De Nieuwe Gids. Jaargang 15

[p. 400]

In memoriam. Door Willem Kloos.

In 't nachte-duister ging 't mysterie vonken....

't Gewaad, van water zwaar, u langs de leden

Slepend, zoo kwaamt gij langzaam nader-treden,

Tot waar ik lag, in zwaren droom verzonken.

Ach! hoe die oogen onheilspellend blonken!

Al wat ik had gedacht, al wat 'k geleden

Had, in de dagen van 't verdord verleden,

Zag 'k in dat oog, als waar het staal, geklonken.

Gij weendet niet, maar o, uw oogen staarden,

Zoo naamloos-droef, alsof zij vast verkondden,

Dat, ná den dood, uw smarten niet bedaarden,

Maar feller schrijnden nog, oneindbre wonden...

En 'k riep mij toe: ‘O, wil, met lievend streven,
Genieten stil de pracht van 't aardsche leven!...’