se Kultuurraad. Met verwijzing naar de tekst van de Franse Assemblée Nationale zou onze Kultuurraad zelfs een soortgelijke ‘taalwet’ nuttig kunnen invoeren.
In deze nieuwe wet wordt het gebruik van het Frans in Frankrijk verplicht gemaakt voor een groot aantal aktiviteiten van het bedrijfsleven. De bedoeling van de wet is, het gebruik van het Engels door de ‘multinationals’ tegen te gaan in Frankrijk. Zo moeten na het van kracht worden van de wet bijvoorbeeld alle fakturen die in Frankrijk worden opgesteld en naar Franse bedrijven worden gestuurd, eentalig Frans zijn. Een wellicht nog belangrijker innovatie is de verplichting om ook de reklame voortaan in het Frans te voeren, althans voor wat de reklame betreft die tot het algemeen publiek wordt gericht. Teksten in het Engels op reklameborden worden verboden, tenzij er een vertaling aan toegevoegd wordt. Nog hetzelfde geldt voor de ‘gebruiksaanwijzingen’ die door firma's worden geleverd, en voor offertes, alsmede voor leveringsvoorwaarden. Al deze teksten moeten voortaan in het Frans zijn wanneer ze uitgaan van in Frankrijk gevestigde firma's en bestemd zijn voor een Frans publiek of voor andere in Frankrijk gevestigde bedrijven.
Bovendien - en dit is iets waar geen enkel lid van de Vlaamse Kultuurraad voorlopig van droomt - bepaalt de nieuwe wet dat de hierboven bedoelde teksten alleen nog vreemde woorden mogen gebruiken wanneer het bewezen kan worden dat er geen Frans equivalent voor bestaat. Zelfs moeten, volgens de nieuwe wet, plaatsaanbiedingen waarvoor in kranten geadverteerd wordt, uitsluitend in zuiver Frans worden opgesteld.
Auteursrechtelijk beschermd