Van buiten de muren/Europa
Denemarken
‘Afscheid’ van Geerte de Vries. Het doet misschien wat vreemd aan om pas in het najaarsnummer van 1986 drs. Geerte de Vries, oud-lector aan de universiteit van Kopenhagen, uit te luiden, als we weten dat zij al per 1 september 1984 met vervroegd pensioen is gegaan. Daar kan dan aan toegevoegd worden dat ze vanaf die datum tot 1 januari van dit jaar ‘gastdocent’ voor enkele uren is geweest, en dan komen we dus wat dichter in de buurt. Maar daadwerkelijk afscheid genomen van haar werk heeft ze eigenlijk nog steeds niet, want op 12 februari jl. schreef ze nog aan de IVN dat ze haar handen vol had aan o.a. het begeleiden van scripties en het afnemen van examens aan de universiteit en aan de handelshogeschool (tolk-vertalers).
Als neerlandica in Kopenhagen behoort Geerte de Vries blijkbaar tot die ‘old soldiers’ waarvan een weemoedig lied zingt dat ze ‘never die,... just fade away’. Het komt er dus niet zozeer op aan wannéér er een afscheidsstukje verschijnt, áls het maar verschijnt.
Want er is alle reden om Geerte de Vries in de schijnwerper te zetten. Wat de georganiseerde neerlandistiek extra muros betreft - om daar nu maar mee te beginnen - behoort ze tot de werkers van het eerste uur. Samen met zeventien andere docenten woonde zij in 1961 in Den Haag het eerste colloquium bij, en dat is haar niet in haar kouwe kleren gaan zitten. Want van 1962 tot 1970 was zij buitenlands lid van de ‘Werkcommissie van hoogleraren en lectoren in de ne(d)erlandistiek aan buitenlandse universiteiten’, en daarna tot 1979 van het IVN-bestuur. Toen moest ze eruit, omdat dat zo in de statuten van de IVN stond. Maar ze kon toen ook terugzien op zeventien jaar activiteit van allerlei aard.
Docente Nederlands in Denemarken was ze al langer, en is ze dus ook langer gebleven. Na haar studie Nederlands aan de universiteit van Utrecht (1946-1954), waar ze als bijvakken Deens en Oudnoors deed, in verband waarmee ze ook een semester in Kopenhagen studeerde (1951), was ze drie jaar lerares aan het Gemeentelijk Lyceum in Emmen. Maar haar hoogleraar Nederlandse taalkunde, de Scandinavisch georiënteerde professor Van Haeringen, vergat haar niet en verzocht haar in 1957 om lector Nederlands aan de universiteit van Aarhus te worden. Dat bleef ze één jaar, waarna ze kon overstappen naar Kopenhagen. Daar heeft ze dus in 1983 haar zilveren jubileum kunnen vieren - iets wat wel niet zoveel buitengaatse neerlandici beschoren zal zijn.
Helaas was er van echt ‘vieren’ niet zoveel sprake in 1983, want toen waren de donkere wolken boven het Nederlandse lectoraat al goed zichtbaar. Ook aan de universiteit van Kopenhagen moest bezuinigd worden, en ook daar hoorden de ‘kleine talen’ tot de voor de hand liggende slachtoffers. Het was voor Geerte de Vries wel zuur te moeten vaststellen dat er, toen ze met pensioen ging, drie medewerkers ‘wegbezuinigd’ waren en dat zij zelf niet door een Nederlandstalige vakgenoot opgevolgd werd.
Auteursrechtelijk beschermd