De Nieuwe Gids. Jaargang 16

[p. 176]

Drie sonnetten. Door H.J. Boeken.

I.
Gestadige Ongestadigheid.

Niet aan een sloot, of stillen plas of 't vlak

Eens meirs, dat maar gedwee zich laat bestrijken

Door de' aêm des winds en sluimer-oogend mak

Na-maakt den blik, waarmee de heemlen kijken.

Die door het haast gesloten blader-dak

Van boomen, staand op kalme wacht van dijken,

Neer-slaan hun beeld, omfloersd of helder-strak,

Moet 'k, teder-ongestadige, u gelijken.

Want ongestadig zijt gij als op zee

Een plek, waar 't barnt van een inwendig stroomen,

U-zelve bron van 't zaligst wel of wee,

Staêg ongestaêg, naar uit uw diepte opkomen

De machten, dat ge op stuggen rots-wand botst
Des Lots, of onder zon in wit schuim klotst.

[p. 177]

II.
Bede.

Vrede, daal op zachte wiek en schacht

Uit het diep van die onzichtbre rijken,

Die ver boven dag en aardschen nacht

Tot de kern van alle wezen reiken,

Tot die kern, die in ons binnenst wacht,

Wacht op 's brozen lichaams veeg bezwijken,

't Eind, waarheen, gestadig op de wacht,

Toch ons diepste zinnen hoopvol kijken,

Hoopvol dat daar eerst in schoonst vereenen,

Boven koorts en angst en ziele-smart

- Fij! bestooksters van mijn liefste's hart, -

Samen-komen na het aardsche weenen,

Wie, doorvoord van felle scheur en schrijn

Voelden de aarde en 's aardschen levens pijn

[p. 178]

III.
Verschijning.

Verschijning had ik van een lieve doode,

Haar haar was kroesig en haar ernstig oog

Keek schier als 't uw' van onder donkren boog,

- Wie lééfde ooit die nooit oog als 't hoogst vergoodde? -

Zij sprak tot troost tot u naast mij: ‘Noch zode,

Noch donkere aarde kluistren wat bewoog

In mij, door mij, en wat mij end'lijk toog

Tot die verwisseling, die lang mij noodde.

Toef nog een wijle in warmende éénigheid

Met wie door u van liefdrijkst wereld-licht

Den verren dag en rijzende' uchtend beidt.

Nog dwaal ik hier, nog kwam ik niet tot rust,

Maar over zee voor 't nu verklaard gezicht

Zie 'k door verr' schemering gewenschte kust.’