Neerlandia. Jaargang 15

Het Hollandsch eskader in Australië.

Aan 't plaatje en 't korte bericht over de ontvangst der Nederlandsche oorlogsschepen in Australië, verschenen in ons vorig nummer, voegen wij thans nog onderstaande mededeelingen van onze vertegenwoordigster in West-Australië toe:

‘Het bezoek van het Eskader onzer Nederlandsche Vloot aan Australië behoort alweder tot het verleden en zal in de geschiedenis der toekomst als een der aangenaamste en meest met succes bekroonde gebeurtenissen genoemd worden.

Er is met recht gesproken van een zegetocht, waarin geen wanklank van eenige beteekenis gehoord werd.

Toen ik in mijn laatste verslag, dat in het April-nr. van het vorig jaar in Neerlandia verscheen, voor de wenschelijkheid van zulk een bezoek pleitte, dacht ik niet, dat mijn wensch zoo spoedig vervuld zou worden. Het heeft mijn stoutste verwachtingen verre overtroffen en ongetwijfeld de banden van vriendschap en wederzijdsch vertrouwen nader toegehaald. Nooit drukte de pers meer sympathie en waardeering voor een vreemde natie uit, dan bij deze gelegenheid. De wederkeerige en gezamenlijke belangen van het Engelsche en het Nederlandsche volk, die op de grondslagen van het verleden zijn opgetrokken en een hecht en sterk gebouw vormen, dat slechts nu en dan door voorbijgaande stormen een weinig werd heen en weer bewogen, maar zich spoedig in zijn ouden stand herstelde, waren 't onderwerp van menige redevoering en menig vleiend artikel. Een opstel in een onzer bladen droeg tot opschrift: “Better lo'ed ye canna be, Will ye no come back again?” een aanhaling uit eene oude Ballade, den “Bonnie Prince” in Schotland toegezongen, en nu gericht tot de bemanning van ons Eskader. In een ander luidde het: “Gedurende de laatste dagen hebben de afstammelingen der Hollandsche zeelieden, die Australië ontdekt hebben, wederom deze kusten bezocht, maar hun komst is nu niet die van in-bezit-nemers, maar van vrienden en buren, in welke hoedanigheid zij door ons van harte welkom worden geheeten.”

En wederom op een andere plaats: “Een der schitterendste en belangrijkste gebeurtenissen in de geschiedenis van West-Australië is de ontvangst in het Parlements Huis door onzen eersten Minister, den heer Wilson en mevr. Wilson, uit naam van den Staat, onzen Hollandschen gasten aangeboden. Het rood, wit en blauw begroette ons in electrisch licht, dat voor die gelegenheid om het gebouw was aangebracht, en dit, onder een Australischen, fonkelenden sterrenhemel, was slechts een symbool van wat ons daarbinnen wachtte. De Premier en mevr. Wilson hadden met Commandant Van Voss en diens vlagofficier op het podium plaats genomen om de gasten te ontvangen. Met groote gulheid werd den Hollanders een “Weest Welkom” toegeroepen. Er was ontegenzeggelijk een dieper gevoel bij dezen welkomstgroet aan de voorname gasten, de vertegenwoordigers van een Natie, die er op bogen kan een der roemrijkste en edelste geschiedenissen in de gansche wereld te bezitten. Men gevoelde de diepe beteekenis van de vriendschap tusschen de Hollandsche Natie en die der Britten, die beiden dezelfde idealen

[p. 9]

nastreven. Wij herinnerden ons hunne helden, zooals Willem van Oranje, den grooten Zwijger, en hun volkskarakter, hun moed, welwillendheid, eenvoud, waarheid en kracht, die zoo kenmerkend de Hollandsche deugden zijn, en de buitenwereld met bewondering vervullen. Wij herinnerden ons welk een voorname plaats Holland inneemt in de sferen der gedachte en der hooge kunst, en ook de liefde van dat volk voor hun vaderland en voor hunne haardsteden. Wij Britten hebben met de grootste belangstelling en medegevoel de lotgevallen hunner beminde Koningin Wilhelmina gevolgd, en den voorspoed onder hare regeering vergeleken met die, welke wij onder de regeering onzer niet minder geliefde Victoria genoten, en met hen hebben wij ons van harte verheugd in de geboorte van Prinses Juliana, die bestemd is de roemrijke traditiën van haar edel geslacht na te volgen en te vertegenwoordigen.”

Zulke waardeerende en vriendelijke begroetingen werden ook allerwege in de andere Stalen van Australië gehoord, en deden het bezoek van het Eskader een vreugdetocht worden. Niet minder gevoelden de Hollanders, die in Australië gevestigd zijn, hunne harten van trots en blijdschap kloppen, dat ook zij tot de afstammelingen van dat moedige, vrijheidlievende volk behooren.

Gedurende het verblijf in Fremantle werd de algemeene vroolijkheid getemperd door het overlijden van een 19-jarig matroos op de “Koningin Regentes”. De houding van Regeering en Natie was ook bij die gelegenheid boven allen lof verheven. Vroeg in den morgen, op den dag van het vertrek der vloot, 11 November, had de begrafenis, met militaire eer, plaats op het kerkhof in Fremantle. De stoet bestond uit een afdeeling manschappen van elk der drie oorlogsschepen, waarbij zich een detachement van Batterij No. 1 der West-Australische troepen aansloot. De lijkkist was bedekt met de Nederlandsche driekleur. Daarop rustte de matrozenmuts van den overledene. De kist was op een affuit geplaatst, te midden van kransen en bloemen. De muziek speelde een oud-Hollandschen treurmarsch, en hoewel het nog vroeg was, waren de straten vol toeschouwers, die eerbiedig het hoofd ontblootten en wachtten tot de treurige stoet hun voorbij was. Op het kerkhof leidde de Rev. Haxlin van de Presbyteriaansche kerk de plechtigheid en de kommandeerende officier van het Hollandsche detachement en een der kameraden van den overledene spraken in gevoelvolle woorden hunnen dank uit voor de eer, hunnen makker op zijn laatste reize en bij zijne eenzame, laatste rustplaats bewezen. Verscheidene inwoners van Fremantle hadden bloemen gezonden als een teeken van belangstelling en medegevoel van een vreemde, maar vriendschappelijke bevolking.’

ANNA E. SEMMENS,

Vertegenwoordigster A.N.V.

Claremont (West-Australië).