Neerlandia. Jaargang 63

[p. 66]

Het wel en wee van de Nederlandse vereniging in het buitenland

Op de vraag: ‘Waarom een Nederlandse vereniging’, tracht het Holland-Bulletin van de Nederlandse Vereniging ‘Oranje’ in Auckland (Nieuw Zeeland) antwoord te geven.

Dit maandblad beziet enkele fasen in het verenigingsleven van de Nederlanders, in het bijzonder van de emigranten in het buitenland.

De kersvers uit Nederland aangekomen emigranten verlangen elkaar in het nieuwe en onbekende land te ontmoeten en contact te houden. Zij missen de oude vrienden, de kennissen en de familie, die in Nederland de kring uitmaakten waarbinnen zij leefden.

Onder het motto ‘gedeelde smart is halve smart’ vonden deze lieden in het uitwisselen van elkaars ervaringen en herinneringen de steun en de kracht om de onvermijdelijke moeilijkheden van het emigrantenleven te overwinnen.

De tweede fase begint, wanneer zij over de beginmoeilijkheden heen zijn. Dan vermindert ook het ‘elkaar zoeken’ heel sterk. Na enkele jaren verblijf in het emigrantenland hebben de meesten zich een eigen kring van nieuwe vrienden gevormd. Deze kring neemt de plaats in van het verenigingsleven (lees: gezellig-heidsleven).

Nauwer contact met de bewoners van het nieuwe land stelt ook eisen. Is er nl. weinig of geen begrip voor elkaars achtergrond, cultuur, opvattingen en overtuigingen, dan kan een opgaan in de nieuwe omgeving - hoe graag ook gewild - dikwijls niet of slechts ten dele plaats vinden.

Zij, die voorlichting nodig achten en deze ook wensen, wenden zich dan veelal tot de Nederlandse vereniging ter plaatse, teneinde daar in de kring van landgenoten te worden ingelicht over het nieuwe vaderland en de bevolking, waarvan men een wezenlijk deel wil gaan uitmaken.

Kinderen der emigranten

De arbeid van de vereniging wordt van nog hogere waarde, indien zij komt te staan tegenover het tweede geslacht, de in het nieuwe land geboren kinderen van de emigranten, onder wie velen, die het oude land slechts van horen zeggen kennen en de moedertaal maar gebrekkig of helemaal niet meer kunnen hanteren.

Toch vindt men onder dit geslacht groepen, die streven naar cultuuruitwisseling. Daarbij kan de Nederlandse vereniging een rol spelen van overwegende betekenis.

Hier zien wij de groei van de gezellig-heidsclub naar het cultuuruitwisselings-bureau.

In de eerstvolgende tien jaren zullen vermoedelijk nog 300.000 Nederlanders hun heil zoeken in het buitenland.

Voor deze 300.000 landgenoten kan de Nederlandse vereniging, door juist beleid en met overleg gekozen activiteiten in het gebied van de vereniging een aanwijsbare sympathie scheppen voor de Nederlandse immigrant. En dank zij die sympathie zullen de kansen voor opneming in de bevolking van dit gebied aanmerkelijk stijgen.

Opheffing?

Maar....! Wat gebeurt intussen in de vereniging? De belangstelling verslapt Het ledental neemt af. De kasgelden slinken. De activiteiten kan men tellen. Men denkt al aan opheffing. Dan blijkt ineens, dat velen tot de overtuiging komen, dat het toch maar beter is, als de vereniging blijft bestaan.

Dan volgt weer het moeizaam opbouwen, het weer op gang brengen, een dikwijls moeilijke en ondankbare taak.

Iedere Nederlander, zo besluit het Holland-Bulletin, die immigreert in een bepaald gebied, bedenke dus, dat het voor een vereniging onmogelijk is haar taak uit te voeren, indien ze niet de volledige steun heeft van een zo groot mogelijk aantal landgenoten.