|
| |
| |
| |
Geertje. Door J. de Meester.
Tweede Gedeelte.
II.
- Op het groene boerenland,
Ploeteren aardige gansjes rond....
- Och nee, dát niet!
- Nou, wat dan!.... Wacht, di's zoo aardig:
Als het muisjen in zijn huisjen,
Oef, zoo snel als de wind,
Kruipt het voetje van mijn poetje
Nijdige slag uit het kinderbed middenop 't kartonnen boek, dat kreukend ombuigt.
- Da' boek niet!
- Zoo, nou, as jij dan maar zegt welk boek wel.
- Van Juffrouw Onschuld.
- Kind! alweer van Juffrouw Onschuld, dat he'k van morge pas geleze!
- Och jawel!!
| |
| |
- Nou bedaar! Mijn is 't goed hoor.... ‘Juffrouw Onschuld’, zoo hadden Eveline's broers haar genoemd, omdat ze altijd, voor al wat ze verkeerd deed, een excuus had in te brengen. Brak ze een glas, of een kopje....’
Langzaam las Geertje, en vond dat ze 't erg vervelend dee', maar was al blij dat Truus tevreden lag te luisteren. 't Krieuwde om er neus, in 'r bovenlip, telkens dat holle gevoel aan 'r gehemelte, dat ze gapen mòest; toch las ze àl voort aan het zeurig verhaaltje, Truus heimlijk bewonderend, dat die zoo zoet bleef onder de dekens. De vorige dagen, met die vreeselijke hitte, was 't hier in 't kamertje nog beter uit te houden geweest dan nu. Alles toe, het raam èn de deur! 't Was guur opeensweer buiten, dat had ze straks op het plat gevoeld, maar dat nu de deur toe moest omdat Truus 'n beetje overeind zat!.... Hè gut, ze kon het gapen niet laten. Als ze 'n oogenblikkie ophield met lezen, zou ze zóó indommelen.... ‘Zoodra Eveline alleen was, begon ze een deuntje te huilen, minder nog om 't gemis van het rijtoertje, dan wel omdat ze zoo onrechtvaardig werd behandeld’.... Hè, wat 'n vervelend verhaal, en dat die Truus dat nou zoo mooi vond! Je kon' d'r toch bij kindere heelemaal niet op an.... Ja, 't kon 'r niks schelen, as de Juffrouw bove kwam, moch' die best zien dat ze zat te stikke: 't kraagje van d'r blouse los, dat was teminste iets minder benauwd.... ‘Eveline drcogde dus haar tranen, en begon ditmaal in ernst te studeer en. Eerst elke maat langzaam, tien keer achtereen.... Daarna de heele studie.... wat vlugger, in het vereischte tempo....’
- ‘Mejuffrouw G. Hendriks’. Eén brief! Asjeblief!
- Gut! Meneer!....
- Zit Geer je prettig voor te leze, Troelala! Da's 'n leventje, hé?.... Zeg, 't is hier benauwd! Jij heb et ook warm!.... O got, dóe maar niet! 'k Weet toch wel da'j 'n mooie hals heb.... Krijgt Troelala 'et niet te warm?.... Laat teminste de deur wat ope.... Zoo....
- As de Juffrouw dat maar goed vindt!
| |
| |
- Och jullie heb' et hier veel te benauwd.... Zeg is, wat krij' je daar voor 'n brief! Hei je familie in Amerika?
- Van 'n kennis....
- O zoo! U doet niet minder! Haal jij ze heel uit Amerika!.... Dàg!.... Dag Truuzepop!
Weg was Meneer. O, wat had Geer het land! Hoe zoo opééns nou 'n brief van Willem? En dat Meneer dat net moest zien! Hoe kwam Willem an d'r adres! Ja, natuurlijk van Jan, en van thuis. Maar wat hattie opeens 'r te schrijven! Ook 'n taaie.... Hè God, dat Meneer....
- Wat? Ja 'n brief uit 'n ander land. Kijk wat 'n malle postzegel. Wee jij die hebbe.... of wiwwe n'm voor Jan beware.... Jij.... Nou daar hei je-n-et heele adres.
Grootje, kijk toch us, wat 'n epistel! Ja, dat kon ze niet leze, rare name.... ‘Lieve en zeer waarde Vriendin’.... Netjes schrijftie. ‘Gij zult zeker reeds lang eenige tijding van mij hebben verwacht’.... Gut nee, heelemaal niet....
