Neerlandica extra Muros. Jaargang 1970

[p. 50]

Een woord van afscheid

Dr. J.M. Jalink, secretaris van de Werkcommissie van Hoogleraren en Lectoren in de Nederlandistiek aan buitenlandse Universiteiten en redacteur van dit blad, heeft bij gelegenheid van het Vierde Colloquium Neerlandicum en de oprichting van de Internationale Vereniging voor Nederlandistiek (I.V.N.), zijn functie neergelegd. Nadat hij zijn steeds groeiende werkzaamheden - die hij zelf beschrijft in de afscheidsbrief aan zijn collega's en oud-collega's van 26 maart 1970 - negen jaar lang had verricht, zal niemand hem kwalijk genomen hebben dat hij terugtrad. Er zijn er echter wel geweest die zich afvroegen: ‘Wat nu?’. Een begrijpelijke reactie: Jalink was in die negenjarige Werkcommissie zo'n niet-weg-te-denken figuur, dat men zich met reden kon afvragen of het nu ineens allemaal maar zónder hem zou gaan - al veranderde de ‘Werkcommissie’ in ‘het bestuur van de I.V.N.’. Geldt dit dan niet voor de anderen, de blijvers, met name Thys en Thomassen? Deze heren zullen me hopelijk niet kwalijk nemen als ik zeg: nee, toch niet helemaal. Ik zit nog kort genoeg in het bestuur en ben lang genoeg docent buitengaats geweest om de zaak van het extramurale standpunt te kunnen beschouwen.

Kijk, we ontmoetten elkaar - afgezien van beperkter soms persoonlijke contacten - tenslotte maar eens in de drie jaar, op de colloquia. En niet iedereen was in staat aan alle colloquia deel te nemen. Maar elk half jaar kregen we ons contact- en inlichtingenblad Neerlandica extra Muros, en dáár ontmoetten we Jalink.

Ik verklap waarschijnlijk slechts een publiek geheim als ik nu vertel dat dit blad voor het grootste deel door hem werd geschreven, al was de bijdrage van de voorzitter niet te verwaarlozen.

Behalve het contactblad waren er ook nog de vele brieven die we ontvingen, met algemene mededelingen of met persoonlijke antwoorden op onze vragen van allerlei aard. In dit alles beluisterden we de schriftelijke stem van Jalink, en die werd ons daardoor zeer vertrouwd.

Secretarissen hebben nu eenmaal de taak te schrijven. In het geval van onze oud-secretaris kwam daar nog de persoonlijke omstandigheid bij, dat hij door de handicap van een sterk verminderd gehoor bij grote bijeenkomsten als colloquia niet op z'n best was, zeker de laatste jaren. Hij was daarom des te meer op de schriftelijke uitingsvorm aangewezen, en daar heeft hij dan ook een uitgebreid en intensief gebruik van gemaakt.

Een nieuwe secretaris heeft nu zijn schrijvende taak overgenomen. En ik reken het me tot een plezierige plicht, de eerste regels die ik in dit blad schrijf aan mijn voorganger Jalink te wijden. De redactionele

[p. 51]

bijdragen die in het verleden in N.e.M. verschenen waren niet ondertekend, en we zullen die lijn in de toekomst voortzetten. Maar deze woorden wil ik persoonlijk houden en onderteken ik daarom wel. Dat moeten de andere redactieleden dan maar goedvinden. De voorzitter heeft zijn kans om Jalink mondeling te bedanken gehad en gebruikt op het Vierde Colloquium. De secretaris grijpt zijn kans in het eerste nummer van ons contactblad.

Bij het lezen van Jalinks zojuist genoemde afscheidsbrief is me één woord bijzonder opgevallen en bij herlezing valt het me wéér op. Hij zegt dat hij zijn taak ‘met hartstocht’ heeft trachten te vervullen. Hij excuseert er zich bijna voor met ‘ik mag wel zeggen’, maar het stáát er. Het is een krasse uitdrukking voor een zo correcte, gedistingeerde - ik mag als Amsterdammer wel zeggen: - Haagse persoonlijkheid als dr. J.M. Jalink. Maar het is zéér waar.

Ik heb nu genoeg gezien en begrepen van de secretariaatswerkzaamheden in die negen jaar, om te weten dat er voor het vervullen ervan een zeer krachtige drijfveer geweest moet zijn, die niet als ‘belangstelling’, ‘sympathie’, zelfs niet als ‘liefde’ te omschrijven is. Het moet wel hartstocht geweest zijn.

Dr. Jalink is ook nu nog niet van plan van het spreekwoordelijke otium cum dignitate te gaan genieten, dat hem toch zeker zou toekomen. Hij spreekt over ‘lectuur en wetenschappelijk werk’.

Hij moet het zelf maar weten. We kunnen hem alleen maar veel succes er bij toewensen, en dat hij er minstens zoveel bevrediging in zal vinden als in zijn secretariaat. Hartelijk dank, beste voorganger, en ad multos annos.

J. de Rooij.

De nieuwe secretaris van de I.V.N., tevens redactielid van N.e.M.: dr. Jaap de Rooij, oud-docent aan de Universiteit van Stockholm. Met algemene stemmen werd dr. de Rooij op de oprichtingsvergadering van de i.v.n. die aan de Rijksuniversiteit te Gent werd gehouden op 7 september 1970, tot secretaris van de i.v.n. gekozen, ter vervanging van dr. J.M. Jalink, aftredend secretaris.

Dr. J. de Rooij is Nederlander. Hij werd geboren te Amsterdam op 25 oktober 1931. Hij studeerde aanvankelijk Engels aan de Katholieke Universiteit te Nijmegen, maar ging zich nadien op Nederlands toeleggen bij de professoren Michels, Asselbergs en Weijnen. Hij deed doctoraal examen in 1959 met als hoofdvak taalkunde. Sedert zijn kandidaatsexamen was hij leraar bij het vhmo, grotendeels in Venlo-Blerick. In 1962 werd drs. de Rooij door prof. Weijnen aanbevolen voor het Nederlands lectoraat in Uppsala en Stockholm. Bij dezelfde

[p. 52]

Nijmeegse hoogleraar promoveerde hij op 9 juli 1965 op een proefschrift over Als-Of-Dat, een semantisch-onomasiologische studie over enkele subordinerende conjuncties in het A.B.N., de Nederlandse dialecten en het Fries, vergelijkend-synchronisch beschouwd (Van Gorcum, Assen, z.j.). Met ingang van het academisch jaar 1966-67 werd dr. de Rooij tot docent aan de universiteit van Stockholm benoemd. Op 1 juli 1970 heeft hij zijn functie in Zweden neergelegd en werd met ingang van dezelfde datum benoemd tot wetenschappelijk hoofdambtenaar aan het Instituut voor dialectologie, volkskunde en naamkunde van de Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen, Keizersgracht 569-571, Amsterdam.