Neerlandia. Jaargang 40

J.S.C. Kasteleijn 70 jaar

Wanneer men zelf er niet ver meer af is, vindt men 70 jaar niet meer een hoogen leeftijd. En bejubeld te worden is niet ieders liefhebberij. De vraag is ook - of eigenlijk is het heelemaal geen vraag - of het gejubileer niet verschrikkelijk overdreven wordt.

En toch verheugt het ons, dat onze vriend Kasteleijn niet gevlucht is en in volle fleur, met zijn echtgenoote, die hem zoo trouw ter zijde staat, zijn vrienden de gelegenheid geboden heeft hem op 18 Januari de hand te komen drukken.

Wij hadden het voorrecht, dat te mogen doen voor ons zelf, maar ook namens ons Verbond, want de heer Kasteleijn, afgevaardigde van de Groep Nederlandsch-Indië in het hoofdbestuur, heeft altijd met de grootste toewijding medegewerkt.

Vroeger, wanneer men op reis ging van Den Haag naar Amsterdam, ging men de familie rond om afscheid te nemen. Men kon maar niet weten, wat er op zoo'n reis gebeuren zou....

De heer Kasteleijn vliegt heen en weer

[p. 27]

naar ons heerlijk Insulinde en komt terug met volledige verfrissching van zijn indrukken omtrent de toestanden en verhoudingen aldaar. Vóór hij in het vliegtuig stapt, komt hij bij ons ook even afscheid nemen, maar dan om te vragen of hij iets voor het Verbond in Indië kan opknappen. En hij doet dat altijd voortreffelijk.

Hij is, dank zij zijn levenswerk in Indië, diep overtuigd van de groote waarde van ons Verbond voor den geheelen Nederlandschen stam en Indië in het bijzonder.

Zoo grepen wij gaarne de gelegenheid aan hem den 18den Januari den hartelijken dank van het hoofdbestuur en het geheele Verbond te betuigen voor zijn trouwe medewerking en vele groote diensten, en wij hebben verder die dankbaarheid getoond met een mand bloemen.

Wij wenschen den heer Kasteleijn nog vele gelukkige levensjaren.

d.K.