- Hè? Ja maar Geer moet nou eve leze.... Wee je nou eerst Vergeetmenietje nog us ankleeje?.... Nou já maar, affijn, vooruit dan maar. Wegloope zal die brief niet.... Weet je nog waar we ware gebleven?
Weer dwong Geertje haar mond tot hardop lezen. Slaap had ze, net het tegendeel van lust om geluid met 'r droge tong te maken, maar anders kreeg je-n'-en huilpartij, Truusje was toch al zoo zoet vandaag!.... Hè, wat vervelend toch, nou van die brief! Stòm, dat ze gezeid had ‘van 'n kennis’. O, wat had ze daar gruwelijk spijt van! Hoe kwàm ze 't te zegge.... Ze wist het niet.... Laa's kijke.... O ja! toen.... Meneer keek zoo plaag'rig. Eerst al, met dat geplaag om 'r boordje.... Toen, net of dat heel wat was, dat zij iemand kende in Amerika.... Ja, daarom had ze gezeid ‘van 'n kennis’. Net zoo ommers as et wàs.... Maar ze zàg dat Meneer et raar von'. Altijd, dan werde z'n ooge wat ànders.... Och maar malligheid! 't zou um 'n zorg zijn, of zìj 'n kennis in Amerika had.... Hè nee, ze had et gezeid om te
| |
| |
plage.... Waarom had hij ook geplaagd met 'r boordje....
- Wát! Verveelt et je nou al weer.... Wee je dan nou de pop is hebbe.... Dan ga ik effe naar beneje....
- Hè nee....
- .... Kijke of je arreroet klaar is!....
.... Wacht, ze zou de deur maar toedoen, Truus mocht is te veel overend komme. Hè, je bekwam al, hier op de trap. Dát de Juffrouw dat niet wou geloove, dat et slecht voor et kind moest weze, altijd die stiklucht in 't kamertje. Maar efijn! nog enkele daagies.... O heerejee, aweer es ruzie....
- Wa' bliksem! As ik in me vrije middag in m'n-eigen huis nie' met halters mag werke! Wat gaat et goddome 'n ander an!
- Ze lache je uit, man!
- Wie lacht m'n uit! Die halleve hoere daar van Stevens, ja dat zal m'n zorg weze!
- Nou ga je gang, as je mit gemeene woorde begint....
- O, dat is nou omdat Geertje d'r bijstaat. Och gut, sjeneere me woorde je? Waar bemoei je je dan ook mee.... O zoo, nou gaat ze weg!
Geertje schaamde zich dat ze er was! Wáár stond de zak met de arrowroot? Weg nou - niet met Meneer in de kamer....
- Zoek je wat?
- Och, de arreroet.... Sefie heeft ze zeker nog in de keuken....
- Nee, loop jij nou óók niet weg. Zeg nou, vin' jij d'ar nou wat an, da'k op Zondag hier op het plat wat met m'n halters klungel?
Geertje lachte. Goeie Meneer! Net 'n groote jongen soms!
- Nou en nou hadt je me vrouw motte hoore.... Is d'r geen arraroet? Moedertje! Net zoo'n klein moedertje bei je voor Truus. Nou maar ze houdt ook veel van je.... Hei je zóó'n
| |
| |
haast!.... Eerst effe vertelle: hoe was 't met die meneer in Amerika!
- Och!.... plaag....
God, haast tegen de Juffrouw! Gelukkig nog net op tijd de kamer uit.
- Ik kan de arreroet niet vinde....
- Die heb ik toch! kwam nijdig Sophie!
Vriendelijk altijd Sefie.
- Waarom most u ze in de kamer zoeke?
- Daar hoort ze toch!
- En u wist da'k ze had.
- Nee, dat wist 'k natuurlijk niet. Anders zou 'k niet zoo stom zijn geweest om voor niks de heele kast door te zoeke.
Zoo, nou jij! dacht Geertje. Maar de meid zweeg. Lamme tang! Nou was waarachtig het water haast koud! Niet laten merke! Dood kalm 'et stel ansteke....
- Heb u nou it stel noodig?
- Ja, et water in de ketel is koud.
