Neerlandia. Jaargang 38

Fransch-Vlaanderen

De Werken van Michiel de Swaen.

Het zesde deel der Werken van Michiel de Swaen, uitgegeven door Dr. V. Celen, met de medewerking van Dr. C. Huijsmans en Prof. Dr. M. Sabbe, is verschenen bij ‘De Sikkel’ te Antwerpen. Het bevat ‘Verscheyden Godtvruchtige en Sedige Rijmwercke’, meestal over godsdienstige onderwerpen en in verband met rederijkers ‘prijskaerten’. Zooals alle poëzie uit de achttiende eeuw, is ook dit rijmwerk doorspekt met mythologie, maar verder naar inhoud en taal onvervalscht Dietsch. Als deze echte Dietsche Duinkerker nu eens in zijn vaderstad, waaruit volgens de Torrewachter het laatste Nederlandsche uithangbord: ‘Dits in de Bruyn Vis’ verdwenen is, kon rondzien, dan zou hij met reden de laatste regelen herhalen kunnen van zijn Sonnet aan den Rotterdamschen heer Van Heel, die zich beklaagd had over de Swaens vertrek uit Holland:

‘Nu leef ik, in een oort, waer vreughde is uytgeweken:
Mijn spijs is bittre gal, mijn sang: Eylaes! Eylaes!
Och! och! waer heb ik my, misleyde Swaen versteken?’

[p. 51]

Dit zesde deel is het laatste der oorspronkelijke werken van de Swaen. Volgen zullen nu wellicht nog zijn vertalingen van den Cid door Corneille en Andronicus door Campestron. Toen voerde men dus in Fransch Vlaanderen vertaalde Fransche werken op, tegenwoordig geeft men er de Swaens ‘Gecroonde leersse’ in 't Fransch.

Een lijst van inteekenaren is bij dit laatste deel gevoegd. Ik tel er drie Nederlanders onder, zegge drie en vijf Fransch Vlamingen!

Dit werk doet mij aan als een grafmonument, waaronder een o zoo keurig gebalsemd lijk ligt weggeborgen, En 't maakt mij kregelig dat wij, Noorder- en Zuiderdietschers, rustig dit sterven hebben aangezien en nog aanzien, zonder dat er tenminste een krachtwoord over onze lippen komt. Wij kunnen er vermoedelijk niets aan doen, tenminste niet veel, maar onze onaandoenlijkheid bij 't sterfbed van een deel van onzen stam is toch eigenlijk beschamend.

P.