Neerlandia. Jaargang 33

Fransch Vlaanderen

Vlaamsch Leven.

Het Vlaamsche leven in Frankrijk is nog niet uitgebluscht; misschien is het nog te behouden.

Telkens tracht het opnieuw uit te botten. Het verslag van den deken van de faculteit der letteren aan de Vrije Universiteit van Rijsel over het jaar 1927-'28 meldt, dat de leergang in de Nederlandsche taal en letterkunde van dr. Despicht in dat jaar gevolgd werd door 16 studenten. Dit aantal wordt alleen overtroffen door dat der studenten in de Engelsche taal en de klassieke letteren.

Te Roobeek wordt een plaatselijke afdeeling van het Davidsfonds gesticht: de tweede. Tot dusver bestond alleen die te Ghyvelde bij Duinkerke met prof. Looten als voorzitter.

Het Davidsfonds, een cultureele instelling, die de alzijdige ontwikkeling van het Vlaamsche volk beoogt, telde bij het uitbreken van den wereldoorlog 11.000 leden, over heel België verspreid; thans telt het er 50.000. Het tracht nu ook de in Frankrijk verspreide Vlaamsche gezinnen, geestelijk en stoffelijk te steunen en aldus de Vlaamsche taal en overlevering te versterken. In het loopende jaar verdeelt het Davidsfonds niet minder dan 250.000 tot 300.000 nieuwe boeken onder de leden.

Te Roobeek - ander levensverschijnsel - wordt op 15 Augustus een ‘Vlaamsche familiedag’ gehouden. Het laat zich aanzien, dat alle Vlamingen van beteekenis daar zullen samenkomen ter viering van het 25-jarig bestaan van den ‘Vlaamschen Vriendenkring’. Onze hartelijke gelukwenschen voor den bloei van dien kring, een kloeken voorpost der Nederlandsche cultuur in het vreemde land!

Er zijn vele van zulke kringen, gelukkig! Een der oudste is die te Rijsel, opgericht in 1868 door pater F. Rolé.

Deze kring beschikt over mooie ruime lokalen voor spelen en vermaken en over een Vlaamsche boekerij. In een belendende kapel wordt elken Zondag in het Vlaamsch gepreekt.

Tenslotte de ‘Vlaamsche Gouwdag’, op 31 Juli te Steenvoorde gehouden. Dat is het zesde Congres van het Vlaamsche Verbond van Frankrijk, waarover onze vertegenwoordiger ons natuurlijk uitvoerig zal berichten. Ditmaal is het Vl. Verbond samengekomen midden in een Vlaamsch sprekende Fransche streek. Steenvoorde grenst aan Eecke, waar de Vlamingen op 26 Mei een treffelijk feest hebben gevierd, waarvan De Torrewachter verslag geeft: de samenkomst van de eenig overgebleven rederijkerskamer van die streek. Vroeger bezat bijna elk dorp zoo'n gilde of ‘Vergaring van rhetorica’ op één na zijn alle uitgestorven. De kamer te Eecke dagteekent van 1542. Mr. J.E. van den Driessche, die het Vlaamsche Verbond vertegenwoordigde, sprak een heildronk uit.

Men heeft te veel laten gelooven, dat deze taal niets anders is dan een gewestspraak, onwaardig in den mond van ontwikkelde lieden, zoo iets als een brabbeltaal voor keuken en herberg, zei spr.
Dit vertelsel heeft zijn tijd geduurd en uitmuntende geesten als Barrès hebben de Vlaamsche letterkunde gerangschikt bij de beroemdste van Europa. Namen als J. van Maerlant of Vondel, Hendrik Conscience of Guido

[p. 128]

Gezelle zijn onbetwistbare beroemdheden. Onze aarde van Fransch-Vlaanderen is niet vreemd aan de vermaardheid der Vlaamsche letterkunde. Heeft ze de schrandere liederen niet zien ontluiken, zoo vroom verzameld door den Bellenaar de Coussemaeker? Heeft ze niet schitterend opgeluisterd geweest door den Duinkerkschen dichter Michiel de Swaen.
....De duurbaarste wensch van het Vlaamsch Verbond is het voorbeeld van Eecke nagevolgd te zien door gansch Fransch-Vlaanderen en een rederijkerskamer te vinden.
Zooals voorheen in elk dorp, in iedere stad.

Mr. van den Driessche besloot:

O, Vlaanderen, ge zijt lijk deze oude gebouwen, waar een akelig witsel de gevels vermomd, de schoone en rijke steen bedekt en gestopt heeft. Meer dan 150 jaar samentrekkende pogingen hebben u zedelijk onkenbaar gemaakt. Uwe kunst, uwe muziek, uwe bouwkunst beginnen eerst een weinig van hun vroeger zoo persoonlijk kenmerk terug te vinden. Er is een pleister weg te halen, om u uw waar voorkomen terug te geven. Daartoe werken wij.
Men moet niet wanhopen dit schoone land van Vlaanderen zich te zien bezielen met een nieuwe vlam en zijne beschaving te zien herleven.
Het is hoogst tijd op te treden. Frankrijk zal gouwgezind zijn of zal niet zijn. Indien men wil, dat Frankrijk leve, moet men aan ieder zijner gouwen hun eigen leven teruggeven en vooreerst aan Vlaanderen, dat de rijkste medegift verschaft aan de Fransche gemeenschap.

Moge men zich in het Zuiden zoowel als in het Noorden bewust worden van de beteekenis van dit herstellingswerk.