Neerlandia. Jaargang 92

Grens

Huisvuil in Baarle

Op het gemeentehuis in Baarle-Nassau werd tussen de beide Baarles en de firma Van Gansewinkel uit Mol een contract voor het ophalen van huisvuil ondertekend. Meteen werd een punt gezet achter drie jaar van moeizaam onderhandelen. Sinds 1975 werken Hertog en Nassau samen bij het ophalen van het huisvuil aangezien een gescheiden ophaaldienst in beide Baarles zo goed als onmogelijk is.

Tot 1 juli '85 was de firma Boon (Nl.) verantwoordelijk voor het ophalen van het huisvuil dat naar het Nederlandse Bavel/Dorst werd gevoerd. Bij gebrek aan een nieuwe regeling werd in overleg met deze firma het lopende contract tot 1 januari '88 verlengd.

Toen deze overeenkomst ten einde liep werd besloten om het huisvuil niet langer naar Nederland, maar naar het IOK-stort van Merksplas te brengen. Twee belangrijke factoren bepaalden deze keuze: het stortingstarief in Merksplas is veel lager en de afstand Baarle-Merksplas is korter dan Baarle-Bavel/Dorst.

Op de openbare aanbesteding van 1 juli '85 bleek de Molse firma Van Gansewinkel de goedkoopste. Ze haalde toen het contract binnen. Heel wat obstakels dienden overwonnen te worden alvorens de overheden het licht op groen zetten.

Van Nederlandse zijde opperden de provincie Noord-Brabant en het Stadsgewest bezwaren. Mits milieutechnische waarborgen en een ontheffing van 20.000 gulden per jaar werd uiteindelijk toestemming verleend.

Ook de Vlaamse deelregering ging aanvakelijk dwars liggen. Het afvalstoffendecreet bepaalt immers dat het storten van Nederlands afval in België verboden is. Met veel overredingskracht zijn de beide Baarlese burgemeesters erin geslaagd minister Lenssens te overtuigen en werd een afwijking toegestaan.

Scheiding der Limburgen

In de loop van 1989 wordt de scheiding van Belgisch en Nederlands Limburg door beide provincies met talrijke manifestaties herdacht. Dat de klemtoon echter niet op de scheiding ligt, blijkt uit de titel van de viering: ‘Herdenking 150 jaar samenwerking tussen beide Limburgen’.

Op 19 april 1839 werd in Londen het ‘Verdrag van de 24 artikelen’ getekend, dat de scheiding tussen België en Nederland regelde. Daarmee werd de voormalige provincie Limburg gedeeld in twee ongeveer gelijke helften: de huidige provincies Belgisch en Nederlands Limburg.

De officiële herdenking heeft plaats op 19 april 1989 in het provinciehuis in Maastricht in de vorm van een gezamenlijke zitting van de Belgisch-Limburgse provincieraad

[p. 26]

en de provinciale staten van Nederlands-Limburg.

Geplande publikaties zijn: een kaartenatlas van de beide Limburgen en een boek in twee delen over cultuur en monumenten in de twee provincies.

In de loop van het jaar hebben talrijke manifestaties plaats op het vlak van cultuur, sport, jeugd, onderwijs, geschiedenis en toerisme. Zo worden tentoonstellingen opgezet en routes uitgestippeld rond de steenkoolmijnen, monumenten en musea. Er wordt gewerkt aan uitwisseling van beeldende kunst, muziek en voordracht, aan een grootschalig toneeltreffen, een inter-Limburgs dansfestival en de uitwisseling van solisten.

Op het terrein van de sport wordt een watersportevenement georganiseerd op de Maas, die voor een stuk de gemeenschappelijke grens vormt tussen Belgisch en Nederlands Limburg.

De Rijksuniversiteit Maastricht en het Limburgs Universitair Centrum Diepenbeek zullen samenwerken via gastcolleges, terwijl op toeristisch vlak initiatieven zullen worden genomen met het oog op excursies in en naar de beide Limburgen.

Voor dit feestproject is een extra budget van 10,8 miljoen fr. uitgetrokken. De activiteiten hebben niet alleen in de hoofdplaatsen Hasselt en Maastricht plaats, maar worden over de beide provincies gespreid.

