De Nieuwe Gids. Jaargang 16

[p. 464]

Liedje van J. Reddingius.

Hei met de wolken zoo wit,
drijvend zoo rein in den hoogen,
'k ga rustig van hart en van oogen
en bid.

Heuv'len, die liggen in rij,
ver, ver, als goud-gele banken,
als duinen, ik weet nu weer klanken
nabij.

Dag, zoo wijd-wijd en zoo licht,
gij gaaft het nimmer-verwachte
teer-blonde, hoog-open en zachte
gezicht. -