Neerlandia. Jaargang 9

Het gebruik van vreemde woorden.

Tot mijn leedwezen heeft mijn stukje in het Januari-nummer van Neerlandia bij sommigen den indruk gemaakt, als had ik de gewoonte van vele winkeliers om zich van uitheemsche titels en opschriften te bedienen willen vergoelijken.

Al mogen langs dien weg, naar mij voorkomt, niet veel vreemde woorden de taal binnendringen, de gewoonte zelf blijft belachelijk en afkeurenswaard.

Inderdaad heb ik meer eerbied voor iemand die zich kleermaker, banketbakker of kok durft noemen, dan voor iemand die deze beroepsnamen niet fraai óf voornaam genoeg acht, en zich tailleur of tailor (ik word in deze dagen overstroomd met gedrukte

[p. 71]

brieven van tailleurs en tailors), confiseur of cuisinier noemt. 't Is alleen de ijdelheid, die zich inbeeldt, dat een coiffeur meer is dan een kapper, een chemisier meer dan een overhemdenmaker.

Wij Nederlanders moesten wat naijveriger zijn op onze taal. Zoodra wij maar in de verte een Franschman zien, beginnen wij reeds Fransch te praten. De aanwezigheid van één vreemdeling in een gezelschap heeft soms reeds ten gevolge dat er geen woord Nederlandsch gesproken wordt. Aan Vlamingen schrijven wij Fransche brieven. Uitnoodigingen voor hoffeesten zijn in het Fransch gesteld.... Vooral tegenover vreemdelingen past het ons eerbied te toonen voor onze taal. En dit is het groote nadeel van Fransche, Engelsche en Hoogduitsche geschriften in onze Nederlandsche steden, dat zij het bewijs leveren, dat er nog vrij wat hapert aan de liefde van onze landgenooten voor hunne eigen taal. En de taal is immers de ziel van een volk!

Mr. C. Bake.

's-Gravenhage, 4-3 '05.