Enig document

Vanaf nieuwjaar 1988 werd in de 12 EG-landen het Enig Douanedocument ingevoerd. Dit vereenvoudigde systeem voor in-, door- en uitvoer werd eerst in Beneluxverband uitgetest en wordt nu niet alleen door de EG, maar ook door de 6 landen van de Europese Vrijhandelsassociatie (EVA) overgenomen. De invoering van het Enig Document moet een stap zijn in de richting van een volledige automatisering van de douaneformaliteiten. Met die automatisering werd zowel in België als in Nederland een begin gemaakt, respectievelijk met het Sadbel- en het Sagitta-computersysteem. Het Enig Document vermeldt 54 gegevens, maar naar verluidt worden de nieuw geschapen mogelijkheden voor een vlotte grensovergang door de expediteurs nog niet ten volle benut. Dit is o.m. het geval met de rechtstreekse inklaring, die door het nieuwe document nochtans mogelijk wordt gemaakt.

Het Nederlandse Europarlementslid Cornelissen meldde intussen dat het zgn. ‘hoefijzerverkeer’ door het Enig Document alvast niet wordt vergemakkelijkt. Het gaat hier met name om transportbedrijven in Zeeuws-Vlaanderen die liever via Zelzate en Antwerpen naar andere delen van Nederland rijden dan de veerboot over de Westerschelde te moeten nemen. Met de nieuwe regeling moeten de Nederlandse chauffeurs zich bij de Belgische douane melden voor de behandeling van de nodige documenten. Voorheen was dat een zuiver Nederlandse aangelegenheid. Volgens Cornelissen vinden tussen Zeeuws-Vlaanderen en de rest van Nederland ongeveer 32.000 wegtransporten plaats.

Na een storm van protest besloten vertegenwoordigers van de Nederlandse en de Belgische ministeries van Financiën de zaak anders te organiseren. Dit heeft tot een verbetering van de toestand geleid.

Grensgastarbeid

Een visverwerkend bedrijf uit het Zeeuws-Vlaamse Oostburg is door de economische politierechter in Middelburg veroordeeld tot een boete van ongeveer 140.000 BF. De firma had 27 Turkse werkneemsters in dienst die niet in het bezit waren van een werkvergunning. De vrouwen woonden in België.

In de periode van oktober 1985 tot mei 1986 draaide de visverwerkingsindustrie in Oostburg op volle toeren. Er was zoveel werk dat er extra mensen nodig waren voor het fileren en verpakken van de vis. Naar eigen zeggen ging het bedrijf daarom recruteren over de grens, en konden daar een aantal Turkse arbeiders worden aangetrokken. Dat er voor die mensen een werkvergunning nodig was, wist de firma zogezegd niet.

Oeververbinding Westerschelde

Binnenkort wordt een definitieve beslissing verwacht over de Westerschelde oeververbinding. Het kan een brug, een tunnel, of een combinatie van beide worden. De verschillende offertes dienden in november 1987 binnen te zijn, en er zijn twee gegadigden voor de bouw: een Nederlandse groep waarin vooral staalbedrijven participeren, en een Nederlands-Belgische aannemerscombinatie, die het project eigenlijk al jaren geleden voorbereidde. Eind november moesten ook de verkeersstudies klaar zijn. In ieder geval zal de oeververbinding tussen Terneuzen en de Zak van Zuid-Beveland belangrijke gevolgen hebben, ook voor Vlaanderen/België.

Het kabinet Lubbers is ondertussen bereid gevonden het geld dat nu besteed wordt aan de veerdiensten over de Westerschelde, te investeren in de oeververbinding. De overheid zal trouwens ook besparen als er geen baggerwerken meer nodig zijn in de veerhavens Vlissingen, Breskens, Kruiningen en Perkpolder.

Autowegentaks

Op het Belgische plan voor invoering van een autowegenvignet voor buitenlanders, kwam in het najaar van 1987 heel wat protest, vooral uit Nederland. De Nederlandse minister van Verkeer en Waterstaat Smit-Kroes en de Staatssecretaris van Financiën Koning werkten zelfs een vergeldingsvoorstel uit tot het heffen van een speciale taks voor Belgen die gebruik zouden maken van het Nederlandse autowegennet. Intussen is het Belgische plan door de regeringscrisis in de lade opgeborgen, zodat de Noorderburen - althans voorlopig - op beide oren kunnen slapen.