De Nieuwe Gids. Jaargang 15

[p. 404]

Levens-raadsel door Willem Kloos.

I.

Leven er wezens soms, op al die aarden,

Die, wervlend, in onnoemelijk getal,

Rond-hollen door het eindeloos Heelal, -

Wezens, gelijk.... of hooger nog van waarde

Dan 't hoogste leven, dat ons aardrijk baarde?

Of dolen zij, als schapen zonder stal,

Met zinloos zoeken, door de wereld-hal,

Die gloênde of reeds-gedoofde reuzen-haarden?

Niet één, die 't weet. Wij, menschen, zijn een ras,

Dat, opgeworsteld uit de laagste laagte,

Nauw weet, wat honderd jaar geleên het was.

Ons beste doel is: zonder veel geklaag te
Leven en sterven, en die hooge vraag te

Eeren, als 't raadsel, waar men nooit in las....

[p. 405]

II.

Maar, wijl ik zoo, in droom van droefheid, wankte,

Zag 'k plots, in glorie, Uw gebenedijde

Beeltnis mij wenken, in een stil verbeiden....

Wat stondt Gij daar, terwijl ik hoopvol dankte,

Wijl om Uw fier-geheven hoofdje rankte

Een diadeem van bloesems, die daar wijdde,

Door 't om Uw koninklijk gelaat zich breiden,

Uw gansche lichaam, in zijn eedle slankte...!

Gij spraakt: ‘O, laat het u niet langer deren,

Al zouden àl de werelden, in wielen

Vervaarlijk, storten in des afgronds nacht!

De Liefde-alleen kan met haar staf bezweren

Al gruwlijke angsten onzer menschen-zielen....

Want, wie gelukkig is door liefde, lacht!...’