Mr. P. Blanckaert overleed vijftien jaar geleden
Op 3 oktober 1944 viel dr. Pieter M.C. Blanckaert te Mark bij Kales als slachtoffer van zijn zelfopoffering, toen hij, ondanks het gevaar, een zieke op een ondermijnde weg te hulp snelde.
De gemeente richtte op zijn graf een herdenkingsplaat op als teken van erkentelijkheid.
Nu de Vlaamse beweging in Frans-Vlaanderen, dank zij de vereniging ‘De Vlaamse Vrienden in Frankrijk’, opnieuw vorm gekregen heeft, ging deze verjaardag niet onopgemerkt voorbij.
De begaafde voorman, afstammeling van een roemrijke familie, waarvan zeven leden met Zannekin te Kassel in 1328 sneuvelden, was, na zijn grootvader Hendrik en zijn vader Justinus, de derde Blanckaert, die leiding gaf aan de Zuid-Vlaamse beweging.
De herdenking gaf aanleiding tot een stille betoging op het kerkhof te Ooie.
Z.E.M. J.M. Gantois herinnerde in ont-roerende bewoordingen aan de toegewijde en leidsman en aan de onvergetelijke vriend, die in Vlaanderens aarde rust, niet ver van een andere ‘voorvechter’ van de Vlaamse zaak, priester Emiel Descamps.
De heer A. Bourgeois sloot zich bij deze hulde aan namens de Frans-Vlamingen die, sedert de dood van ‘den dokter’, tot de beweging toegetreden zijn. De strijd voor het bewustmaken van het Vlaamse volk in Frankrijk wordt in zijn geest en trouw aan zijn nagedachtenis voortgezet.
Leden van de jeugdafdeling legden een krans neer op het graf. Enige afgevaardigden begaven zich daarna naar Groot-Sinten, waar pastoor Descamps, vriend van Guido Gezelle en eerste vertegenwoordiger van het Algemeen Nederlands Verbond voor Frans-Vlaanderen, sedert 1925 begraven ligt. Zijn zerk, die gedurende de gevechten om Duinkerken in 1944 vernield werd, is door vrome handen hersteld. Jonge ‘Vlaamse Vrienden’ versierden ook zijn graf met bloemen.
Auteursrechtelijk beschermd