Neerlandia. Jaargang 60

[p. 44]

Taalmoeilijkheden in het Beneluxverkeer

Wordt het Frans geleidelijk en ongemerkt de feitelijk gesproken Benelux taal in het diplomatieke verkeer en het parlementaire debat? Deze vraag behandelde het Eerste Kamerlid prof, dr. F.C. Gerretson onlangs in een dagbladartikel, dat wij in ons vorig nummer hebben overgenomen.

Prof. Gerretson gaf in zijn artikel het advies: Laat ieder zijn eigen taal spreken, die beide partijen dan moeten verstaan. Tegen deze suggestie is ons verbondslid mr. P. van Delden Szn uit Deventer in het geweer gekomen, Hij meent, dat alleen het gebruik van Esperanto een uitweg uit de moeilijkheden kan bieden. Wij laten nu eerst mr Van Delden zijn mefling uiteenzetten en ruimen vervolgens enige plaats in voor het wederwoord van prof. Gerretson.

Pleidooi voor Esperanto

Mr. Van Delden schrijft ons: Terecht stelt Prof. Gerretson, dat het voor elke gezond denkende Nederlander onaannemelijk moet zijn, dat in een statenverbinding als de Benelux met een sterk overwegend Nederlands-sprekende bevolking het Frans de feitelijk heersende taal zou worden.

Dat Nederlands de heersende taal zou worden is niet denkbaar en kan trouwens in redelijkheid ook niet worden geëist.

‘Is er nu geen voor allen bevredigende oplossing van dit blijkbaar zo moeilijke vraagstuk mogelijk?’ luidt de vraag van Prof. Gerretson, die dan meent de oplossing te hebben gevonden door ieder zijn eigen taal te laten spreken, welke beide partijen dan zullen moeten verstaan.

Naar mijn mening is dit geen oplossing. Zou het voor de Nederlandse regering misschien nog mogelijk zijn afgevaardigdigden uit te zoeken, die het Frans redelijk verstaan, het kan als uitgesloten worden beschouwd, dat de Belgische en Luxemburgse regeringen bereid en/of in staat zullen zijn om afgevaardigden aan te wijzen, die het Nederlands redelijk verstaan.

Naar mijn mening is dit geen oplossing.

Neen, als ieder zijn eigen taal mag spreken zullen er tolken nodig zijn!

‘Dè oplossing’

Maar er is wel een voor allen bevredigende oplossing van het moeilijke vraagstuk, namelijk deze, dat alle afgevaardigden gebruik maken van de wereld-hulptaal Esperanto.

Esperanto, dat zijn bruikbaarheid op 40 internationale congressen heeft bewezen en waarvan de UNESCO in haar vergadering van december 1954 heeft erkend, dat het resultaten heeft bereikt op het gebied van internationale, intellectuele verhoudingen en de toenadering van de volkeren der aarde, Esperanto, dat door geleerden uit 20 verschillende landen - georganiseerd in de Internationale wetenschappelijke Esperantisten vereniging (I.S.A.E.) - wordt gebezigd om kennis te kunnen nemen van de werken op wetenschappelijk gebied, uitgekomen in een door hen niet beheerste nationale taal, maar waarvan de waarde door een grote massa intellectuelen, die weigeren er kennis van te nemen, nog steeds niet is erkend.

Er kan m.i. niet dikwijls genoeg op gewezen worden, dat het absoluut noodzakelijk is, dat men bij internationale contacten van een wereld-hulptaal gebruik maakt. Wanneer de volkeren met elkaar willen blijven omgaan - en het ligt toch in de lijn, dat de contacten steeds nauwer zullen worden - dan moet als consequentie het gebruik van een internationale taal getrokken worden.

In het artikel, waarin u de gedachten van prof. Gerretson aan uw lezers hebt doorgegeven, had ik zo graag een aanbeveling van het gebruik van Esperanto als de oplossing gezien en ik vind het jammer, dat van deze goede gelegenheid om op Esperanto de aandacht te vestigen geen gebruik is gemaakt.

De redactie van Neerlandia tekent hierbij aan, dat het Algemeen Nederlands Verbond, dat overeenkomstig het in de statuten omschreven doel steeds streeft naar behoud van de eigen taal, zich niet geroepen voelt Esperanto te propageren.