Neerlandia. Jaargang 76

[p. 180]

Timmeren aan de Noord-Zuidverbinding

Samenwerking tussen grensgebieden

Van hoe weinig betekenis de grens kan zijn schreef onlangs de journalist A.C.W. van der Vet in het Algemeen Dagblad. Hij verhaalt over een doodzieke vrouw die niet in het Juliana-ziekenhuis in Terneuzen kon worden geholpen. ‘De kans op een succesvol medisch ingrijpen was alleen mogelijk in het Academisch Ziekenhuis van Gent. Er gebeurde het volgende. Om 13.35 werd Gent gebeld door de gemeentepolitie van Terneuzen. Liever: door de daar gevestigde meldcentrale. Om 14.12 lag de patiënte in het Gentse ziekenhuis, omringd door drie artsen. Van het alarm tot de hulp 37 minuten, enige tientallen kilometers, door twee steden, door een industriegebied, over een landsgrens. Dat is bepaald indrukwekkend. Het lukte dank zij perfecte samenwerking tussen Nederlandse gemeente- en rijkspolitie en de Belgische Rijkswacht. In België en in Nederland waren alle belangrijke kruispunten door motoragenten afgezet, met een snelheid van 120 km per uur kon de ambulance door de straten van Gent razen. Mooi werk’. Van der Vet tekent daarbij nog aan, dat het nog mooier is, dat dit voorval vermoedelijk geen incident zal blijken. Het zit erin dat er op het gebied van snelle hulp aan zieken en gewonden - ook bij rampen - een goede samenwerking van de grond gaat komen tussen Zeeuwsch- en Belgisch-Vlaanderen. Aan de hand van allerhande feitenmateriaal toont Van der Vet aan, dat men steeds nader tot elkaar komt. Er zijn op dit moment in Nederland bezuiden de Westerschelde heel wat zaken aan de orde die erop duiden dat de gemeenten in dit gebied zelf meer tot samenwerking dan voorheen willen komen, en dat er tegelijkertijd groeiende bereidheid is om in Zeeuwsch-Vlaamse gezamenlijkheid overleg te plegen met de Belgische buren. En ook daar is die bereidheid voor. Aan de samenwerking wordt concrete vorm en inhoud gegeven door het ontwerpen van een aantal regelingen door de gemeenteraden van 8 gemeenten in Zeeuwsch Vlaanderen met Vlaamse gemeenten op het terrein van een districtsgeneeskundige en gezondheidsdienst, een regionale brandweerkring, een ambulancedienst en een verordening voor vredesrampendiensten.

De schrijver merkt vervolgens op, dat het op een hoger niveau niet steeds even gemakkelijk afgaat om vruchtbare contacten te leggen ter bereiking van gemeenschapsvoorzieningen. De officiële contacten tussen twee landen lopen in de eerste plaats via de landsregeringen, wat niet steeds even vlot verloopt. Soms wordt decentralisatie door regeringen wel beleden, maar in de praktijk blijkt vaak dat men de voorkeur geeft aan de centralisatie. Van der Vet maakt een paar positieve opmerkingen, die eigenlijk geheel en al aansluiten op de uitstekende bijdrage van Jan de Graeve in het vorige nummer van ‘Neerlandia’, nl.: ‘Misschien is het daarom wel goed wanneer juist in de grensgebieden, op streekniveau, haalbare vormen van samenwerking tussen regio's doodgewoon van de grond worden getild. Wanneer het ons echt menens is met het streven naar sterkere Europese eenheid, dan wordt dat streven vermoedelijk meer, beter en sneller gediend door praktische samenwerking in zg. Euroregio's, min of meer samenhangende gebieden ter weerszijden van een Westeuropese landsgrens (Zeeuwsch-Vlaanderen en de streek Antwerpen-Gent-Belgische kust, of Twente-Oost-Gelderland en Münsterland) dan door eindeloos gehakketak op ‘hoog niveau’. Praktische samenwerking is zichtbaar voor de burger in de streek en zal hem sneller aanspreken.’

Coproduktie bij de televisie

Tussen januari en april 1973 wordt een televisie co- productie van de BRT en de Nederlandse televisie-Teleac uitgezonden, gewijd aan het thema ‘Milieubescherming’. Deze samenwerking is niet alleen tot stand gekomen op het terrein van de financiering, maar ook op allerlei andere gebieden bij dit project. Derhalve een volledige samenwerking. Voor elke les werd er èn op een Belgische èn op een Nederlandse auteuradviseur gedaan; er werd èn in Nederland èn in België gefilmd. Het televisie-team bestond uit Belgen en Nederlanders. De studiorealisaties gebeurden zowel in Brussel als in Bussum.

Deze cursus richt zich tot ruim 13 miljoen Nederlanders en 6,5 miljoen Vlamingen.

De televisiecursus omvat 13 programma's (kleur) van elk 30 minuten, eventueel aangevuld met een forumdiscussie. Juiste data en uren zijn nog onbekend. De cursus bestaat uit twee delen: de eerste zes lessen brengen vooral een analyse van het probleem; de laatste zeven proberen een antwoord te formuleren op de vraag ‘wat kunnen we er aan doen?’

Nationale Verkeersacademie samenwerking Nederland-Belgie

Tilburg, onderwijscentrum bij uitstek, heeft er een nieuw onderwijsinstituut bij gekregen: de nationale Verkeersacademie waaraan 90 studenten de mogelijkheden worden geboden een hogere beroepsopleiding als verkeersdeskundige te volgen die 4 jaar duurt. Uit een toelichting op het onderwijsprogramma blijkt dat de leerstof is opgebouwd rond het uitgangspunt ‘de mens in het verkeersgebeuren’. De ene helft van het onderricht bestaat uit het wegwijs helpen in de mens- en maatschappijwetenschappen en de andere helft heeft betrekking op de technische en exacte wetenschappen. Het streven is om functionarissen op te leiden die van uit een totaalvisie op het verkeer zullen meewerken om, ‘een deskundige en krachtige bijdrage te leveren aan de optimale voorwaarden waaraan de verkeersvoorzieningen moeten voldoen’.

Prins Bernhard die in oktober het instituut opende zei o.a.: ‘Techniek alleen is niet voldoende om de verkeersveiligheid te waarborgen. De mens staat centraal in het verkeersgebeuren. Zijn verkeersgedrag, mentaliteit en voertuigenbeheersing bepalen het lot van hemzelf en van zijn medemens’. Het onderwijs wordt gegeven in de vorm van hoorcolleges, werkcolleges, projectstudie en leerblokken. Na de basisstudie volgt een begeleide praktijkstudie van 'n half jaar. De opleiding wordt afgesloten met een eindstudiejaar, waarin de studenten hun studie kunnen voortzetten met een keuzeonderwerp. Gekozen kan worden uit verkeersplanologie, -techniek, -beleid, -economie, -onderzoek, -onderwijs, -veiligheid en openbaar vervoer.

De behoefte aan een dergelijke opleiding blijkt uit de volgende cijfers: in dit jaar waren in Nederland 850 verkeersdeskundigen en verkeerstechnici nodig. Die vraag vindt haar oorzaak in de ontwikkeling van het verkeer. Het autobestand liep van 320.000 auto's in 1950 tot 2000.000 dit jaar. De Nederlandse en Belgische ministeries onderzoeken de mogelijkheid om de Verkeersacademie uit te bouwen tot 'n transnationaal onderwijsinstituut. Het laatste is een resultaat van de informele contacten tussen het bestuur van de Stichting Verkeersonderwijs en de Belgische ministeries van Verkeerswezen en Nationale Opvoeding.

GEERT GROOTHOFF