Neerlandia. Jaargang 22

Ingezonden.

De voedselvoorziening der Nederlanders in het Buitenland.

Vlissingen, 7 Juni 1918.

a/b H. Ms. ‘Brinio’,

Mijne Heeren,

In afl. 6 van Juni 1918 las ik op blz. 76 tot mijne verbazing en ergernis dat door den vertegenwoordiger van het A.N.V. te Buda-Pest een aanval gedaan wordt op onze Regeering wegens het minder vlot bevorderen van levensmiddelen-zendingen naar den vreemde.

Reeds meermalen las ik dergelijke klachten, maar nu die ook in Neerlandia worden opgenomen zonder protest van de Redactie of van het Hoofdbestuur wend ik mij eens tot U om te vragen of het langzamerhand niet een beetje al te dwaas wordt met die levensmiddelen-zenderij.

Iemand, die zich in het buitenland vestigt om daar zijn brood te verdienen, moet m.i. de nooden en lasten van dat buitenland deelen. Komt daar gebrek aan een of ander, dan moet hij mede lijden onder dat gebrek, even goed als hij mededeelt indien er voordeelen zijn.

[p. 97]

Kan hij zich eten laten bezorgen door een of ander kameraad, goed, maar het gaat toch maar niet aan om de Regeering aansprakelijk te stellen ervoor dat dat eten goed en spoedig overkomt. Dat in Zwitserland een ‘tot dat doei geschapen uitmuntende organisatie’ bestaat (die toch wel niet officieel van Regeeringswege zal zijn opgericht en worden in stand gehouden) is m.i. geen reden om onze Regeering aan te vallen, die voorwaar in deze tijden wei wat belangrijkers te doen heeft dan te zorgen dat iedere Nederlander, die zijn bestaan in het buitenland is gaan zoeken, een stuk kaas en een kluitje boter van hier krijgt. Bovendien lijkt me de voedselvoorraad hier nu niet van dien aard dat we er over de grenzen maar willig van mede moeten laten eten.

Zou U over een en ander in het orgaan niet eens een hartig woordje kunnen zeggen?

Bij voorbaat mijn dank daarvoor.

Hoogachtend,

SPENGLER.

Luitenant t/z der le kl.

Commandant H. Ms. ‘Brinio’

Naschrift der Redactie.

Dat Nederlanders in het Buitenland wel eens te licht denken over de moeilijkheden die Nederlanders in het eigen land gedurende dezen oorlog zijn gaan ondervinden, en dat zij de bezwaren aan verzendingen door en namens de regeering verbonden, wel eens voorbijzien, mag waar zijn. Maar wij in het eigen land moeten ook niet de waarde onderschatten van het vertrouwen, waarmede ernstige landgenooten, wonende te midden van oorlogvoerenden, hebben uitgezien naar eenigen onpersoonlijken stoffelijken steun uit het moederland. Zij hebben dat verlangen gemeen gehad met lotgenooten uit andere onzijdige landen, die in hun oog meer bevoorrecht waren dan zij. En zij zijn door zulke vermeende of juiste vergelijkingen als hun recht gaan beschouwen, wat toch maar hoogstens uiting kon zijn van den best mogelijken wil bij vaak de moeilijkste vervullingsvoorwaarden. Wij voor ons kunnen ons zeer goed verplaatsen naar de uiteenloopende standpunten èn van onzen vertegenwoordiger te Buda-Pest en naar dat van den heer Spengler. Elkaar niets toegevende in hun goed Nederlandschap, bezien zij het vraagstuk elk uit eigen omgeving. Vandaar hun tegengestelde meening.

Maar dat bij nader inzien de heer van Hoogstraten zijn oordeel over de houding onzer regeering zal hebben gewijzigd, nemen wij als vaststaande aan. IJzer laat zich niet met handen breken.