De Nieuwe Gids. Jaargang 16

[p. 33]

Verzen van Willem Kloos.

Liefde.

O, hoe dat kopje, met een glimlach, helde

Zoo half vooruit op 't opene perron......

't Leek een viooltje in bloei, - op 't donkre fond

Des spoortreins, die dan plots weêr verder-snelde, -

Zóó innig-zacht, maar sterk...... O, wat toen welde

Geweldig òp in mij, wist ik een bron

Te zijn van weelde zonder eind, een zon

Van zaligheid ondoofbaar...... Ja, vertelde

De glans dier oogen tusschen 't kruivend haar

Niet van geloof en innig-zoet vertrouwen,
Dat u dees stap niet zou, niet kòn berouwen,

Schoon gij u moedig heengaaft aan 't gevaar,

Om, door mijn liefdevollen arm omvangen,
Mijn stem te hooren, zwaar van diep verlangen....?

[p. 34]

CXXXIII.

 

O, onvergeetlijk-heerlijk was de stonde,

 

Toen twee, door 't Lot op ééne kust gespoelden

 

Uit 's levens zee, in plotsen aandrang voelden,

 

Dat zij van nù aan niet meer scheiden konden......

 

 

 

Mijn hand stil beefde, toen ze uw ongeschonden

 

Schoonheid aanraakte voor het eerst...... en 'k woelde,

 

Nauw wetend, dat zij teederheid bedoelden,

 

Met vingren door uw lokken-val, gewonden,

 

 

 

In onbewuste zielszucht, - donkre vloeiïng

 

Van koele weelde, - om mijner handen gloeiïng......

 

Want toen mijn stem, omsluierd door emotie,

 

Ging tot u uit, als deemoedsvolle accoorden,

 

Zag 'k u, met zacht-toestemmende devotie,

 

Een Heilge-in-hopen, knikken zonder woorden.......