De Nieuwe Gids. Jaargang 16

[p. 512]

Gelijkheid. Door H.J. Boeken.

Voor Jan Toorop.

I.
De Moeder-Aarde spreekt:

Ik, die mijn zonen opzond uit mijn lenden,

Die donker en bontverwig onder 't licht

Stil-liggend eerst, thands dreunden van den dicht

Tredenden tred van hun volgroeide benden;

Die in hun joedelenden schal herkende

Mijn liefste vreugd, waarmee ze opstuwden 't wicht

Van hunnen worp en aandrang, toen ze 't licht

Tronend geslacht op zijn licht-burcht berenden; -

Ik, die hun neêr-smak merkte toen ik rijk

In mijn versufte krochten van hun bloedig

Gekneusde leden en hun kermen werd, -

Laat nu als killende' aêm in 't licht-lief rijk

Der levenden rond-waren 't vaal, wanmoedig

Troetel-kind mijn, den Nijd, 't kind van mijn hart.

[p. 513]

II.

‘Vrede, vrede voor allen’, zong de boô,

Die uit geöpende hemelen op allen

Den zegenenden hemel-schal deed vallen:

‘Vrede, vrede voor 't al, God wil het zoo’.

En die het hoorden, werkend op de zoô

Der aarde en zij, die bij ontelbre tallen

Neerhurkten, weggekrompen ender 't knallen

Van geesel-roede en zweep-slag, hoorden 't noô

Of allen stemden samen in één beê,

Dat zelfs 't Geweld op zijnen beendren-troon,

In 't hart vermurwd, afsteeg en knielde meê.

Dan, in één omzwaai van zijn voelend hart,

Kromp saam de mildheid van dien menschenzoon:

De één broer liet de' ander over aan de smart.