Nephtunis Zee-wagen
(1671)–Anoniem Nephtunis Zee-wagen–
AuteursrechtvrijStem: Harders ons is geboren.
WOnderlijck zijn de wercken,
Groot is de liefde kracht;
Ick gingh lestmael ter Kercken,
Het was op een Kers-nacht,
Ick vondt een Cavalier,
Die aen sijn Iuffrouw fier
Omtrent de midder-nacht,
Dee sulcken droeven klacht.
Al was het noch soo kouwe,
Al Sneeuwden ’t noch soo seer,
Dat spel moest ick aenschouwen,
Docht ick van desen Heer,
Ick hoorde sijnen sanck,
| |
[pagina 58]
| |
‘k Lagh achter een banck,
Om te hooren met vermaeck
De uytkomst van de saeck.
Hy speelde heen en weder
Al voor sijn schoon Goddin,
Had ick Cupidoos veder,
Ick vloogh haer Kamer in;
Dit seydt hy meenighmael
Al met een droeve tael,
Dan met een soet gesmeeck,
’t Scheen dat sijn hert bezweeck.
Hoe kondt ghy dus vast slape?
Wilt doch dus wreed niet zijn,
Dat ick hier sta en gape,
Verwonnen door de pijn;
Ten lesten, ach mon ceur,
Siet uwen Serviteur,
Die haest van de Liefde sterft,
Terwijl dat hy u derft.
Wilt eens uyt u Venster kijcken,
Ick bidt u doet my d’eer,
Wilt mijn doodt-wonde strijcken,
Ick vraegh na niemant meer:
Hy heeft ’t soo langh gemaeckt,
Haer hert dat wiert geraeckt;
Want ick hoorde haer stem,
En dit sey sy tot hem.
Mijn heer wilt u vertrecken,
Wat staet ghy hier en maeckt?
Papa die mocht ontwecken,
Mama niet vast en slaept,
En oock mijn Camenier,
En slaept niet veer van hier,
Dus bidt ick retireert,
En niet meer lamenteert.
O mijn soeten Engel,
Wilt ghy mijn levens endt?
Soo sal ick gaen volbrengen
U wreedt commandement;
Soo werpt u Neus-doeck neer,
Dat ick die embrasseer,
En laet het zijn een strop,
| |
[pagina 59]
| |
Om my te hangen op.
En acht ghy niet een siere,
Al mijn bedroefde smert,
Soo sal ick dees Rappiere,
Gaen steecken in mijn hert,
Doe riepse even seer,
Och! doet dat nimmermeer,
Sweert my getrouwigheyt,
‘k Sal doen als ’t is geseydt.
Eer sal de Zee verdrogen,
Eer sterft den God der min,
Eer ick ontrouw sou pogen,
Aen u mijn schoon Godin;
‘k Waer liever gantsch verplidt,
Gekapt van Lidt, tot Lidt,
Ia levendigh verbrandt,
Als niet te zijn constant.
Als sy de woorden hoorde
Die hare minnaer gaf,
Lietse haer met den koorde
Al soetjens dalen af,
’t Was in de Mane-schijn,
Sy was in ’t wit Satijn,
Schoon als den Dageraet
Wanneer die eerst op gaet.
Den Ridder viel ter Aerde,
Hy kuste haer schoon handt,
Een Koets al met ses Paerden,
Die stondt daer ingespant,
Hy heeft niet langh verlet
Hy heeftser in geset:
Doen dacht hy seer bedruck
Och! had ick oock ’t geluck.
Niemant aldaer ontwaeckte,
Sy wierden niet verraen,
De Liefde dat soo maeckte,
Dat liet ick my voorstaen;
Dit is alsoo geschiedt,
Ick maecker af dit Liedt,
Want dit geloovet vry,
Ick doeder af noch by.
|
|