Neerlandia. Jaargang 59

Ons taalhoekje

Staat het Nederlands in Nederland op de wip?

Van verscheidene kanten bereikten ons verontwaardigde brieven en geschriften, waarin gewezen werd op de ergerlijke wijze, waarop vele Nederlanders en dan vooral zij, die in het muziekleven en in de modezaken een plaats innemen, eenvoudig een loopje nemen met hun moedertaal, door, zonder zich enige moeite te getroosten om goede Nederlandse woorden te bezigen, gemakshalve vreemde woorden te gebruiken.

De taal der jazzbands

In ‘Onze Taal’, het Maandblad van het Genootschap ‘Onze Taal’, troffen we een uitvoerig artikel aan over de het Nederlands schuwende jazzband-beoefenaars. Deze ‘kunstlievenden’ zouden voor gen geld zich aan het publiek willen voorstellen onder een goede Nederlandse naam. Neen, het moet zijn: The crazy boys; inderdaad crazy, om zich zo'n naam aan te meten. Anderen heten: The New Harlem Boys, of The Rhytm Swingers. De door hen gezongen liedjes dragen nooit of maar heel zelden een Nederlandse titel. Het is: ‘Smoke gets in your eYes’, of Melody of Love, Trumpet Blues enz.

En dan hebben we nog de drummers, de vocalstylisten en de sexy ladycrooners.

Als men zo dag aan dag bij de radio in deze sfeer van verwildering op taalgebied leeft, dan is het niet meer te verwonderen, dat er tegenwoordig overal ‘getimed’ wordt en dat men op de kantoren sukkelt met een tekort aan ‘manpower’. Iedereen spreekt over ‘teenagers’, in plaats van over onze jongelui tussen 10 en 20. Men voelt zich 's avonds in zijn pantoffels niet op zijn gemak, maar ‘at ease’.

In de hotelwereld

En dan hebben we nog de aide de fourneau, een commis de cuisine en een demi-chef de rang in de hotels, de snack- en milkbars en de cafetaria's en zo zouden we nog bladzijden kunnen vullen met de volkomen onnodige afbraak van onze taal, die toch wel zo rijk is, dat voor vrijwel de meeste vreemde woorden een goed Nederlands kan worden in de plaats gesteld.

De taal der modemagazijnen

De ‘Posthoorn’, een in het Statenkwartier in 's-Gravenhage verschijnend weekblad, dat dus onder de ogen van vele aldaar wonende zakenlieden komt, hekelt de aanstellerige gewoonten van de modewinkels om niets, letterlijk niets wat het publiek wordt aangeboden, in het Nederlands te benoemen.

Wij dragen raincoats, toppers, boxsuits, deux pièces, socks, windjackets, bushjackets, fieldjackets en shorts. De stoffen heten brossé, arraché, rainflex, suèdeline, cotonette, nylon flocksprint, bird's eye. Tricoline heet: equal to silk.

De schoenverkopers maken het al niet beter.

Men schuift onze voet in de clippers, lederen flats, herenloafers, of in schoenen met ‘cotton-mesh’ vóórblad.

Miamikleuren, two tone, new stripes, Clorfun-dessins, barberry-red, lake blue, glint o'gold, charcoal, oxblood en Parijse perroquet-kleuren.

De costumes zijn voorzien van een ticket-zakje (een beetje getikt, zou men kunnen zeggen) ; er is een two twin-knoopsluiting, men spreekt van counter fit van kousen en van een collar-fitting.

Onze houding

Indien het ons werkelijk ernst was met onze houding tegenover deze niet genoeg te laken. aanranding van onze moedertaal, dan zouden we al deze zaken met hun potsierlijk koeterwaals moeten mijden en haar kenbaar moeten maken, waarom wij dat deden.

Men zou dan eens zien, hoe ras er zaken het publiek zouden mededelen, dat binnen hun muren alleen het goede Nederlandse woord geëerd wordt.

Maar om tot dit gebaar te komen ontbreekt ons de ware geestdrift. En dat is wel heel jammer.