In Memoriam
Etienne Wieme
Leef niet zonder te weten waarvoor!
Op 27 juli 1990 overleed plotseling op 59-jarige leeftijd in zijn geboortestad Gent Etienne Wieme, voorzitter van de werkgroep Taalgebruik van het Algemeen-Nederlands Verbond en voorzitter van het Vlaams Komitee voor Brussel.
Bijna acht jaar werkte ik met hem samen in de werkgroep taalgebruik en we waren beiden lid van het Hoofdbestuur van het ANV.
Aan Etienne heb ik een vriend gehad die een strijdbare harde werker was. Hij toonde steeds belangstelling voor de mens met wie hij sprak en voor de omstandigheden waarin deze verkeerde. Hij was wars van stijve zakelijkheid.
Zijn bezieling voor de Vlaamse en Algemeen-Nederlandse zaak werd mede gevoed door zijn gevoel voor rechtvaardigheid en zijn respect voor anderen. Hij had zijn eigen overtuiging, maar hij was altijd bereid om naar anderen te luisteren en om anderen de ruimte te geven.
Emotioneel betrokken was hij met name als er zich situaties voordeden waarin anderen hooghartig mensen op hun ziel trapten, als hij meende dat er geen respect werd opgebracht voor de taal en cultuur die ook de zijne was en waar hij trots op was. Hij was zich bewust van de noodzaak van een gezamenlijk optrekken van Noord en Zuid waar het ging om de positie van de Nederlandse taal en cultuur. Waar anderen zeiden dat de strijd gestreden was, zag hij het bedreigende vuur nog smeulen of opflakkeren of zag hij nieuwe vuurhaarden ontstaan. Waar mogelijk reageerde hij direct. Verantwoordelijken bleef hij op de huid zitten om te bereiken dat ze passende maatregelen zouden treffen. Soms werd hij gesteund, soms moest hij teleurstellingen incasseren. Hij ging door ook nadat zijn hart hem twee jaar geleden een ernstige waarschuwing had gegeven.
Ik schreef hem toen onder andere: ‘Misschien vreemd, maar ik hield er de laatste tijd al een beetje rekening mee, dat je op een gegeven moment gedwongen zou worden om het wat rustiger aan te doen. Ik ken je als een zeer harde werker, die meer van zichzelf vraagt om de zaak van zijn volk te dienen,
dan wellicht goed voor hem is. Ik hoop dat je mensen in je omgeving zult vinden aan wie je om bijstand kan vragen om alle zaken, die je nog gedaan wilt hebben, te helpen verrichten’. Zijn vrouw en kinderen alsook andere vrienden hebben hem toen aangeraden om zichzelf in acht te nemen. Hij besloot, zo begreep ik uit de afscheidswoorden van zijn dochter Marleen tijdens de uitvaartmis op donderdag 2 augustus, om zich in te blijven zetten voor datgene wat hem al die jaren had beziggehouden.
Niet meer werken aan zijn idealen zou hem hebben doen wegzakken in zichzelf.
Zijn taak blijft onafgemaakt. De vraag is wie zal of wie zullen er bereid gevonden worden om zijn werk voort te zetten.
Namens de bestuursleden, werkgroepleden en medewerkers van het Algemeen-Nederlands Verbond wens ik zijn vrouw, kinderen en overige familie sterkte bij het verwerken van het verlies van hun lieve man, vader en familielid.,
Velen in Vlaanderen en in Nederland zullen hem in bewondering en dankbaarheid gedenken.
Harry SCHEL
Auteursrechtelijk beschermd