Neerlandia. Jaargang 59

Nieuw bloed

Nog ruim een week en het is weer Labour Day in de United States, de dag, waarop een nieuw arbeidsjaar aanvangt in school en werkplaats, Ook ongeveer de dag, waarop vacantiegangers naar binnen- en buitenland de eigen woonplaats weer betrekken en het levenvan-alle-dag weer beslag op hen legt.

Ook de verenigingen, die twee à drie maanden hun dolce far niente genoten, schrijven nu weer hun vergaderingen uit en beramen nieuwe plannen voor het komende werkjaar. Zo ook de General Netherlands Association, wier Voorzitter een paar maanden met zijn echtgenote zalig is gaan uitblazen in het Oude Land en terwijl wij dit schrijven, op de Nieuw Amsterdam huistoe vaart, de G.N.A. tegemoet.

Over die Vereniging wil ik het speciaal in deze bijdrage hebben en wellicht zijn er onder onze lezers, die in hun organisatie hetzelfde meemaken, wat aanleiding zou kunnen zijn tot een gedachtenwisseling in Neerlandia.

De G.N.A. heeft tegenwoordig een goed en ijverig bestuur, dat een keer of drie vier per jaar gezellige bijeenkomsten organiseert. Ondanks dat valt een te gering ledental te betreuren. Dat moest naar het getal Nederlanders en Oud-Nederlanders, (250.000) die in new-York en naaste omgeving wonen, minstens met vier cijfers geschreven worden. Het telt er nog geen 200 naar wij menen en daaronder nog verschillenden, die er zich op z'n Hollands gezegd een allerbelabberdst klein beetje van aantrekken. Daarbij: de ouderen verdwijnen, zij verlaten dit land of deze wereld en de aanwas door het toetreden van jongeren blijft vrijwel uit. Ik bedoel met deze jongeren niet de juniores van in de twintig, waarvan een kleine groep verleden jaar is toegetreden, maar oudere jongens en meisjes ‘in their teens’, kinderen van Nederlanders, die nooit iets anders van de vereniging horen, dan dat Vader en/of Moeder naar een feestavond daarvan zijn geweest, en verder basta.

Niet dat het ook maar enigszins in mijn bedoeling ligt om hen mee te nemen naar een diner of bal, maar er zijn andere en betere middelen om hun belangstelling in de G.N.A. op te wekken en levendig te houden, zodat ze later als volwassenen ervoor zullen voelen om evenals hun ouders lid te worden.

‘Hoe dan?’ zult U vragen. Wel. doodgewoon. Laat het Bestuur beginnen, een pakkende circulaire rond te zenden aan leden (en niet-leden) met grote kinderen en deze laatsten uitnodigen, een afzonderlijke vergadering, speciaal voor hen uitgeschreven, te komen bezoeken. Op die vergadering, bijvoorbeeld in Holland House te houden, komen dan bepaalde voorstellen voor wie vree wil doen: een eigen onder-afdeling van de grote Vereniging met een eigen door hen zelf te kiezen bestuur. Een lage contributie voor het dekken van de noodzakelijke uitgaven als de oproepen voor de bijeenkomsten e.d. Een programma van werkzaamheden, desverlangd door het bestuur van de G.N.A. voor te brengen, maar verder door hen zelf na onderling overleg vast te stellen, dus geen opgedrongen fraaiigheden. Nadere vaststelling door hen van werkzaamheden in de toekomst, b.v. eenvoudige, belangwekkende inleidingen met gedachtenwisseling na afloop, te geven zowel door ouderen als jongeren. In het zomerseizoen het organiseren van buitenpartijtjes, boottochten enz. in de mooie New-Yorkse omgeving. In het winterhalfjaar bezoek op

[p. 72]

vrije dagen aan musea, tentoonstellingen en concerten voor jongeren. In het Museum of Natural History, om een voorbeeld te noemen, worden in die wintertijd zaterdagsmorgens buitengewoon mooie films voor de rijpere jeugd vertoond, toegelicht door de natuuronderzoekers, die ze opgenomen hebben. Het is mogelijk, voor het bezoeken daarvan door scholen of andere groepen van jongeren, toegangsbewijzen te krijgen tegen een zeer billijk tarief.

Voorts kan de grote Vereniging niet alleen voor haar leden, maar ook voor de grote kinderen een feestavond organiseren op een afzonderlijke dag, ter viering van Koninginsverjaardag of andere Nederlandse nationale feestdagen zoals Sinterklaas en daar onder meer nieuwe Nederlandse films doen vertonen, die de K.L.M. of het Nederlands Informatie-bureau daarvoor zeker vrij van kosten willen afstaan.

Tot zover over een te vormen sub-organisatie, aan de voorbereiding waarvan ongetwijfeld verschillende ouderen zullen willen meewerken. Zoals de zaken nu staan kunnen we zeggen, dat bij vele zogenaamd Nederlandse gezinnen hier onze mooie, lieve moedertaal heel erg in het gedrang komt, ja vaak thuis in een hoekje wordt gedrongen, zo niet geheel wordt ter zijde geschoven en dan plaats maakt voor een zielig allegaartje, dat noch Nederlands noch Engels is. ‘Ik doe dat’ zei mij eens een overigens goedwillende moeder, ‘omdat mijn kinderen hier naar een Amerikaanse school gaan, waar de voertaal Engels is’. Vergeet niet, Mevrouw, dat op die leeftijd zo'n kind met het grootste gemak twee talen weet te leren en vlot gebruiken, veel gemakkelijker dan U en ik op veel hogere leeftijd. En vergeet daarbij ook niet, dat Uw man en/of u het Nederlands van Uw moeder heeft geleerd. Die moedertaal blijve, evenals, zij, die het hem of U leerde, als een HEILIGDOM in U voortleven.

Vooruit, G.N.A., zet er Uw schouders onder. Zeg niet: ‘Och dat lukt toch niet!’ Wat lukt er niet? wil ik vragen, als wij allen straks er aan meewerken?

De voertaal waarvan neen zich in zulk een jeugdorganisatie bedient is en blijve natuurlijk Nederlands.

JAN STAVAST.