Neerlandia. Jaargang 18

Buitenland

Jaarverslag uit Rome over 1913.

Ons ledental bleef staan op 18. Derhalve geen vermeerdering van leden, maar ook geen vermindering. Moge het niet de stilstand zijn, die gemakkelijk achteruitgang wordt!

't Is zoo jammer, dat men niet terstond de hier woonachtige landgenooten kan overhalen, om lid te worden van het A.N.V. Nog altoos schijnt bij sommigen in den vreemde alles behalve wakker te zijn het gevoel van nationale samenhoorigheid, vooral het besef van persoonlijken dienstplicht ten bate van eigen volk en taal, waar dezer belangen, slechts even over de grens van het kleine vaderland, spoedig in de vergetelheid, zoo niet in de verdrukking, geraken. Juist dezulken hebben allermeest den band, tevens een prikkel, van het lidmaatschap eener het nationaal bewustzijn opbeurende en sterkende Vereeniging noodig. Maar wie brengt hen tot ons, zoo niet de reeds aangeslotenen zich beijveren, ook werkende en... wervende leden te zijn? De nog aan te brengen nakomers worden bij voorbaat en hartelijk welkom geheeten.

Op practische navragen van allerlei aard, door mede-leden zoowel uit het vaderland als uit de koloniën tot hem gericht, kon de vertegenwoordiger van het A.N.V. dit jaar opnieuw meermalen bevredigende inlichting verschaffen.

Over hetgeen er in den kring van Nederlanders te Rome van belang geschiedde, kan dit jaarverslag kort zijn.

Het jubeljaar van Neêrland's onafhankelijkheid is hier - 't zij niet zonder leedwezen erkend - zoo goed als onopgemerkt voorbijgegaan. Verschillende omstandigheden zijn het, die onwillekeurig tot dit verzuim bijdroegen. Met name was het de ontstentenis van een Nederlandschen gezant in de maand November, wijl de vorige titularis, Jhr. Mr. H. van Weede, in Juni naar Brussel werd overgeplaatst en eerst tegen het einde des jaars een gevestigden opvolger kreeg in Jhr. Mr. W.M. van Welderen Rengers. Het ging nauwelijks aan, nu de vaste officieele vertegenwoordiger van H.M. de Koningin hier ontbrak, een vaderlandsche feestviering op touw te zetten. Waarbij nog komt, dat van de betrekkelijk weinige landgenooten, die zulk eene feestviering met raad en daad zouden voorbereiden en ondersteunen, niet de minst invloedrijken juist in de zomermaanden, zelfs tot October of begin November, naar heinde en verre verstrooid, dus tamelijk onbereikbaar zijn.

Meer verblijdend was de uiting van nationaal leven op den geboortedag van Prinses Juliana, de Peettante der tegelijk met H.K.H. in het leven getreden Nederlandsche Vereeniging van Weldadigheid, die het voorrecht heeft, den beteekenis- en eervollen naam van Juliana-fonds te dragen. Zij hield op 30 April haar algemeene jaarvergadering. Hiertoe waren de ruime lokalen der Bank van Zekerheidsstelling door de beide directeuren, Mr. C. Fledderus en Dr. D. Pennington de Jong, welwillend ter beschikking gesteld. Behalve door een keur van dames, werd de vergadering opgeluisterd door de tegenwoordigheid van Jhr. Mr. H. van Weede, den consul-generaal Carlo Moleschott, den procurator van het Nederlandsche Episcopaat Mgr. Bernard Eras, den beeldhouwer Pier Pander enz. Zij werd geleid door den voorzitter Comm. Marcel de Jongh, die met voldoening een toenemend ledental der Vereeni-

[p. 53]

ging, haar welvarende kas en vruchtbare werkzaamheid kon vaststellen. Ook kon hij de verrassende mededeeling doen, dat het aan H.M. de Koningin had behaagd, het Beschermvrouwschap over het Juliana-fonds welwillend te aanvaarden. Met een telegram van hulde en dank aan H.M., tevens van eerbiedigen gelukwensch op het geboortefeest van Prinses Juliana, werd deze koninklijke gunst door de vergadering beantwoord.

