Neerlandia. Jaargang 70

Eerbied voor de nationale talen in het Belgische zakenleven (slot).

Gedragsregels ten gerieve van de handelsondernemingen in Vlaanderen gevestigd, en na te leven in betrekkingen met Vlaamse afnemers en werknemers.

Om oprecht en echt zichzelf te zijn en te blijven, zullen ze zich geen Franse firmabenaming geven en alle verhandelingen, ook het korresponderen met officiële instanties, in de Nederlandse taal voeren.

De firma's die deze grondbeginselen niet opvolgen, we kennen ze, met hun behept zijn met een ziekelijke hunker naar het Frans, geven blijk van hun geestelijke tekorten, gemis aan bezadigd oordeel, mangel aan fatsoen en zin voor goede vormen in betrekkingen met eigen volk, deficit aan gezond verstand en zin voor realiteit.

Op het gebied van de slechte wilsuiting zou de ontleding van de franskiljonse houding verduidelijken hoe de vreemde taal-kliek in de Vlaamse gemeenschap op bru-

[p. IV]

tale manier en zelfzuchtig de rechtmatige belangen van het eigen volk met de voeten treedt, aanstellerig volksvreemde gedragsnormen aankleeft en zich rechten toeeigent die haar, noch door de mensen, noch door de natuur, werden toebedeeld.

Bij het grijpen naar het Frans komt hierbij dikwijls tot uiting niet zozeer een ontluiken van Fransdolheid, als wel een verschijnsel van lafheid, laksheid, stijlloosheid, karakterloosheid, kleinhartigheid... of het tegenovergestelde: aanstellerij, bluf, hoogmoed, pronkerigheid, zelfoverschatting! Beide drijfveren zijn even ellendig!

Gedragsregelen van ondernemingen in het Nederlands taalgebied van België, toepasselijk in betrekkingen met afnemers en werknemers buiten Vlaanderen.

Wat elders vanwege de Waalse handelaar werd gevorderd, dient andersom van de Vlaamse ondernemer te worden geëist. Het is wenselijk dat de Vlaamse firmant, die handel wil drijven met de kopers die in het Franse taalgebied gevestigd zijn, zich uitdrukken kan in de Franse taal, wanneer hij zijn koopwaren of diensten aanbiedt. Hetzelfde is andersom wenselijk voor de Waalse firmant die een aanbod doet aan Vlaamse afnemers. Wanneer echter deze stelregel niet kan geëerbiedigd worden wegens een gebrek aan kennis van de taal van de koper, dan past het dat de Vlaamse firmant de Franstalige afnemer zou vragen zich in het Frans uit te drukken.

De foutieve houding wordt weggewerkt: de Vlaming wordt de last niet meer opgelegd, de kennis van een vreemde taal op te doen om met zijne majesteit de Franstalige staatsgenoot te kunnen en te mogen kontakt opnemen.

De ongezonde Belgische sfeer moet gezuiverd worden van de virus van de hoogmoedige aanmatiging, die er al maar toe naar streeft het evenwicht in de prestatie te storen.

Vele Vlaamse vennootschappen doen een beroep op kapitaalinvesteerders. Zij vertolken hun ellendig platvloers koopmansinzicht, door hun oproepen, statuten, aandelen en maatschappelijke bescheiden uitsluitend in het Frans te publiceren. Zij zijn even onbeschoft als de Waalse en Brusselse firmanten, die evenmin de taal van de staatsbevolking eerbiedigen.

Wat elders gezegd wordt omtrent het euvel gesticht door de Franssprekende laatdunkendheid, is ook toepasselijk op de ruggegraatloze houding van vele Vlaamse vennootschappen.

Door het behoud van alleen Franse handelsbenamingen en het verspreiden van reklame, fakturen en vouwbladen, uitsluitend in het Frans gesteld, bezondigen zij zich aan een stijlloosheid in het Brusselse en ook in het Nederlandse taalgebied. Zij zorgen er mede voor, dat de hoofdstad haar kenmerk van onwaardigheid blijft bewaren. Zij helpen mede de Waalse laatdunkendheid tegenover de Vlaamse staatsbevolking te voeden.

Slotbeschouwing.

Wanneer art. 23 van de Grondwet zou vervangen worden door een beter, dat het misbruik van de vrijheid, m.a.w. de tirannie van het Frans taalimperialisme, zou uitschakelen, dan zou de Grondwet ophouden een instrument te zijn van morele verdrukking voor de meerderheid van de staatsbevolking.

De nieuwe tekst zou kunnen luiden als volgt:

‘De in België officieel erkende talen zijn; het Nederlands, het Frans en het Duits.

Bij Koninklijk besluit wordt het gebruik van elk van deze talen geregeld met inachtneming van:

het eentalig karakter van Vlaanderen en van Wallonië, en het tweetalig karakter van de Brusselse agglomeratie.’

Deze nieuwe grondwettekst zou de konstitutionele hindernis weren die vandaag belet het anti-sociaal streven van een taalkaste te Brussel en in Vlaanderen volkomen de pas afsnijden.

Eens de taalgrens afgebakend en de geografische omschrijving van de Brusselse agglomeratie vastgelegd, zou veel van het oud vuil kunnen worden opgeruimd.

Met in details de eerbied voor de nationale talen in het zakenleven voor te schrijven, zou dat een bijdrage vormen tot sanering van de tussen-menselijke verhoudingen in de Staat België.

Prof. Dr. W. Opsomer.