Neerlandia. Jaargang 55

Wetgeving en spelling

In het Nederlands Juristenblad van 8 September 1951 wijst de heer K.N. Korteweg op de moeilijkheden, waarvoor de wetgever zich geplaatst ziet door de veranderingen, welke de spelling van onze taal in de loop van de laatste honderd jaar onderging.

Wij doen hier enkele grepen uit dat artikel. Hij stelt de vragen: Welke spelling moet worden gebezigd bij wijziging van wetboeken of wetten, die in een oudere, niet meer in zwang zijnde spelling waren geredigeerd en moet men in zo'n geval dan de oude spelling de voorkeur geven of de nieuwe, welke tijdens het uitgeven der wijzigingswet gebruikelijk is?

In 1938 wees Meijers er op, dat de spelling van het Burgerlijk Wetboek een beeld van verwarring oplevert. In de twintigste eeuw heeft men bij wijzigingen nu eens

[p. 3]

de spelling-Siegenbeek gevolgd, dan weer die van De Vries en Te Winkel.

Het nieuwe Kinderrecht heeft aan deze verschillende oplossingen een derde toegevoegd. De nieuwe titels en afdelingen van titels van het B.W. zijn in de spelling-De Vries en Te Winkel geschreven, evenwel met weglating van de verbuigingsuitgangen voor de bezittelijke voornaamwoorden, het onbepaald lidwoord en het woord geen. In de gewijzigde artikelen, welke bestaan in titels, waarvan enkele artikelen werden veranderd, streefde men er naar de spelling-Siegenbeek te handhaven.

Ook enkele wijzigingen van artikelen van het B.W. worden aangehaald, waarin zelfs de oude en de nieuwe spelling door elkaar gehaald worden. Dit wordt wel de triomf der systeemloosheid en een afschrikwekkend voorbeeld van slordig werk genoemd. Ook bij de jongste wijzigingen van het Wetboek van Strafrecht, dat tot dusver geheel in de spelling van De Vries en Te Winkel was opgesteld, is de eenheid der spelling verbroken.

De slotsom is, dat ieder die nog enigszins hecht aan het handhaven van goede vormen zal moeten toegeven, dat de hier gevolgde methode al zeer weinig elegant is. Hij acht het dringend gewenst, dat de wetgever aan dit vraagstuk enige aandacht gaat schenken en in de toekomst in alle gevallen eenzelfde gedragslijn volgt, waardoor wij voor ‘oplossingen’ in de trant van de Wet van 30 November 1950 gevrijwaard blijven. Wil men zich niet steeds blijven schikken naar de oorspronkelijke spelling van de wet waarin wijzigingen worden aangebracht, dan zou wellicht de oplossing aldus kunnen worden gevonden, dat bij de wet wordt verklaard, dat alle nog geldende wetten worden geacht te zijn gesteld in de thans gebruikelijke spelling. Ten aanzien van algemene maatregelen van bestuur en verordeningen zouden de betrokken wetgevers kunnen worden uitgenodigd een soortgelijke maatregel te treffen.