Neerlandia. Jaargang 24

In zelf gespannen valstrik!

Onlangs bevatte een der grootste Nederlandsche dagbladen een aankondiging, onderteekend door de Directie. Deze aankondiging wemelt zóó van onnoodige vreemde woorden, dat wij zeer bescheiden tot de Directie het verzoek richtten het kranten lezende publiek zulk een mengelmoes van talen ter aanbeveling van eigen blad niet voor te zetten. Wij ontvingen daarop het onderstaande antwoord.

‘De Redactie overhandigt ons uw uitknipsel met kantteekeningen, uw correctie op den tekst eener advertentie die wij zelf opmaakten.

Wij kunnen zeer goed het streven van het Algemeen Nederlandsch Verbond apprecieeren en in een tijdschrift kunnen de lezers vergast worden op dergelijke puriteinsche uitingen, maar in een dagblad zijn “hobbies” de meest gevaarlijke dingen. Men leest in een courant voor zijn genoegen en wordt daarin niet graag gedoceerd.

Het kan dus best voorkomen, dat U andermaal woorden als de gewraakte in mededeelingen van de Directie zult tegenkomen.

Wat wij bidden mogen: Erger U niet.’

Neen, wij ergeren ons niet aan zulke brabbeltaal, ook niet aan de onbeholpen taal, waarin de Directie ons antwoordt. Indien wij de leiding (och, neen, de directie) van een groot dagblad hadden, zouden we iemand er bij nemen voor de verbetering (och, correc-

[p. 69]

tie) van onze aankondigingen (wel neen, advertenties, annonces). Dan zouden we ook dien helper naar waarde schatten. (Hé? Apprecieeren) en mogelijk ook genieten van zijn puristische (Wat? Puriteinsche!) neigingen. Weet ge dan niet, dat puriteinsch en puristisch hetzelfde is? Natuurlijk voert ge nu als verontschuldiging aan, dat puriteinsch uw pen ontvloeide, waar ge puristisch bedoeldet?? Het kleinste kind in Nederland kent immers het onderscheid in beteekenis tusschen deze woorden, lang voordat het zijn vaderlandsche geschiedenis leerde en zoodra het in de Engelsche geschiedenis van puriteinen had gehoord. Zeker, men leest in een courant voor zijn genoegen. Ook wij, vooral als we zulke dingen lezen, dingen, die dan toch niet in overijlde spanning geschreven werden. Dan wil men door de Koningin der Aarde niet gedoceerd worden. Neen, want juist als deze, haar vorstelijke roeping getrouw, gaat doceeren op het gebied van de taal, zou ze haar roeping missen. Indien ze dan op haar gebied wil doceeren, dan doceert ez zichzelf allereerst, dat het gebruik van eigen taal in eigen land niets met doceeren te maken heeft en dat ook in het boven aangehaalde antwoord doceeren ‘onwillekeurig’ uit de pen is gevloeid.

Bij zooveel ‘vermoorde onnooselheyt’, als waarvan het bovenstaande antwoord getuigt, halen wij meewarig de schouders op, ons afvragend, of de pers van een volk, dat groot kan zijn ook in het kleine, haar vorstelijke roeping niet vergeet.