Neerlandia. Jaargang 15

[p. 49]

Herleving.

Jonge verkenners en Padvinders.

Gezucht hebben we en gejammerd, de handen gewrongen en geweeklaagd in het laatste vierde van de vorige eeuw, toen we een geslacht zagen rondwaren, dat vreemd scheen aan de overleveringen van onzen forschen volksaard, die vrij en vroom en vroed was en prat ging op zijn eigenschappen. Er is een nachtmerrie over ons heengegaan, die ons plaagde met Hollandsche jongens, die geen Hollandsche jongens meer waren; lamme mispuntjes met holle wangen en starende oogen, met kleverige handen en ronde ruggen. Voorovergebogen oude mannetjes met korte overjasjes en doorgebogen knieën, met lakschoenen en fijne dasjes, met fleemerig, gemaakt stemgeluid en giechelbuitjes. Waar waren de dagen, toen wij als jongens met onze club naar de duinen gingen elken Woensdag- en elken Zaterdagmiddag om te stoeien en elkander slag te leveren? Toen we lange marsenen van vier, vijf, zes uren maakten en er trotsch op waren, frisch en flink thuis te komen? Waar de dagen toen we alles aanpakten, grappig kattekwaad en lustig spel? Toen we wild waren en onze broeken scheurden, toen we zwommen en roeiden, en schaatsenreden en dansten, over hekken klommen en over sloten sprongen? Toen we gymnastiek en schermen genot vonden en toen een blauw oog of een gat in je bol geen schande waren? Weg; schijnbaar voor goed verdwenen. We hebben onze jongens gezien als decadenten, cynisch en sceptisch vóór hun tijd; gymnasium en H.B.S. waren kweekscholen van het woekerkwaad, dat een oudemannenhuis van de wereld ging maken; onze studenten en de verwende ventjes van moeders pappot haalden de schouders op over stoer oud-Holland en lachten wat met de Trompen en de De Ruijters; ze vergaten Hollands bloeitijd en dreigden te verwateren en te verflensen.

Maar we herleven, en in alle richtingen; want als de nood het hoogst is, is de redding het meest nabij en het was wel te voorzien, zoolang er alle fut niet uit was, dat hier en daar en overal stemmen zouden klinken van protest, die als bazuinen ons zouden oproepen om terug te keeren naar den goeden weg. En ze zijn gekomen.

De Algemeen Nederlandsche Wielrijdersbond heeft zijn Kampioen de wereld in en ons allen de steden uit naar buiten gejaagd, mooi Nederland, ons eigen land in.

Het Nederlandsch Gymnastiekverbond heeft ons de spieren gestaald en de borst verruimd.

De Nederlandsche Voetbalbond heeft ons naar het veld geroepen en uit de kroeg gehouden voor het openluchtspel.

Volksweerbaarheid heeft ons haar ‘Allen Weerbaar’ toegedreund! Het Algemeen Nederlandsch Verbond heeft Hollands geest wakker geschud en van heinde en ver de stamgenooten bij elkander geroepen om hun belangen te behartigen en de taal te beschermen. De Ned. Bond voor Lichamelijke Opvoeding toont een werkzaamheid in alle richtingen om te benijden.

De Tucht-Unie heeft den strijd aangebonden tegen de hoofdfout, die ons nationaal karakter ging ontsieren: de toenemende tuchteloosheid onder ouden en jongen van alle standen en kringen.

Dus herleven wij, al zal de overwinning nog veel strijd kosten!

[p. 50]

Daar bereiken ons de eerste nummers van een nieuw blad: De Padvinder, het orgaan van de beweging der Jonge Verkenners. Oorspronkelijk ontstaan in Engeland (Boy-Scouts), is die beweging naar het vaste land overgeslagen en heeft zich uitgebreid tot verschillende landen van de beschaafde wereld; zij zal nu ook in Nederland algemeen worden en zich aansluiten in de richting van onze nationale herleving.

Zij zal bijdragen onze jongens tot trouwe, welwillende, hulpvaardige, moedige, opgewekte, beleefde, ridderlijke en spaarzame menschen te vormen, wat de eischen zijn voor toekomstige mannen van karakter, voor onze herleving onmisbaar.

Daar zijn leiders voor noodig; Dr. Lingbeek (Riouwstraat 7, Den Haag), de heeren Van Hoytema en De Voogt hebben den stoot gegeven, eene Centrale Commissie is gevormd, plaatselijke afdeelingen zijn in wording en... de jongens stroomen toe, wat de hoofdzaak is. Wat zullen we spoedig er aan wennen, hen in hun kenbaar werkpakje te zien in onze straten en daarbuiten; wat zullen we al gauw naar hen omzien, wanneer we een vlugge hand, een sterken greep, een jongen borst noodig hebben om hulp te verleenen aan mensch of dier in nood. Want op wien kan je beter en veiliger rekenen dan op ronde, trouwhartige, ridderlijke jongens van Jan de Witt? We zullen er nooit een vergeefsch beroep op doen.

Hunne leuzen zullen zijn:

‘Houdt Uwe beloften, kijkt uit Uwe oogen, gebruikt Uw verstand, houdt U gereed.’

De Padvinderswet kent negen artikelen:

1.	Het woord van een Padvinder is altijd te vertrouwen.
2.	Een Padvinder is trouw aan Koningin, Vaderland, ouders, vrienden, meerderen en ondergeschikten.
3.	Hij heeft tot plicht, anderen te helpen en voor anderen nuttig te zijn.
4.	Hij is een vriend voor allen en een broeder voor alle P.V., tot welken stand ook behoorende.
5.	Hij is altijd beleefd en ridderlijk.
6.	Een dierenvriend. Zonder overdrijving.
7.	Hij is gehoorzaam aan zijn leiders en volvoert alle bevelen zonder morren.
8.	Hij is altijd opgewekt en goedlachs.
9.	Hij is spaarzaam.

Dat zullen dan jongens worden, die geen dag laten voorbijgaan zonder een goede daad of een welwillende handeling, wat ons een waarborg wordt tegen de hooghartige stuursche stugheid van verwaande gekjes of malle pedantjes, die als paddestoelen opdoken!

O, er is veel goeds in die beweging.

Alleen, zij mag niet aanstellerig worden aangevat met tentoonstelling van veel moois (en ijdels) achter winkelramen; er mogen geen opgeschroefde verhalen over geschreven worden; zij mag geen brave Hendrikken vormen en de valsche broeders moeten met snelheid uitgeworpen worden.

Weinig inmenging van boven af, de innerlijke kracht moet van onder komen; jongens moeten jongens blijven en alle gewilde op den voorgrondstellerij in 't gezin, op straat en buiten moet met energie onderdrukt worden.

Zóó verwachten wij wonderen van het jonge geslacht, dat onze herleving te hulp komt en dankbaar zullen we die jongenshand drukken, die gereed was om te helpen, wie zwak of hulpbehoevend zijn, en waarvan de eigenaar ons hart dus stormenderhand veroverde.

J.M. VAN HOOGSTRATEN.

Dordrecht, Febr. 1911.

[p. 51]