Nephtunis Zee-wagen
(1671)–Anoniem Nephtunis Zee-wagen–
AuteursrechtvrijStem: Bon jour Buerman goet Iaer, &c.
ICk drinck de nieuwe Most,
‘k En vraegh niet wat zy kost,
’t Is my alleens als ickse drincken mach,
Als ick de liefste heb in mijn gelagh:
‘k En vraegh niet wat sy doet,
Want haer gesicht dat valt mijn veel te soet
’t Is my alleens, als ick aenschouwe,
Haer vriend’lijck gelaet,
Dat my seer wel aenstaet.
Haer Oogjens als Christael,
Hebben my meenighmael
Mijn Ziel gequetst, en jeugdigh hert doorwont,
En my gekost soo meenigh hondert pont;
Haer Borsjes lely wit,
Deden my dickwils seggen, liefste sit
Doet my de eer, mijn soeten Engel,
Sit hier neer by my,
En laet ons wesen bly.
Heer waert brenght ons hier ras
Een versch gewasschen glas,
En daer by noch een pot met Rijnse-wijn,
Daer toe moet noch een Schotel Suycker zijn;
Brenght ons een Kaerte-spel,
Want ick moet speelen met mijn Isabel:
Maer dese Fluyt eerst uyt-gedronken,
En daer naer gespeelt,
Eer ons den tijdt verveelt.
Maer vriendt, ey dese Fluyt,
Moet ghy eens drincken uyt,
Ter eeren van mijn soete Harderin,
| |
[pagina 56]
| |
Dien ick meer als mijn eygen ziel bemin?
Avous, want ick begin,
Siet Kameraet, daer en is niet meer in:
Houdt vast de Fluyt ick salse vullen net,
Set die aen u mondt,
Doet oock bescheyt terstont.
Als ick het Spel begin,
Soo quam de Moeder in,
En seyde, dochter met een grammen moet
Gaet uyt de kamer, voort op staende voet:
Ach Moeder niet so wreed!
Want aen u dochter en geschiet geen leet;
Maer laet ons nu een weynigh speelen,
Stoort u niet soo seer,
Doet my doch dese eer.
Neen Ionghman, ’t is genoegh,
Adieu tot morgen vroegh:
Maer neen Vrou-moeder drinck een Roemer Wijn
Sit wat by ons en laet ons vrolijck zijn;
Neen Iongman ick moet gaen:
Maer neen, vrou-moeder eerst bescheit gedaen
Hout vast het Glas, wilt neder sitten,
Lustigh eens gesoeft,
Waerom soo langh getoeft?
De Wijn klimpt in den kop,
Men weet van geen staen op:
Geeft noch een pot, brenght noch een Citeroen,
Borveyers, Perkels, en noch een Lamoen
En noch wat Suycker-werck;
Want de Wijn is voor Isabel te sterck,
Dat soete kindt en kans’ drincken niet,
Dees soo harden Wijn,
Sy moet gesuyckert zijn.
Doen heeft sy ’t my geboon,
Als toe-komende Soon;
Maer siet, (eylaes) ‘k en hadder noyt gepeynst.
Dat sy so dobbel was ende geveynst,
Ten was maer valschen schijn,
De reden die sy sprack al na de mijn;
En is dat niet een valsche Vrouwe,
Die my soo verdooft,
En van mijn goedt berooft?
| |
[pagina 57]
| |
O valsch fenijnigh hert,
Oorsaecke van mijn smert!
Wat hebt ghy nu, dat gy my hebt verraen
Dat ick heb al mijn goet om u verdaen?
Had ghy te voor geseyt,
Dat gy tot trouwen niet en waer bereyt,
‘k Had af-gestaen en u verlaten,
End’ elders gevrijd,
Tot mijn meerder profijt.
Maer nu is het te laet,
Te volghen uwen raet;
En dan noch uwe Moeders snoode hert,
Dat my nu brenght in dese groote smert,
’t Scheen ‘k was van u bemint:
Maer gy waert heel tot mijn verdriet gesint,
Ey toch, ten kost niet anders wesen;
Want so d’oude songh,
So pepen oock de jongh.
Oorlof nu Isabel,
Verstaet mijn reden wel,
In uwen Mondt en is niet eenen Tant,
Of s’ heeft my wel gekost een Diamant:
Denckt wat de Liefde doet,
Om uwen’t wil heb ick verteert mijn goet
Om uwen’t wil soo moet ick doolen;
Maer over-denckt dien staet
Daer ghy my nu in laet.
|
|