdooien, snikte ze 't zwaar-hijgend uit.

‘Nou, nou!’, troostte Ginzel: ‘we zallen je in je kooi stoppen, wat? Ken je loopen?’

Ze schudde snikkend 't hoofd.

‘Laten we 'r opnemen’, zei Poldi, z'n arm om de schouders van de vrouw leggend. Met den kapper samen droeg-ie 'r naar de slaapkamer, terwijl Erich waslucifers afstreek, om ze bij te lichten.

En weer, in die zelfs bij die broeiende warmte kille kamer, met de lompe, hooge steenen kachel, de drie ijzeren bedden, de vervelooze kast en 't tafeltje met 't luxe-bezit van 'n grammophoon, steeg 't bloed Erich naar 't hoofd. In 't bed, waarop ze de moeder voorzichtig neer hadden gelegd, lei 'n verlept jongetje van 'n jaar of twee - in 't kleine, tegen den beschimmelden muur aan, sliep 'n meiske van drie met 'n verhavende pop in de armen. De eenige wandversiering waren door vocht en schimmel losgeweekte behangselflarden - de eenige weelde was de grammophoon met 'n bek als 'n scheepsroeper.

‘Allemachtig, Ginzel, wat is 't hier vochtig!’, zei Erich, de hand om de brandende waslucifer, om 't meisje in 't ledikant niet te storen: ‘daar ben je toch met 'n briefkaart aan de bouwpolitie van af!’

‘Ja, ja, dat zal wel’, fluisterpraatte de kapper: ‘maar betaalt de bouwpolitie de verhuiskosten? Nee, meneer, daar mag 'k op 't oogenblik niet an denken - en 'k ben met m'n huur achterstallig geraakt, omdat 'k eerst van de week volop werk heb gekregen. As de Herrschaften buiten zijn, hebben wij met haarwerk minder te doen...’

‘Ach, wat 'n dotje’, zei Duczika, zich over 't rustig-ademend mondje buigend: ‘hou je lucifer wat dichterbij, Erich...’

‘As je d'r beter wil zien’, glimlachte Ginzel - goddank, de vrouw in 't bed naast 't jongetje, snikte niet meer! -: ‘zal 'k 't gas ansteken!’

[p. 30]

‘Nee, nee’, weigerde Duczi, maar hij in z'n trots, om 't kind aan 't bezoek-van-den-laten-nacht te laten kijken, draaide de kraan van den bungelenden gasarm met 'n gesprongen glas en 'n gescheurde kous open, en 't bleek-witte licht beplaste 't haveloos bed, 't gezond-tierig kopje, de gedoken wimpers, de 'n duim vasthoudende lippen en de pop met 'n gespleten voorhoofd, 'n verwoesten neus en 'n geamputeerd been.

‘Ach, wat 'n dotje’, herhaalde Duczika.

‘De vervloekte sallemanders!’, viel de kapper verbeten uit, en z'n voet vergruizelde 'n paar van 't bed vluchtende monster-torren: ‘daar zet je pappies voor klaar, die trap je bij dozijnen dood en die kommen met heele families terug!’

‘Nou, bijten doen ze tenminste niet’, troostte Duczika: ‘en je kan 'r van ons ook wat cadeau krijgen.’

Ze draaide, omdat 't kind zich onrustig bewoog, 't licht uit - en 'n moment later waren ze weer in 't balconkamertje, dat Ginzel z'n ‘atelier’ noemde, en namen afscheid, terwijl de trekkende vingertjes van de zuigeling in den kinderwagen boven 't dek uitwoelden.

‘Spelen jullie maar rustig piano!’, riep Ginzel, die nu in z'n eentje, de bundeltjes van vier, vijf haren aan den dunnen ijzerdraad en aan 't garen, met gewikste knoopjes ‘dressierte’: ‘mij hinder je 'r niet mee - au kontrarie: we hadden 'r allebei lol in en zij zat mee te zingen, tot ze ineens voor mirakel lei! En nog is welbedankt...’

Maar, bij Laurie, Betty en Lotte in de kamer terug, was de stemming 'r finaal uit. Wel dee mama, die zich bij de absentie van de anderen niet onbetuigd had gelaten, hinderlijk-overmoedig - wel was Lotte bereid nog 'n fantasie-wals in te zetten en wel begeleidde Duczika 'r met timieden aanslag van de rammelende toetsen, die, om hoorbaar geluid te geven, bebeukt moesten worden - wel zei Poldi, die over z'n vermoeidheid heen, op dreef begon te komen, onnoozel-droge dingen, waarom Laurie in 't bijzonder schaterde, langs z'n neus weg - en wel zong de kanarie, die de krant kwijt was geraakt, lang-gesponnen, snerpende liederen - maar Erich, die ze allemaal den heelen avond en nacht met z'n vinnige tong, z'n sarkasmen en brutaliteiten,

[p. 31]

geregeerd had, Erich die z'n colbert weer aan had getrokken en z'n blonde pruik achterover gekamd, was en bleef stil.

