De Nieuwe Gids. Jaargang 16

[p. 188]

Verzen van J. Reddingius.

VIII.

Zooals de maan bij avond in de lucht
bleek-gouden staand, terwijl een teere vacht
roomblank den slanken horen strookt, te nacht
wordt voller, rijpend als een koopren vrucht -
boomen staan donker, even komt gerucht
geruischt, in 't weiveld treedt een koe, stil-zacht,
door nevelwa, thans staat in klare pracht
de maan, de ivoren wolk is heengevlucht -
zóo wordt een ziel in laten avond week,
voller door schoonheid, die te ontluiken gaat,
niet wetend nog van wijsheid's koele vrucht,
die laven zal wie bang in donker staat
en onheil, groot, van 't raadslig leven wacht
niet opzien durvend naar de sterrenstreek. -

[p. 189]

IX.

Ik met mijn groot verlangen om te zien
de zon, de wolken wit, lucht blauw, het bosch
staand in den morgen in zijn zomerdos,
terwijl windvlaagjes door de takken vliên,
ik voel mij vaak van 't daaglijksch leven los,
bemin het woud meer dan de dwaze liên,
die 't hoogst geluk, ach, voor een gulde' of tien
winst geven, sjachrend elk als looze vos.
Omdat wij ons afwenden van de landen,
waar eindeloos de hooge lucht zich breidt
en 't licht der zon verborgen krachten wekt,
't is hierdoor dat wij houden 't hoofd in handen
en deinzen bang wanneer een vijand trekt
het recht te breken waar de vrijheid lijdt. -

[p. 190]

X.

De molen danst in 't blinkend lichte water,
eindloos de vlakt, in schaduw donker groen,
het weet zoo zeker-zacht zijn plicht te doen,
het stroomt maar voort en babbelt als een prater.

De molen met de witte wieken staat er
scherplijnig tegen lucht, geen winden woên,
de wolken drijven in den stillen noen......
een man gaat tusschen 't riet en vischt wat later.

Ver ligt de stad, de muren zijn bleek-rood,
de leien daken in het zonlicht blauwen,
de boomen staan in onbewogen stand.

Het water klotst langs de ouden wallekant,
ik zie de golventoppen witten, gou'en,
en weet het leven boven donkren dood. -

[p. 191]

XI.

Wanneer ik zit te werken komt zoo vaak
een klein lief kindje naar mijn stoel gekropen
het houdt een wijl zijn lachend mondjen open
en heeft in 't guitig doen zoo'n groot vermaak.

Hij wankelt-wankt wanneer hij gaat te loopen,
het handje grijpt in lucht, 't is zware zaak
zoo heel alleen te gaan, doch zwaarste taak
doet heerlijkst loon ten langen leste hopen.

Jong-jolig is zijn doen, zijn tandjes blinken
witter dan sneeuw, die viel in stillen nacht,
hij laat zijn stem als jonge vogel klinken

en luistert of hij ginds een antwoord wacht.
Van 't spelen moe laat hij zijn hoofdje zinken
en geeft mij 't kusje lang mij toegedacht. -