Na afloop bleven de meeste aanwezigen nog eenigen tijd gezellig bijeen als gasten van het bestuur, dat door muziek en versnaperingen aan dit samenzijn ook een feestelijk karakter wilde geven. Duidelijk kwam ditmaal uit, dat zich het Julianafonds niet alleen als nationale Vereeniging van weldadigheid verdienstelijk weet te maken, maar bovendien als geregelde, in den gloed der Charitas warm gehouden band tusschen Nederlanders te Rome.

Verblijdend was ook nog een ander levensteeken: n.l. de tentoonstelling van batik-stoffen, die mevrouw Wegerif-Gravestein, hiertoe uitgenoodigd door het bestuur van den Italiaanschen Vrouwenbond ‘La Donna’, te dezer stede van 1 tot 10 Maart gehouden heeft. Voor een uitgelezen gehoor, waaronder zich de Nederlandsche gezant en zijne dames bevonden, gaf zij in het tentoonstellingslocaal een Fransche toespraak ten beste, om den oorsprong, den ontwikkelingsgang en de wijze van vervaardiging der batik-stoffen nader te verklaren. De voortbrengselen der kunstnijverheid van mevrouw Wegerif vielen zeer in den smaak. Algemeen bewonderde men de zachte, smeltende kleuren en de strakke teekening der bekoorlijke figuren, zoo voornaam bij al hun eenvoud. Op het meerendeel van de uitgestalde voorwerpen zag men geleidelijk de waarschuwing prijken: Acquistato (uitverkocht). Des te meer indruk maakte zoo'n waarschuwing, wanneer de aankoop was geschied door H.M. de Koningin-Moeder Margherita, aan wie in haar paleis mevrouw Wegerif het voorrecht had, de fraaiste batik-stoffen persoonlijk te mogen vertoonen en aanschouwelijk toe te lichten.

Dit onbetwistbaar succès onzer begaafde landgenoote zij eene aansporing voor de Nederlandsche kunstnijverheid in 't algemeen, die zich gerust ook aan buitenlandsch voetlicht kan wagen. Vooral in Italié, waar de kunstnijverheid doorgaans ver ten achter is. Zijn wij inderdaad te bescheiden? Of zou ons het gebrek aan ondernemingsgeest wederom parten spelen? Wanneer men bijna overal ter wereld de producten ziet, welke van Duitsche zijde op de markt worden gebracht en dikwijls niet meer verdienen dan het bekende merk: ‘billig und schlecht’, dan behoeft onze kunstnijverheid, die sinds eenige jaren zoo flink in smaakvolle en bruikbare degelijkheid vooruitging, hare voortbrengselen toch zeker niet onder stoelen of banken te steken. Daar zijn tegenwoordig in Italië ook op ander gebied nog tal van goede zaken te doen. Waarom laten wij den invoer grootendee's aan Duitsche, Fransche en Engelsche, in veel opzichten minderwaardige mededinging over?

Om nu eens bij heel alledaagsche dingen te blijven, te Rome bijv. wisten zich tal van Duitsche boekhandelaars, expediteurs, apothekers, slagers, banketbakkers enz. binnen weinig jaren een vast en ruim bestaan te verzekeren. Waarom durft te Rome geen Hollandsche banketbakker, slager, ooft- en groentehandelaar, winkelier in vleesch- en andere eetwaren de oprichting eener bloeiende zaak aan? Wanneer zoo iemand eenig bedrijfskapitaal, de noodige vakkennis, plaatselijke ondervinding, en dan nog zuinigheid en vlijt meêbrengt, dan is het geenszins vermetelheid, hem mettertijd een mooi en eerlijk gewonnen fortuin te voorspellen.

Op het gebied van zulke gewoon-huishoudelijke waren heeft Nederland toch een bij uitstek gunstigen naam. Durft men bij ons zich niet buiten de enge grens aan kloeke mededinging wagen, en schittert men daarom zoo vaak in het buitenland door afwezigheid? Hoelang nog?

Dat Nederland toch groot zij in alles, waarin ook een klein land waarlijk groot kan zijn!

Dr. GISBERT BROM.

Rome (43 Via dei Greci), 19 Jan. 1914.