Neerlandia. Jaargang 93

Cultuur zonder grenzen

In navolging van het ANV (brief 26 mei 1988, zie Neerlandia 1988, p. 186-187) heeft een pleiade van prominente Nederlanders op 23 augustus 1988 ten behoeve van de bevoegde Kamercommissies zijn bemerkin-

[p. 19]

gen geformuleerd op het WWR-rapport ‘Cultuur zonder grenzen’.

In de brief lezen we o.m.:

‘Het is met name onbegrijpelijk, dat de plaats van de cultuur in het Europa van na 1992 wordt afgedaan als ‘de vraag naar de Europese culturele dimensie’ en ‘de herontdekking van de culturele eigenheid’. Juist op dit punt is een krachtig beleid vereist om als kleine cultuurgemeenschap te blijven meetellen, waarbij een nauwe samenwerking met Vlaanderen, als onderdeel van het zojuist uitgeroepen Federale België, tot nieuwe initiatieven zou moeten leiden.

Een Europese Gemeenschap zonder binnengrenzen vormt een regelrechte bedreiging voor de kleine(re) en/of zwakker(re) culturele eenheden in het geïntegreerde Europa. Een confederale culturele structuur voor de EG verdient dan ook ernstige overweging, naar het voorbeeld van de B.R.D. en Zwitserland. Een dergelijke structuur kan niet zonder ‘grondwet’. Men kan daarbij denken aan een gedragscode, die met de niet-EG-landen in West-Europa (die wel lid van de Raad van Europa zijn) zou kunnen worden uitgebouwd tot een Europees Cultureel Handvest, waarin de rechten en verplichtingen van de partners worden vastgelegd. Tenslotte achten wij het een pijnlijke misser, dat de culturele dimensie van de ontwikkelingssamenwerking - die de laatste jaren, ook in Nederland, sterk de aandacht heeft gehad - geheel buiten beschouwing is gelaten.’