Nephtunis Zee-wagen

Tweede Carileen.

Stem: Spoeyt u voetjes treed wat aen.

LAnghs ’t neerdaelend’ beeckjen heen,
Socht Menip sijn lieve Carileen,
In de Wey, op den bergh,
Aen de Rey, in het Dal,
By de Schaepjes, en so over al:
Selfs door het Zandt,
Naer de kant, van het Strant,
Aen de Ree, langhs de rusteloose Zee;
En hy riep, waer hy liep, oock na ’t diep,
Schoone Maeght:
Carileen, och waer of s’haer waeght.

Help! ach Hemel! help my raen

Waer mijn Lief, mijn Engel is gegaen,
Pluym-gediert, dat in ’t Woud tiereliert,
Schettert uyt, op de Linde, met een hel geluyt
Fluytertjes toon,
Waer mijn schoon, rust gewoon,
Vlugge Vee, stel u lieve keeltjes ree,

[p. 48]

 

Echo kom, weest niet stom, kaets weerom

 

Haer geluyt, als se spreeckt,

 

Brenght haer schuyl-plaets uyt.

 

Soo doorwaert hy ’t heele Landt

 

In gekerm, en soeckt aen alle kant,

 

Tot in ’t end, hy hem wend, naer de Tent

 

Daer de koelt, lockt de Harders,

 

Voor de middagh zwoelt,

 

En komt op slagh,

 

Dat ’t gelagh, sijn geklagh

 

Meer verhief, want hy sag sijn soete Lief

 

Carileen, soo gemeen, boerten heen

 

Met haer Vriend,

 

Cloridon, gul, maer onverdient.

 

Daer vanght dan Menippus aen,

 

Vol verdriet, sijn bange borst te slaen,

 

Groote Goon, riep hy uyt, die u Throon

 

Alles doet, klaer aenschouwen,

 

Hoe de Werelt wroet,

 

Siet aen mijn leert, ‘k bidde treet, in ’t geweet

 

Van dees twee, stelt u rechte vierschaer ree

 

Straft se nouw, doen haer trouw,

 

Stut mijn rouw, Ach mijn hart

 

Barst aen tween, in dees groote smart.

   VEERDER