De Nieuwe Gids. Jaargang 26

[p. 657]

Verzen van Victor E. van Vriesland.

Het eeuwige licht.

Voor W.

Laat mij u troosten, broeder. Laat mij zacht
Wat stille woorden in uw treurnis spreken,
Zorgvol gekozene, die zullen breken
Het starre leed dat u het leven bracht.

Zóó als wanneer een schaduwlooze bleeke
Gloring van zon na nauw te torschen nacht
Van duisternis wel aarzelt eerst en wacht,
Om daarna in goud-borrelende beken

Van licht over de waereld uit te gaan;
Zóó als, na nacht van zwaar daemomisch droomen,
We ontwaken in het stil-wit morgenlicht,

Het onvergankelijke, dat den waan
Der droeve droomen heenvaagt; zóó zal komen
De dag over uw smartenvol gezicht.

[p. 658]

II

 

Is het de weemoed niet van alle dingen

 

Die komen, broeder, en weer henengaan,

 

De weemoed zelf van onzen korten waan

 

Die altijd zachtjes om ons heen blijft zingen?

 

 

 

Is het de weemoed niet van alle dingen?

 

Schrijdt zóó de statig-zware stoet niet aan

 

Der wondre dagen die, bij 't henengaan,

 

Ons achterlaten in herinneringen?

 

 

 

Waartoe te weenen om der dingen zijn

 

Wanneer zij ons eeuwige schoonheid geven,

 

Als in topazen schaal bloed-zwarte wijn?

 

 

 

Broeder, bedenken we in het vliedend leven

 

Dat zíj eerst recht ten volle Menschen zijn

 

Om wier leed Schoonheid haren glans kwam weven.

[p. 659]

III

 

Mijn arme broeder, zie, ons aller leven

 

Is angstig tasten naar een spel van licht

 

En schaduwen, dat telkens tergend zwicht

 

Als we er naar grijpen met handen die beven

 

 

 

Van heet verlangen: En diep in ons schreit

 

De weemoed om wat immer ver zal wezen;

 

Mijn arme broeder, weet: Schoonheid kan deze

 

Smarten slechts loutren tot gelatenheid.

 

 

 

Woorden geven den troost niet, broeder. Woorden

 

Schenken verpoozen voor een korten tijd

 

Aan wie ze, talmend bij de smart-poort, hoorden.

 

 

 

Maar wèl hem die geen vreugde meer verbeidt,

 

Hoog opgericht en eenzaam staande voor de

 

Stralende tuinen van dë eeuwigheid.