Neerlandia. Jaargang 10

Ingezonden.

Emigratie van Nederlanders.

Ongetwijfeld is emigratie (aan welk woord ik in het hierbedoelde geval de voorkeur geef boven uitwijking of landverhuizing) eén der zaken welke Verbondsbelang zijn.

Als oud-ambtenaar der Nederl. Zuid-Afrikaansche Spoorweg-Maatschappij heb ik, terwille van mijzelf en van zoovele lotgenooten, die door de bekende proclamatie van Lord Boberts niet alleen uit Zuid-Afrika, maar ook uit hunne betrekking werden gezet, mij veroorloofd eens bij verschillende vertegenwoordigers van het A.N.V. aan te kloppen om eens te vernemen of er in hunne omgeving eenige vooruitzichten bestonden voor menschen ‘als wij’, helaas geen boeren of landbouwers, maar personen die beter met de pen dan met zwaar gereedschap kunnen werken.

Mijn schrijven werd met zeer veel vriendelijke welwillendheid door allen beantwoord; ook hier ter plaatse wensch ik daarvoor mijn dank en erkentelijkheid uit te spreken. Werkelijk, zoo uitvoerige berichten had ik niet verwacht.

Ik kan nu niet beter doen dan in het kort den inhoud der raadgevingen in ‘Neerlandia’ mededeelen en dan kan elk die wenscht te gaan ‘trek’ zijn voordeel er mede doen:

Ancon (Panama). De eenigste manier om een goed salaris te krijgen is verbonden te zijn bij de Isthmian Canal Commission. En eene betrekking te krijgen hier in Panama bij de I.C.C. gaat moeilijk.

Colon (Panama). In uw geval is het misschien niet aan te raden eene vaste betrekking op te geven, uitgaven te doen voor een reis herwaarts en hier weer geld te moeten uitgeven tot het geluk u toelacht.

Stellenbosch (Kaapkolonie). Ontslag van beambten, salarisvermindering en verlenging van arbeidsduur komen geregeld nog voor op groote schaal

Kansas City (Missouri). Hier in Kansas City wonen enkele Hollanders, die slechte ondervinding hebben opgedaan met Hollanders. Zij zeggen dat Hollanders niet vlug genoeg werken en niet zelfstandig genoeg.

Het feit dat u goede aanbevelingen heeft, Fransch, Duitsch spreekt is van geen waarde.

Detroit (Michigan). In uw geval zouden wij u raden ook met het oog op uwe tegenwoordige betrekking in Holland van eene ‘Uebersiedeling’ naar dit land af te zien.

Venetië. Zelfs bij ons zijn er veel jongelieden die ondanks al hun pogen, onoverkoombare moeilijkheden ontmoeten om eene geschikte positie te vinden.

Rome. U ziet dus dat er hier al zeer weinig kans is, voor een vreemdeling vooral, om flink aanpakkend zelfs, zaken te doen of een toekomst hier te veroveren.

[p. 130]

Luxor (Egypte). Zonder echter tamelijk zeker uitzicht op eene betrekking te hebben of zonder voldoende geld om ± 6 maanden te kunnen leven (Egypte is duur) en de terugreis te kunnen doen, zoude ik beslist afraden.

San Andreas Tuxtla (Mexico). Ik zoude dus emigratie naar hier alleen aanraden aan lieden die nòch eene betrekking, nòch geld, protectie of iets anders te verliezen hebben, en dan nog wel alleen indien dezelven in vaste betrekking naar hier komen.

Melbourne. Op het door U bedoelde terrein zijn Australische werkkrachten overvloedig voorhanden, zoodat ik u niet durf aanraden uwe tegenwoordige vaste betrekking op te geven. Over het algemeen raad ik niemand die niet genoeg middelen bezit om het hier 1 jaar (minstens) uit te houden, zich hier heen te begeven.

Rooskleurig zijn deze mededeelingen niet. Echter ontving ik nog een schrijven van een jong Hollander uit Bethlehem (Pennsylvanie) waaraan ik deze zinsnede ontleen: ‘Ongetwijfeld is hier grooter arbeidsveld en meer gelegenheid om vooruit te komen en wel is het eens te overwegen om eens te komen en het te probeeren, Ik zou zeggen, waag het maar, hoewel zekerheid niet gegeven kan worden.’

Ten slotte ontving ik nog eenige mondelinge inlichtingen omtrent Canada, waar voornamelijk voor hen die flinke spieren hebben een toekomst is, n.m. bij de landontginning en spoorwegaanleg.

Zij die dus plannen hebben de wereld in te gaan, mogen met deze gegevens wel rekening houden. Vooral de oud-ambtenaren der Nederl. Zuid-Afrikaansche Spoorweg Mij., thans in Holland vertoevende, die de likwidatie dier Maatschappij hebben afgewacht en nu weer de oude ‘treklust’ voelen ontwaken.

Er bestaat onder hen plan een geschrift op te stellen, waarin nauwkeurig de toestand van het voormalig Z.A.S.M.-personeel na hun terugkeer in het moederland wordt geschetst, met het doel dit aan te bieden aan Regeering en Volksvertegenwoordiging.

Over hun toestand, maar vooral over hun toekomst, zal dus eens gedacht worden. Een taak voor de leden van het A.N.V. om daarbij raad te geven!

Zou er in ons Oost- of West-Indië geen werk ‘gemaakt’ kunnen worden?

De brieven waaruit bovenstaande aanhalingen (en waaronder zeer uitvoerige) stel ik graag ter inzage van belanghebbenden, in de overtuiging daarmede eenig nut te stichten volgens de beginselen van het A.N.V.

Utrecht.

J. Rasch.