De kleine scène bij den buurman had 'm 'n opstopper gegeven, en omdat Laurie's luidruchtigheid 'm hinderde, en de pleisterwanden der binnenplaats vaal-grauw, bijna troosteloos in den dagenden dag op begonnen te schimmen - en Duczika vermoeid-wit, met wallen onder de oogen, de onprettige komedie van heelemaal-niet-moe-zijn speelde, gaf hij, hij! hij! - hij, die anders niet weg was te krijgen, die nog pas de vorige week bij glazen water, omdat 't bier op was, tot bij vijven had zitten plakken, en toen nog gesoebat moest worden, om asjeblief weg te gaan - gaf hij 't teeken, om op te breken. Daar protesteerde mama met gloed en overtuiging tegen, en daar keek Betty, die even over driëen nog geen tijd vond, onbehoorlijk-zuur bij: hardnekkig als-ie altijd was, verdraaide-ie 't toe te geven.

‘Komen jullie morgen dan nog 'n uurtje babbelen’, drong mama aan: ‘zoo'n Zondag is gedorie niet door te komen! As je niet komt, akelig dier van 'n jongen - lamme spelbreker! - blijf 'k den heelen dag in m'n bed...’

En bij dat geweldig dreigement, door Duczi met den huissleutel en Betty met 't druipend endje kaars uit de slaapkamer, geëscorteerd, bij intuitie zachter pratend voor Ginzel's deur, ondernamen ze de daling van vier-hoog naar omlaag.

Drie-hoog, bij de deur van den Italiaan, die nooit voor vier uur thuiskwam, omdat-ie met de vrouw waarmee-ie leefde en met nog 'n Italiaan, die bij 'm inwoonde in 'n Bar musiceerde - driehoog, de melkflesch van den anderen bewoner ondersteboven loopend, wipte Erich nog eens de trap terug, omdat-ie z'n manchetten bij de verkleedpartij in 't keukentje had laten liggen.

‘Wil ik ze voor je halen?’, vroeg Betty, zonderling lachend.

‘Nee, Bettylief!’, riep-ie, drie, vier traptreden tegelijk grijpend: ‘dat doe ik vlugger!’

Halfweg de tweede verdieping, haalde-ie ze weer in en lachte hijgend:

‘Tuig, wat hebben jullie met m'n manchetten uitgevoerd! Wie heeft 'r dat moois opgeschreven?’

‘Niemand!’, giegelde Betty - met 'n kleur.

‘Ik zeker niet’, zei Duczika.

[p. 32]

‘Wanneer gij deze letters ziet’, begon Erich 't met potlood op de manchet geschreven ‘vers’ te lezen: ‘als ge weer henen zijt...’

‘Toe, loop nou door’, viel Betty 'm in de rede, omdat ze zich voor Duczika geneerde - en omdat-ie toch wou lezen, blies ze de kaars uit.

‘Wat gebeurt 'r?’, vroeg Poldi, zich aan de leuning vasthoudend en bij de donkerte geen tree meer wagend: ‘is de kaars uitgewaaid?’

‘Ja’, lachte Erich, en in 't duister, om 'r te dwingen 't licht op te steken, bleef-ie op Betty's rokslip staan.

Duczika, die vlak achter 'm kwam, lei 'r hand op z'n schouder - en voor 't eerst sinds z'n kennismaking vrijpostig, vatte-ie die tusschen de zijne en hield 'r zoo vast - valsch en geniepig - met Betty's vers om z'n pols en Betty's rokslip onder z'n voeten.

Toen streek Poldi een van z'n eigen waslucifers af, en langs de aan de schelknoppen hangende broodzakken en de den morgen wachtende melkflesschen, kwamen ze op de plaats, waar de grasperkjes stoffig-groene vakken in den vroegschemer sneden, waar de ronde vulnisemmers in 'n hoek stonden te mokken, en waar 't rek voor de kleeden 'n norsche, lompe, loerende galg geleek.

‘Tot weerziens! Slaap lekker!’, riep mama, die vierhoog uit 't raam hing.

‘Vat geen kou, Laurie - en val 'r in Jezusnaam niet uit! De menschheid heeft je te noodig!’ schreeuwde Erich, de handen als 'n roeper voor den mond. Nu de buitenlucht 'm wat opknapte, moest-ie 'r z'n ‘opperste genegenheid’ nog even tusschen nemen.

‘Adieu! Adieu! Tot weerziens!’, lijsde Lotte, die't zich lekker gemaakt had en met 'r volle, bloote armen, kuischelijk door den schemer beschermd, op 't kozijn leunde.

‘Adieu!’, riep Poldi, met de parelmoeren brilleglazen omhoog loenzend.

Zwijgend, met 't tintel-warme, nabevende gestreel van de twee jongenshanden in 'r vingertoppen, ontsloot Duczika de zware glasdeuren van 't ‘Vorderhaus’ en Betty 'r onhandig met klukkende stearine-spetjes bijlichtend, glimlachte genoegelijk om wat Erich zou denken, als-ie op z'n kamer 't in de keuken gewrochte

[p. 33]

vers, terwijl-ie bij den kapper was, héélemaal las - en de teekening met de initialen, die ze met niet uit te vlekken merkinkt op z'n beenen manchetknoop gekrabbeld had, zou zien...

Op den looper van 't ‘Herrschaftliche’ portaal, naast 't emaille bordje ‘Bitte die Füsse zu reinigen,’ wenkten ze de studenten na, en beiden aan 't zelfde denkend, kwamen ze in de snikheete herriekamer, waar mama in 'r onderlijfje op de sofa 'n sigaret lag te rooken, en waar Lotte met 'r beenen languit op twee stoelen zat te geeuwen, terug.

Neuriënd, gewend 't alleen te doen, begon Duczika de bende glazen, flesschen, amandelschillen, asch en sigarenstompjes te redderen.

(Wordt vervolgd).