Doodkalm nou.... Nee, niet naar binne... Liever eve maar naar Truus.... Hè, wat 'n hèl was dat toch hier in huis, altijd die ruzies van man en vrouw.... Ze begreep nìks van de Juffrouw. Waarom had ze Meneer getrouwd, als ze niet zóóveel van 'm kon verdragen. Nooit kon Meneer wat doen in huis, of de Juffrouw had wat te zegge! Wat kon dat nou schele, dat werke met halters, Zondags! Laatst had 'r de heele Zondag over wel 'n wasch gehange!.... Zij zou 't juist leuk vinde, as ze de Juffrouw was, dat gewerk van d'r man met halters. Wat 'n mooie vent was 't toch - zooas ie daar stond in z'n overhemd! Heelemaal zoo'n heer in z'n doen. En zoo krachtig en gezond.... Misschien was z'n vrouw daar wel jaloersch van.... Hij altijd met z'n komplimentjes. Laa'st had ie dat ook al gezeid van ‘klein moedertje’. Heerejee, as de Juffrouw et hoorde! Nou et mocht weze dan zooas et was - maar zij had liever een vader zooas Meneer was as 'n moeder as de Juffrouw. Laa'st, toen Truusje zoo dóódziek was - kon
| |
| |
je wat an de Juffrouw merke? Maar Meneer, dien eene middag, toe' met de hooge koor's, toe' de dokter bang was voor buikvliesontsteking, wel, de man had geen brok kenne eten. En 's avon's, toen ie met háár, Geertje, vóór 't bed sting.... in z'n ontroering had ie, bij 't angstig luistere naar 't kind d'r ademhaling, z'n hand op Geer d'r schou'er geleid.... Jessis, dat ze dat straks zoo gezeid had van die brief van Willem.... Wacht, netuurlijk, Truus an 't huile! 't Bakkesje had et kind van 'r vader, maar dat daa'lik sjagrijnige, nou! dat had ze van iemand anders!....
Eerst toen Truusje 's avonds sliep, en nadat Geertje Jan had gehaald bij de buren, waar-ie, om de rust in huis, den niet-schooldag was wezen spelen, vond zij gelegenheid, bij het oogenbederf van het nachtlichtje den brief van Willem te lezen. Vluchtig las ze de groote vellen van het glanzerig, kreukeldun mailpapier - wat ze niet dadelijk begreep, sloeg ze nú maar over. Willem vertelde veel van een preek, die een Hollandsche dominee in 'n stad in de buurt had gehouden. En van z'n eigen bijbellezen. En ook van 'n soort jongelingsvereeniging, die hij bezig was te stichten.... dat is te zeggen: niet voor jongelingen alleen, meisjes zouden ook lid kunnen worden.... ‘Gezellig voor 'm’, meesmuilde het in Geertje's gedachten. Verder schreef hij over haar. Of 't haar niet vaak bang te moede werd in een groote stad als Rotterdam. En of zij wel steeds haar eenig vertrouwen bleef stellen op den Heer. ‘Want de Psalmist heeft het gezegd: ‘“De dwaas zegt in zijn hart: er is geen God”’. En: ‘“Bewaar mij, o God! want ik betrouw op U. Ik stel den Heere geduriglijk voor mij; omdat Hij aan mijne rechterhand is, zal ik niet wankelen”’....
Nou doet-ie net als Groo'va, dacht Geertje. Want er kwamen nog meer teksten. Willem had dat van Groo'va geleerd, om altoos te bidden met teksten en teksten in zijn brieven te zetten....
En meteen bedacht zij, dat ze vooràl naar huis moest schrijven.
| |
| |
Zij las den brief niet heelemaal uit. Zij vond 'm zoo lang en zoo vervelend, en dan bij dat tranerig druillicht.... Truus mocht ook eens wakker worden van het gekreuk van het papier: ze meende haar al te hebben zien bewegen.
Gut ja, ze moest noodig naar huis schrijven. Verlee'e week ook al enkel een briefkaart. Maar ze had toch ook geen tijd gehad. - Grootou'ers wisten dat Truusje ziek was. In drie weken was ze niet naar de kerk geweest: den Zondag vóórdat Truusje ziek werd, toevallig ook niet.... Nou maar, ze had nou iets goeds om te schrijven; dat ze een brief had gekregen van Willem; dat zou Groo'va wel plezier doen.... Nee', daar kon ze toch niks van zetten. Want als Groo'va Jan Heukelman dan sprak, dan was het natuurlijk: ‘Geertje schreef, dat ze een brief had van Willem’ - en de Heukelman's aan het denken, dat ze blij was met den brief....
Even een oog nog over de bedjes, en toen, met 'r schrijfmap, weg.
(Wordt vervolgd.)
|
|
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd